Voor mijn zoontje! ( later )

Mijn zwangerschap verliep niet geheel soepel. Ik had op een gegeven moment zoveel pijn rondom mijn buik dat ik soms amper nog kon lopen. Hierdoor moest ik ook eerder dan geplant stoppen met werken. Het was ook een paar keer even spannend, omdat ik zoveel pijn had dat ik bang was om je kwijt te raken. Maar na 2 keer hiervoor in het ziekenhuis geconroleerd te zijn, bleken het alleen mijn darmen te zijn... Ik had bedacht dat ik wel graag thuis wilde bevallen en dan het liefste nog in ons bad. Maar de verloskundige liet weten dat we niet genoeg ruimte om ons bad heen hadden, dus dat ze dat niet zag zitten. Of ik wel thuis kon bevallen werd op een gegeven moment ook nog maar de vraag. Tijdens een echo die gemaakt was bij een van de controles toen ik zo'n pijn had, bleek het dat je een beetje aan de grote kant was. Dus moesten we nog een paar keer terug komen om je groei in de gaten te houden en werd ik voorbereid op de mogelijkheid dat ik ingeleid zou moeten worden. Hier werd ik toch best wel bang van. Dit zou aan de hand van een infuus gaan, terwijl ik een naaldenfobie heb. Ook had ik inmiddels begrepen dat inleiden niet altijd werkt... Net toen ik gewend was bij het idee om in het ziekenhuis te gaan bevallen en besloten had dat dit ook wel zo veilig was, bleek dat je groei toch wel normaal was en dat ik daarom waarschijnlijk wel gewoon thuis kon gaan bevallen. We moesten toen dus even opnieuw na gaan denken of we dat wel wilden.

De dag dat ik 35 weken en 2 dagen zwanger was besloten we om nog fotos te gaan maken van mijn buik. Dat hadden we nog niet gedaan en het zou sonde zijn als daar geen tijd meer voor was. Net toen ik de gemaakte foto op facebook had gezet, bleek dat we net op tijd geweest zijn met de foto. Ik had het gevoel dat ik naar de wc moest. Maar toen ik mijn broek daar uit had gedaan was die al kletsnat. ook lag er een plas op de grond. Vanaf de wc riep ik je vader en zei dat volgens mij mijn vliezen waren gebroken... We belden de verloskundige en toen zij er was bevestigde ze dat het inderdaad vruchtwater was. Dus spulletjes pakken en op naar het ziekenhuis. Ik was verward, maar ook blij, want straks zouden we je in onze armen mee naar huis mogen nemen. In het ziekenhuis werd ik aan een gtc scan gelegd. Mijn buik was verder heel rustig dus vertelde ze me dat het nog wel even kon duren voor je kwam. Ondertussen moest ik in het ziekenhuis blijven en mocht ik alleen van bed af om naar de wc te gaan en te douchen. Normaal gesproken zouden ze de weeen op gaan wekken, maar omdat ik nog geen 37 weken zwanger was en uit de bloedtest kwam dat er geen infecties waren hadden ze liever dat je nog even veilig in mijn buik zou blijven zitten. Dat deed je gelukkig ook en het leek er even op dat ik oud en nieuw in het zieknhuis door zou moeten brengen. Ik heb toen wel even flink gehuild, want ik kon nu niet thuis bij je vader zijn en ik kon jou nog niet vasthouden! Maar na 2 dagen mocht ik toch naar huis en zou mijn buik in de gaten gehouden worden via thuismonitoring. Ik zou nu wel zeker weten in het zieknhuis moeten bevallen, omdat de vliezen al gebroken waren.

02-01-2015

Omdat we nog graag een echo foto wilden van een van de laatste momenten van jou in mijn buik en ik me een klein beetje zorgen maakte of je nog wel genoeg water om te zwemmen had, mochten we deze middag nog een echo laten maken bij de verloskundige. Dit was een hele mooie echo en je leek het nog prima naar zijn zin te hebben. Dus onderweg naar huis nog even een paar boodschappen doen en dan zouden we kijken wat we gingen eten. Net op het moment dat wij met het eten bezig wilden, stond je oma op de stoep. Dan maar even wachten met eten. Ik had sinds de middag wel wat lichte krampgevoel in mijn buik, maar ik had het idee dat dit gewoon wat harde buiken waren. Terwijl je oma er nog was, ontdekte ik tijdens mijn toiletbezoek dat er een beetje lichtroze in mijn verband zat. Ik schrok hiervan, maar ik probeerde rustig te blijven. Ik wilde het liever ook niet tegen je vader zeggen zolang oma er nog was, want ik wilde geen paniek in de tent. Maar ze merkten allebei wel aan me dat er iets was, dus toen heb ik het maar voorzichtig verteld. Je oma reageerde heel nuchter en zei dat ik het beste wel even het ziekenhuis kon bellen. De dame die ik aan de lijn kreeg overlegde ondertussen met de dienstsdoende artsen en zei dat ik beter wel even langs kon komen. Ik probeerde rustig te blijven. Op dit moment was ik toch nog even heel bang dat het nog fout zou gaan en ik daardoor begon te bloeden. In het ziekenhuis werd ik gelijk aangesloten op een ctg scan. Na ongeveer een half uurtje was de conclusie dat het nog rustig in mijn buik was en dat dat roze niet zo erg was. Ik had het verbandje meegonemen om te laten zien. Ik had wel al weeen maar het kon nog wel een hele tijd duren, dus ik mocht weer naar huis. Als de pijn erger werd of als er echt bloed zou komen moest ik maar weer bellen. Lichtelijk opgelucht stapten we weer in de auto. Snel maar even wat eten bestellen dan, want het was inmiddels al 19:00 geweest. voordat ik de auto uitstapte om het eten op te halen moest ik even een wee opvangen. Eenmaal thuis toen we het eten op tafel hadden gezet kreeg ik na een paar happen echt hevige pijn. Binnen tien minuten werd dit zo erg dat ik op de grond moest gaan liggen, omdat ik het anders niet trok. De pijn kwam, werd heel hevig en trok dan weer weg, maar er zat steeds minder tijd tussen. Dus rond 20:00 besloten we om te gaan timen. Rond negen uur het besluit genomen dat dit toch echt de echte weeen moesten zijn en we toch wel richting ziekenhuis moesten gaan. Dus ik weer bellen. Ze lieten de keus toen aan mij of ik het nog even aan wilde kijken of dat ik toch die kant op wilde komen. Hoewel ik het idee had dat het nog minstens 6 tot 8 uur zou duren, voordat de echte bevalling zou beginnen wilde ik toch wel graag naar het ziekenhuis. Al was het maar om iets tegen de pijn te krijgen. In het ziekenhuis werd ik weer aan de scan gelegd. Er kwam zo nu en dan iemand kijken, maar niemand had het idee dat ik al echt zou gaan bevallen. Op een gegeven moment vroeg een van de verpleegkunigen me nog; 'je hebt echt pijn he?' Ja nogal ja... Na de scan hadden ze weer het idee dat het nog niet zou gebeuren. Er was wel activiteit, maar het kon nog wel even duren. Dus mocht ik wel weer naar huis als ik dat wilde. Dat wilde ik nu dus niet! Ik verging inmiddels van de pijn en wist niet meer waar ik het zoeken moest! Het was inmiddels 22:30 geweest en ik was op een gegeven moment weer alleen met je vader toen ik tegen hem zei dat ik het nu echt niet meer trok en dat ik met deze pijn het zeker niet nog 8 uur ofzo ging volhouden. Of hij de artsen wilde vragen om pijnstilling. De artsen vroegen in plaats daarvan of ik wist hoe ik moest puffen. Omdat ik dit niet wist besloten ze me te begeleiden met puffen. Dat hielp een tijdje, maar niet genoeg. Na nog een flinke wee riep ik dat er echt nu wat uit zou komen, of het nou via de voor of achterkant was! Toen werd er gekeken of en hoeveel ontsluiting ik al had. Dit durfden ze niet eerder te doen vanwege het risico op infecties, omdat mijn vliezen dus al eerder gebroken waren. Ik dacht nog bij mezelf, zul je zien dat ik nog maar 2 cm ofzo heb... Maar het bleek dat ik al 9 cm had! Ik mocht me klaar maken om te gaan persen. Oh ok. En hoe doen we dat dan? Het was inmiddels kwart over elf. En na de uitleg van de artsen mocht ik dus beginnen. Ik weet niet meer precies hoe vaak ik heb moeten persen, maar net toen ik dacht dat het weinig effect had wat ik deed zei je vader dat hij al wat haar kon zien! Ik was dus goed bezig! Nog een paar persen later was je hoofdje eruit en zeiden ze dat ik weer even mocht puffen. Ik dacht bij mezelf no way! Dit brand niet normaal! Nog 1 keer persen en je bent eruit! Dus zo gezegd zo gedaan. Om 23:43 was je geboren! Toen ik je ook nog hoorde huilen wist ik zeker, het zit wel goed met jou! Je woog maar 2566 gram en was 46 cm klein.

Er werd me gevraagd of ik borstvoeding wilde geven. Dat wilde ik wel proberen, dus werd je bij me gelegd op de blote huid. Omdat je toch te vroeg geboren was, moest je wel nog onderzocht worden. Even later werd je dan ook nadat we de de eerste fotos met mijn telefoon hadden gemaakt meegenomen. Papa mocht mee en dan kon ik ondertussen even douchen. Na het douchen hebben we de familie ingelicht en ze verteld dat ze met ongeveer een uurtje onze kant wel op konden komen. Ondertussen probeerde het personeel mij duidelijk te maken toen ik klaar was met douchen dat het de bedoeling was dat ik op bed zou gaan liggen en dat zij nu eerst verder voor me zouden zorgen. Ik wilde eigenlijk wel vrolijk zelf naar jou toe wandelen, maar vooruit. Nadat ik je gevoed had en we het eerste bezoek gehad hadden, moest jij nog even bij de andere babies op de kamer blijven voor nog wat onderzoek. Ik moest ondertussen op een andere kamer proberen wat te slapen. Ze zouden me weer komen halen als het tijd was voor je volgende voeding. Je vader ging ondertussen ook naar huis om nog wat proberen te slapen en nog spullen voor ons te halen, want we zouden nog wel even in het ziekenhuis moeten blijven, omdat je 4 weken te vroeg was. Toen ze me op kwamen halen vertelden ze me dat jij het zo goed deed, dat je al niet meer in de couveuze hoefde en we samen op 1 kamer mochten slapen! Je lag nog wel aan de hart monitor, maar dat vond ik eigenlijk nog wel een geruststellend idee. Toen we de volgende voeding even met zijn tweetjes waren heb ik je al hard op bedankt voor het feit dat je zo veel ellende bespaard had door te besluiten zelf te komen en dit ook nog eens snel te doen. Ik had het wel voor je over gehad, maar ik was heel blij dat ik niet aan het infuus hoefde om ingeleid te worden, of ander gedoe met naalden voor verdoving, of nog erger een keizersnee.

Nu negen maanden later ben ik je alleen nog maar dankbaarder geworden voor alles waar je me tot nog toe mee geholpen hebt. Je wist meteen hoe je aan moest happen, waardoor het voor mij makkelijk was om jou borstvoeding te geven. Doordat je het zo goed deed met groeien en de rest van je ontwikkeling heb je mij geholpen om wat zekerder over het mama zijn te zijn. Je lach heeft me geholpen als ik door de twijfels en al het nieuwe wat op ons af kwam het even niet meer wist allemaal. Je helpt me zelfs bij het aankleden, door zelf je beentjes te strekken als ze in de pijpen zitten en je handje zelf door de mouw te steken.

Kortom, dank je wel mijn lieve zoon, voor alles. Jij hebt me geholpen om jouw moeder te zijn!