Voorlezen: omdat het moet of omdat het leuk is?

Boeken vol worden er geschreven. Over dingen die moeten. Je moet dit, je moet dat, je moet zus en je moet zo. Zodra ik lees dat ik iets 'moet' dan gaan de haren al overeind staan. Ik moet namelijk niets. Ja, ik moet eten, drinken en naar de wc, maar verder moet ik niets. Ik lees niet voor. We kijken wel eens een plaatje hier of daar, maar voorlezen? Niet aan ons besteed. 

Voorlezen is ontzettend gezellig en leuk, zowel voor het kind als voor de ouders. Zeggen ze. Voorlezen vinden Sara en ik helemaal niet gezellig en leuk. Stomvervelend vinden wij het. Liever eet Sara de boeken op, letterlijk, en vind ik het prachtige kastvulling. 

In de eerste plaats is voorlezen goed voor de taalontwikkeling, ze leren nieuwe woorden en ze leren hoe een zin is opgebouwd. Door met ze te praten over het boek wordt het kind gestimuleerd actief met taal aan de slag te gaan. Deze sabel ik even keihard neer. Praten met een 2,5-jarige over een boek? Ik heb het echt letterlijk 1 keer geprobeerd, ik pieste zelf bijna in mijn broek van het lachen. Dat moet (ja, daar hebben we het woord weer) en samen ga je dan het boek bekijken; je kijkt naar de kaft en wat daarop te zien is, daarna ga je voorlezen en nadien heb je een soort boekbespreking. Ten overvloede meld ik nogmaals dat Sara 2,5 jaar is en dat daar vaker niet dan wel een gesprek mee te voeren is. Ja, gesprekken over Speen en Beer, over een pracht van een stok of over een handvol stenen die ze uit een tuin heeft gejat. 

In de tweede plaats leren kinderen goed luisteren wanneer ze voorgelezen worden en zich concentreren. Voorlezen stimuleert de fantasie van het kind ook. Ik tackel deze even. Goed luisteren? Oke, daar heeft het voorlezen dan een punt gewonnen. Peuterig als Sara is schiet het luisteren er soms bij in en 's avonds peuter ik nog wel eens wat verloren wortels uit haar oren. Ik zou bijna wel gaan voorlezen als ze daardoor inderdaad beter zou gaan luisteren. Met betrekking tot fantasie heb ik weer een punt gewonnen. De meest afzichtelijke stokken worden omgetoverd tot prachtige toverstokken en een kussen kan best doorgaan voor een koets van de prinses. De Toettoet Auto's dienen vaak als ruilmiddel ("Hier mama, een auto. Mag ik dan een snoepje?") en een simpele blokkentoren is een mooi kasteel. Fantasie genoeg dus. 

Afhankelijk van het onderwerp van het boek leert het kind ook veel over de wereld om zich heen, waardoor hij/zij meer grip krijgt op de directe wereld om zich heen. Voorlezen over een onderwerp waar het kind op dat moment erg mee bezig is (angst, dood, ziekenhuisopname, enz.) kan ook steun bieden en een goede manier zijn om met het kind in gesprek te komen over deze onderwerpen. Moet ik serieus Sara gaan voorlezen over bomen, struiken, zand, winkels, enz.? Nee hoor, we gaan naar buiten. Elke dag weer, ook in de regen. Al kletsend zien we een hoop onderweg en kan ze alles benoemen wat wij tegenkomen. Daar hebben wij geen boeken voor nodig. Heb ik weer een punt gescoord. Als het gaat over serieuze onderwerpen is het een gelijkspel. Dat wil zeggen; het is bij ons nog niet aan de orde gekomen. Ik zal nog even aanstippen dat Sara nog maar 2,5 is. Hoeveel serieuze gesprekken moeten er op die leeftijd worden gevoerd?

Het gevoel van veiligheid dat kinderen krijgen, het plezier dat kinderen beleven aan het voorlezen en de exclusieve aandacht die ze krijgen, zijn van belang voor de ontwikkeling van het kind. En het samen lezen van een boek kan ook helpen rust en regelmaat te brengen. Kinderen komen tot rust tijdens het voorlezen en door dit op een vast tijdstip te doen kan er regelmaat en vaste structuur geboden worden. Zo kan het voorlezen een goed onderdeel zijn van het ritueel voor het slapen gaan. Inmiddels zucht ik inwendig. Structuur is volop aanwezig en rust creëer ik door een filmpje op te zetten of haar even met de iPad op schoot in de stoel te zetten. Leert ook een hoop van trouwens. Bedrituelen doen we niet. Teveel gedoe. Binnen 5 minuten ligt Sara in bed en met een extra kroel en een kus is het ritueel snel achter de rug. Exclusieve aandacht krijgt Sara zeker. Daarvoor hoef ik haar niet voor te lezen. Exclusieve aandacht geef ik door samen te dansen, te zingen of om gewoon lekker te donderjagen. Plezier samen is een kieteldood, vragen om een tweede en een 'ren-en-schrik-spel' zorgt voor een schaterlach. Als ze mij daarna omklemt en zachtjes zegt dat ze mij lief vind dan ben ik een blije moeder. Moe, maar blij.

Dus nee, ik lees niet voor. We bladeren wel eens samen in een boek, maar echt voorlezen is er niet bij. Nu zal dat ook voor elk kind weer anders zijn. Sara is fysiek graag bezig met van alles en speelt graag met modder, een ander kind kan wel uren stilzitten met een dozijn boeken. Ik hoop wel dat Sara later net zo graag leest als dat ik doe, maar daarvoor ga ik niet in de 'moet-stand'. 

*Bron: www.opvoedadvies.nl/voorlees