6 jaar geleden
Vooruit kijken met het verleden in gedachten
En dan opeens praten we serieus over een tweede. Gaan we ervoor, wanneer en welke risico's brengt dat met zich mee en willen we die nemen?
Na een enorme terugval eerder dit jaar ben ik in juni terug geweest bij de gespecialiseerde kliniek. Feitelijk zeiden zij dat er niks mis meer is met mijn stabilisatiespieren, deze moeten het prima aan kunnen. De coördinatie van mijn bekkenbodem is nog wel volledig verstoord en daar moeten we nu aan gaan werken. Verder zien zij geen reden waarom herstel niet verder zou kunnen. Ja, stress....en deadlines. Ik had in gedachten 1 juli wel "klaar" te zijn. Dat gaat hem niet worden en daar baal ik van. Dat levert dan weer onbewust stress op en dus spierspanning etc etc. Kortom.....relax! Nadat ze mij onderzocht hebben en advies gegeven hebben over ontspannen komt een tweede ter sprake. De dames daar gaven aan dat er eigenlijk niks in de weg staat voor een tweede. Met de juiste begeleiding hoeft een tweede zwangerschap niet zo te gaan als de eerste en zeker niet zo'n lange nasleep te hebben.
Vriend wil er dus meteen voor gaan :-) Ik diep van binnen ook. Maar ik blijf reëel en wil toch echt eerst nog verder herstellen en daarna ook nog genieten van een fijne wat zorgelozere periode.
Opnieuw behandeltraject voor de bekkenbodem opstarten en nu ook een haptonoom in de hand genomen. Want deze perfectionist en doener staat niet vaak stil bij voelen in het lichaam. Nee, ik wil actie en aanpakken! Blijkbaar is voelen toch een essentieel "dingetje".
Een tijdlang ben ik vooruit gegaan en merkte ik dat het ontspannender in het leven staan me zeker hielp. Nu ben ik al een paar weken op een stilstaand punt terecht gekomen. Het rekken van de heupbuigers gaf me veel verlichting, maar dat doet het 'm nu ook niet meer. Wat kan ik nu nog aanpakken? De heupbuigers lijken iets te compenseren want elke keer opnieuw staan ze strak. Maar wat dan? En hoe krijg is ze structureel meer ontspannen? Toch nog maar een fysio bezoek inplannen? Zou dry needling in deze fase wel werken? (In 2015 mee gestart met goede resultaten maar zonder volledig herstel.)
In de periode dat het echt lekker ging dacht ik ook waarom wachten met een tweede, let's go. Maar nu, met mindere dagen twijfel ik weer. Waar ga ik aan beginnen. Overal lees ik dat bij een tweede zwangerschap de klachten veel eerder komen en vaak ook heftiger zijn. De verhalen over "beter behapbaar door juist begeleiding" zijn maar zeldzaam. Maar garanties krijgen we niet. De experts kunnen wel zeggen dat er niks in de weg staat, maar als het erger wordt komen zij niet helpen in de huishouding; komen zij mijn baas niet vertellen dat zij het een goed idee vonden; en nemen zij de pijn niet over.
Het blijft zo onzeker. Ik zou willen dat ik nog steeds verbeter. Misschien moet ik deze dip weer voor lief nemen en er van uit gaan dat er na de dip weer twee stappen vooruit komen.
Al met al hebben we nu afgesproken om vanaf januari te gaan proberen voor een tweede. Daar kijk ik dus aan de ene kant enorm naar uit. Ook wetende dat de tweede de laatste zal zijn. We hebben het al over namen, kamertjes etc, hartstikke leuk. De onzekerheid over de zwangerschap daar kijk ik dan weer niet naar uit. Ik hoop, hoop, hoop, dat ik een zeldzaam verhaal ben die straks anderen een beetje gerust kan stellen met "het kan ook reuze meevallen".