Voor mijn allerliefste Aimée

Niet eerder heb ik uitgesproken, of durven uitspreken?, hoe ik me voelde toen de verloskundige bij de eerste echo van jouw ‘broertje of zusje’ vertelde dat het niet 1, maar 2 zouden worden... Wat zou je wel niet te wachten staan? Nooit meer zou jouw leven hetzelfde zijn. Jij zou straks ‘verstoten worden van je troon’ door niet 1, maar 2 nieuwe leventjes.

Daar zaten we dan, al ruim 2 maanden kotsmisselijk, hondsberoerd of hoe je t ook wilt noemen wanneer je je zo voelt, bij de verloskundige die ook jou ter wereld heeft gebracht. Mijn eerste échte grote liefde. Degene die mij liet zien WAT het inhoudt om moeder te worden. Jij, met je altijd ondeugende en vrolijke koppie, je lieve lach en je openheid waarmee je eenieder’s hart verovert. En nu kon ik je die afgelopen periode al minder geven dan anders... Laat staan hoe het zou zijn wanneer deze twee wezentjes er daadwerkelijk zouden zijn.

Dat ik zwanger was was vrij duidelijk, voornamelijk door de symptomen. Dus toen ‘onze’ vk even stopte tijdens de echo en zei “ik heb een verrassing”, dacht ik eerst nog “ja, haha, ik ben zwanger, vertel mij wat met hoe ik me voel” maar het was geen grapje. In tegendeel. De verrassing was “het zijn er twee” en mijn reactie was “What The F!?” Jij begon te lachen, je voelde de spanning, lieve Aimée, klein als je was, pas anderhalf jaar oud. En terwijl jij lachte huilde ik van binnen. 2 hartjes. Daar moet je toch blij mee zijn?! Niet 1, maar twee kloppende hartjes, 2 levende wezentjes in mijn buik. En hoewel ik natuurlijk dankbaar was voor dit gegeven, was ik niet meteen echt blij, om het zo maar te zeggen. En daar voelde ik me dan natuurlijk weer schuldig over.

Mijn gedachten gingen vooral uit naar jou. Jij had niet gevraagd om een broertje of zusje, laat staan twee. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis en wat de verloskundige al vermoedde, het was een eeneiige tweeling die een placenta deelde. Extra risico. En dus zouden we hier komende tijd wel veel zijn, dacht ik. En dat was inderdaad het geval.

Ik zag de flexibiliteit van een kind, maar ook hoe je worstelde met mijn zwangerschap en verminderde energie. Van beroerd ging ik over naar pijn. Ik kon weinig, kon niet meer met je spelen als voorheen, en hoe moest jij dit alles nou begrijpen? Om de week zaten we in het ziekenhuis, meerdere keren moest je mee om bloed te prikken. En ook daar veroverde je menig hart. Je deed het allemaal, zonder te zeuren. Het was alsof je het allemaal voelde aankomen. Je wilde altijd en overal met me mee. “Mama, ga je naar t ziekenhuis? Mag ik met je mee?”

Hoe groter mijn buik werd, hoe minder ik kon. En jij was zo lief. Al snel wisten we dat je zusjes kreeg en dat vertelde je ook vaak aan anderen. Ze kregen kusjes, je maakte grapjes, blies ‘bubbles’ op mijn buik. Ze waren er nog niet eens en nu was je al zorgzaam. Ondertussen maakte ik mij zorgen en keek naar je met een brok in mijn keel. Ik wist niet hoe (moeilijk) het zou gaan zijn met 2 nieuwe mensjes erbij, laat staan jij. 

En toen was het dan zo ver, na 8 lange maanden kwamen je zusjes ter wereld. Jij mocht meteen daarna binnen komen en dat maakte indruk. Ik kreeg filmpjes van opa en oma waarin je het tafereel dat je die ochtend had aanschouwd, duidelijk aan het verwerken was. Liggend op de grond, in de weer met doekjes voor het bloed en pratend over de babies die geboren waren.

Wij moesten even in het ziekenhuis blijven, waar jij langs mocht komen en dat ook deed. Je was zó lief voor ze. De eerste x dat je 1 van je zusjes mocht vasthouden overspoelde je haar met kusjes. En toen, toen moest je weer naar huis. En mama en je zusjes bleven achter. En je huilde en schreeuwde. Ik hoorde je door de hele ziekenhuisgang. De tranen liepen over m’n wangen terwijl ik ook verliefd was op de twee meisjes in m’n armen en hen goed moest verzorgen. Dat verdienden zij ook.

Drie dagen later mochten we samen naar huis. Wat hield je je groot lieve schat. Je was zo blij, mama mocht deze keer ook mee! En je 2 zusjes... En toen we thuis kwamen en het besef denk ik bij jou ook een soort van binnenkwam kreeg je een ongelofelijke driftbui. Je was boos, zo boos! Ik liep naar je toe, pakte je vast, vroeg je wat er was. Je stribbelde wat tegen en toen gaf je je over en begon oorverdovend te huilen. Vanuit je kleine teentjes. En ik? Ik huilde zachtjes met je mee... Lieve Aimée.