Voor het eerst vliegen!

16 mei was het zover. Ons kleine mannetje van 3 maanden voor het eerst op reis met mama. Na 3 maanden werd het eindelijk tijd om opa en oma in Nederland te ontmoeten!

Wat was mama zenuwachtig! Helemaal alleen met dat kleine ding voor het eerst.. Hoe zou de kleine zich voelen? Zou hij last van z'n oortjes krijgen? Zou hij het hele vliegtuig bij elkaar schreeuwen? Zou hij de hele reis slapen? Of zou mama 10x z'n broek moeten gaan verwisselen?

Om 15 uur zaten we in het vliegtuig, een Turkse maatschappij met érg krappe bankjes. Nou is dat vaak zo, maar het viel me nu pas dubbel zoveel op. Ik zat op rij 6A, bij het raam dus. Met m'n draagzak met de kleine op m'n buik en de enorme luiertas, probeerde ik me naar mijn zitplaats te wringen. Eindelijk, ik zat! Maar pfoe hoe ga ik in hemelsnaam die riem nu nog onder m'n billen vandaan trekken? Ook dat lukte, gauw mezelf vastzetten, dan was dat maar gebeurd. En hoppa, onze kleine man zette het op een krijsen. Nou moet ik erbij zeggen dat hij ook al een paar dagen verkouden was en dus sowieso uit z'n hum. Daarnaast zal hij vast papa z'n verdriet en mama haar zenuwen aangevoeld hebben. Wat naar, die mensen die je op zo'n moment aankijken met een blik van: verdomme, hou dat kind stil! Ik zit hier voor m'n rust.. Mensen, doe dat niet! De mama's zijn al zenuwachtig, zo'n klein ding kan er ook weinig aan doen. Als die kleine een volle buik heeft, een schone broek en lekker dicht tegen mama aanzit, en dan nog huilt, kan mama daar niet heel veel meer aan doen dan lekker knuffelen. Ik kreeg het door die blikken nog meer op m'n zenuwen, als dit maar niet de hele reis zo doorging.. Maar gelukkig, tegen het moment dat we opstegen, lag onze kleine man lekker te slapen met z'n tut in en heeft niks gemerkt. Na een kwartiertje, PFFRRRTTT, volle broek.. Waar hij normaal standaard na z'n eerste ochtendvoeding z'n luier volpoept, had hij dat vandaag niet gedaan. Ik had al tegen papa gezegd: Wedden dat... En ja hoor, meneer wou ook eens in een vliegtuig verschoond worden, net als dat hij dat bij de Nederlandse Ambassade in Ankara wilde haha. Mama vanaf rij 6 hélemaal naar de wc achterin, want voorin kon je niet verschonen. Daar lag de uk dan, boven de wc op een dun plankie, schuddend vliegtuig en mama hield met 1 hand de kleine vast en met de andere waar ze zich maar vast kon grijpen..  Maar uiteindelijk was het gelukt. Vanwege zijn verkoudheid had hij wat moeite met drinken en hapte hij alleen staand aan, dus maar gelijk even een paar slokjes daar gegeven, want het flesje is nog altijd geen favoriet. En daarna weer zitten. Maar de kleine man had nog geen zin en begon te jammeren. De man die naast me zat was al naar een andere rij gegaan, ach daar had ik dan ook geen last meer van :) En ik stond op, en wiegde de kleine man staand in slaap terwijl ik met mijn achterburen kletste. Vanaf dat moment tot tijdens de landing heeft de kleine man als een roos geslapen op een kussentje op mijn schoot, héérlijk. Tijdens het landen werd hij lachend wakker, maar op een gegeven moment gingen die oortjes toch wat pijn doen en hielp de tut niet meer. Dan maar een paar slokkies uit het flesje, en de landing werd afgerond. Op de grond begon hij weer te huilen, tsja met dat vieze weer in NL, who can blame him! Maar eenmaal in z'n draagzak aan de wandel door Schiphol, had hij er weer zin in. Eindelijk in Nederland, eindelijk opa en oma zien! En mama was opgelucht dat de vliegreis er weer op zat!