Vriendschap

Vriendschappen.... echt waar, ze zijn heilig voor mij. Want hoe fijn is het om soms lekker ongegeneerd te zeiken over vanalles in je leven tegen je vrienden. Ik heb het nodig hoor, heerlijk.... soms. Of iedere dag.

Zoveel verschillende mensen en zoveel verschillende vriendschappen. Met de 1 kun je als een malle zuipen, met de ander uren praten, dan weer opeens 1 waar je non stop mee lacht omdat je samen een gouden duo bent in humor. Of weer iemand anders waarmee je spiritueel in alles gelooft wat niet tastbaar is en je nooit zeker zult weten. En sommige hebben echt het hele pakketje. Dan komen er nog een aantal maar een paar weken voorbij, of heel intens en heftig. Terwijl anderen al met je meerijden in je eigen trein vanaf dat je geboren bent. Maar er zullen ook mensen zijn die plotseling uit je trein stappen.

Ik geloof er oprecht in dat je op ieder moment de juiste mensen tegen komt, jij hebt hun nodig of hun jou. En dat kan bij sommige weken duren en bij anderen voor altijd. Met de 1 groei je levenslang mee en met de ander stopt het ineens.

Ik heb geleerd dat ik moet stoppen met het altijd maar vast willen houden aan een vriendschap, ‘want’....

Nee, soms is het klaar. Zo kun je dus echt altijd wel vasthouden aan mensen terwijl het eigenlijk niet meer werkt. Maar goed, om te kunnen loslaten moet je eerst even onthouden wat voor onzin je vasthoudt. Je bent elkaar ontgroeid of hebt totaal een andere levensfase. Dan houdt het op en zit je niet meer op 1 lijn...

Je komt vanzelf dan wel weer mensen tegen die wel in dezelfde levensfase zitten als jij. Of misschien stapt er dan tóch nog iemand na jaren weer terug in je trein, nou dat is dan mooi meegenomen.

Maar ik vind dat een vriendschap geen moeite moet kosten, het moet vanzelf gaan zonder teveel verwachtingen. Want hoe meer je verwacht van mensen, hoe eerder jij degene bent die teleurgesteld wordt.

Maar dan... raak je zwanger, word je moeder. Je krijgt totaal andere prioriteiten. Je gezin is nummer 1 en de rest is leuk voor erbij. Vriendinnen zonder kinderen kunnen je dan opeens verrassen met hun interesse naar jou toe terwijl anderen met kinderen je dan weer tegen vallen of juíst andersom. Ik hoor het van zoveel mensen, er veranderd gewoon heel veel. Je gaat opeens nadenken; ik heb al zo weinig tijd dus aan wie wil ik het besteden?

Ik kon me er soms wel druk om maken, vaak de vraag aan mezelf gesteld; Waarom? Hoe komt het dat?

Inmiddels met 2 kids heb ik het wat meer los gelaten. Het is zoals het is en als het teveel moeite kost dan ga ik er niet meer aan beginnen.

Nou moet ik wel zeggen, er zijn mensen waarmee ik niet meer bevriend ben en er zijn veel ‘nieuwe’ bijgekomen. Toch gun ik ze allemaal de hele wereld, ook al spreek ik sommige niet meer. Want waarom zou je haten? Als je niet meer levelt met elkaar? Je hebt ze leren kennen omdat je wat van elkaar moest leren. Of juist niet. En als dat opeens stopt dan heeft dat gewoon zo moeten zijn.....