Snap
  • Mama

Voor altijd afscheid nemen van onze mooie dochter..

De tijd is echt gekomen dat we afscheid moeten nemen van onze mooie dochter Yfke...het doet zo'n zeer.

Nadat onze mooie dochter op 16 maart is geboren door middel van een keizersnede en wij te horen krijgen dat ze niet bij ons mag blijven. Stort onze wereld in.

Ik word vanuit de uitslaap kamer richting de neonatologie gereden waar onze Yfke ligt. Ze is prachtig. Als ik haar zie ben ik gelijk verliefd♡

Ze ligt er zo vredig bij helemaal geen naar beeld. Alleen een beeld van een prachtig voldragen baby die in de couveuse ligt in haar luiertje. Ok ze heeft wel allemaal slangetjes. Maar die zie ik voor nu even niet. Ik ben de mama van dit mooie meisje en ik zal voor haar zorgen zolang ik dat mag. 

De verpleegkundige en de kinderarts vragen of ik haar op mijn borst wil hebben. Natuurlijk wil ik dat. Wat verlang ik er na om haar vast te houden en te ruiken en te strelen. En haar alle liefde te laten voelen die ik in mij heb voor haar.

Yfke wordt uit de couveuse getild en ze heeft echt overal slangetjes. Die zie ik nu heel goed omdat ze allemaal naar beneden hangen als ze haar naar mij toe dragen. Het is een ingewikkeld iets met al die slangetjes van haar en van mij door elkaar heen. We zijn letterlijk met elkaar verstrengeld. 

Ze leggen haar op mijn borst. En de wereld staat stil. Ik kan op dat moment echt niet denken aan de toekomst. Ik denk alleen in het nu. Ik voel de zelfde intensiteit als toen ik voor de eerste keer mama werd van Hidde. Die magie van het moeder worden. Dat gevoel wat je voelt vanuit je kruin tot in het puntje van je tenen is zo sterk. Ik ruik haar, ik streel haar. Ze heeft een mutsje op. Maar ben nu toch wel benieuwd hoe haar haar er onder dat mutsje uit ziet. De verpleegkundigen helpen mij om het mutsje af te doen. Ze is echt pik zwart. Wauh♡ Ik kus haar en voel haar adem in en uit gaan. Alles wordt wazig in de kamer. Ook al staan er wel een stuk of 5 mensen om ons heen. Voor even zijn wij hier met ons drietjes. Die adem die ik voel is natuurlijk het beademingsapparaat. Maar voor nu wil ik daar niet aan denken. Haar armpjes worden blauw. Maar ook daar wil ik niet aan denken. 

Ik wil het mutsje weer op doen, zodat ze niet onderkoeld raakt maar ook dan laat de kinderarts mij weten dat dat niet meer hoeft. Het is hard maar ze geeft ons geen valse hoop. En dat kunnen we nu ook niet gebruiken.

Marius belt intussen met zijn moeder. Waar Hidde op dat moment is. Hij verteld dat onze mooie Yfke is geboren maar dat ze niet lang meer bij ons mag blijven. Marius breekt, hij huilt aan 1 stuk. Om je man zo'n intens verdriet te zien hebben breekt jezelf ook. Nog nooit heeft hij een traan gelaten. Ja van het lachen. Hij is zo sterk, altijd zo positief. Met Hidde zijn geboorte had hij tranen in de ogen. Maar huilen had ik hem nog nooit zien doen. Maar dit is een verdriet dat niemand mag voelen. Je eigen kind laten gaan. Het is zo onnatuurlijk.

Marius zijn moeder vraagt hem een paar keer hoe het mij gaat. Maar hij heeft nooit door gehad dat zijn moeder zich zorgen maakte nadat we met de ambulance weggingen, om mij. Logisch maar op zo'n moment wordt je geleefd.

We willen graag dat Hidde zijn zusje nog levend ziet en ze komen er direct aan. Het is ongeveer 3 kwartier rijden. 

Ondertussen ligt Yfke lekker bij mij op de borst. Ze ligt heel rustig. En het enige wat ik voel is haar ademhaling. De kinderarts die er de hele tijd bij is gebleven die blijft bij ons. Ze had de hele nacht al gewerkt maar dit wil ze zelf doen. Ze is heel proffesioneel maar ook zien we verdriet in haar ogen. Ze verteld ons dat Yfke haar hartje het wel zwaarder krijgt. We vragen of ze nog lang heeft. Hier kan ze geen duidelijk antwoord op geven het is afwachten. Maar ze heeft geen pijn.

Marius wil Yfke ook nog graag vasthouden. En er wordt een buidelstoel opgehaald. Hij gaat met zijn blote borst op de stoel zitten. En Yfke wordt bij mij weggehaald nadat alle slangetjes uit de knoop worden gehaald. Zal ik haar ooit nog levend vasthouden??

Ze wordt bij Marius op de borst gelegd en ik zie Marius genieten van het kleine lichaampje op zijn borst. Het lijkt net een klein aapje♡ Ze ligt helemaal met haar armpjes om hem heen.

Ik geniet van het uitzicht uit mijn bed. Van mijn 2 schatten. Ondertussen krijg ik Morfine in infuus gespoten. Voor de pijn en om mij rustig te houden als het moment daar is.

Yfke wordt weer iets stabieler. Maar er is wel haast bij dat Marius zijn ouders en Hidde snel hier zijn. De kinderarts belt met mijn telefoon waar ze blijven. En wacht ze in de gang al op.

En daar komt de grote broer Hidde aan. Samen met opa en oma. En hij loopt direct naar Yfke toe die op Marius zijn arm ligt. Hij lacht naar haar en dat doet zoveel pijn. Straks pakken we haar gewoon weer af. Zo voelt het. Maar hem zijn zusje niet laten zien dat voelde voor ons niet goed. Hij heeft even veel recht om haar te hebben gezien als wij. Hij moet weten waarom wij straks heel verdrietig zijn. Dat dat niet aan hem ligt maar aan deze vreselijke dag dat wij afscheid moeten nemen van onze mooie Yfke.

De ouders van Marius staan er gebroken bij. Huilen en huilen. Dit is niet normaal. Dit mag niet. Hidde vindt de gordijnen die om ons heen zijn gebouwd veel interessanter. Zijn interesse voor Yfke is al weer weg. Oma heeft lekkere koekjes mee om hem rustig te houden. Voor nu is alles prima. Ook al kreeg hij alleen maar suikerklontjes. Wat is alles toch onbelangrijk. En waar maken mensen zich druk om. Hier gaat het echt om.

De kinderarts laat weten dat Yfke nu echt achteruit gaat en dat we nu echt bijna afscheid moeten nemen. We laten Hidde en zijn opa en oma naar beneden gaan. Ik zeg nog dat ze een lekker gebakje moeten eten omdat Yfke is geboren. Of ze dat ooit hebben gedaan weet ik niet... zal vast niet door hun keel komen. Bij Hidde wel dat is gelukkig een kind die gewoon weer verder gaat. En loopt achter opa en oma aan. Tot straks.

En voor ons is het nu echt tijd om afscheid te nemen. Dat kan niet. Het is niet normaal om dit te doen. Waarom is ze niet gewoon gegaan? Maar nee dat had ik ook niet gewild. Ik ben zo dankbaar dat we haar nog 5 uurtjes bij ons mochten hebben. En nu kunnen ze haar wat geven zodat ze vredig in slaapt zonder pijn. En ik wil bij haar zijn als ze wegvliegt naar een ander prachtige wereld. Ik ben haar mama en moet en wil haar daarin steunen.

Yfke wordt weer bij mij op de borst gelegd. Ik ben heeeel stoned van de morfine. Maar ben zo dankbaar dat ik nu 6 maanden later het me allemaal nog precies kan herinneren. 

Dat kleine lijfje weer tegen mij aan. Maar ik voel verschil met de eerste keer. Ze voelt kouder aan. Haar armpjes en beentjes zijn paarser. Ze kan niet meer en dan moeten wij als haar ouders er voor zorgen dat ze rust krijgt. Dat ze mag gaan slapen en dat ze weet dat wij altijd van haar zullen houden. Ze was een strijder en daardoor hebben wij nog van haar mogen genieten.

De verpleegkundige spuit eerst wat morfine in Yfke haar infuus zodat ze geen pijn zal hebben en daarna wordt haar beademing gestopt. Alle slangetjes zijn eruit. En onze mooie dochter slaapt vredig in op mijn borst. Om 9.50 uur is onze prachtige dochter Yfke overleden. En wat doet dat pijn. Ik krijs het uit van pijn. De pijn van een moederhart die keihard huilt. Ik ben verslagen. Ik kan niet meer terug. Dit kan nooit meer teruggedraaid dit is voor altijd.

Voor altijd zonder Yfke....

7 jaar geleden

met tranen je bericht gelezen.. wat huilt een moederhart dan... je schrijft dat jullie al vanaf week 11 in onzekerheid leefden en tussen hoop en vrees... ik zie Yfke en ik zie wel dat ze inderdaad iets anders heeft maar dat maakt haar niet minder mooi of minder geliefd... Zelf heb ik te horen gekregen bij mijn 8e zwangerschap (mama van 3 meisjes) dat mijn kleine hydrops foetalis had bij de termijnecho.. uiteindelijk is de kleine met 13 weken haar hartje gestopt en ben ik de volgende dag ingeleid en bevallen.. van een meisje met syndroom van Edward bleek achteraf. we hebben haar Anna genoemd... ze had ook geen kans gehad maar dat maakt het niet minder zwaar... Hiervoor ook al de nodige miskramen gehad en een EUG (buitenbaarmoeder met verwijdering van 1 eileider)... Heel veel sterkte met jullie verlies van jullie Yfke... en inderdaad ik kan mij niet voorstellen hoe het voelt om een kindje zo te moeten verliezen.. ik vond het al erg genoeg na 13 weken zwangerschap... dus laat staan na 31 weken... Heel, heel veel sterkte en een digitale knuffel voor jullie!

7 jaar geleden

Waar maken mensen zich toch druk over.... dit is hartverscheurend, de tranen rollen over m'n wangen. Heel erg veel sterkte en bedankt voor het delen van jullie verdriet. Hidde heeft een super sterke mama ❤️

7 jaar geleden

Tranen lopen over mijn wangen terwijl ik dit lees. Ook al ken ik jullie niet, ik leef enorm met jullie mee. Héél veel sterkte!

7 jaar geleden

Tjonge wat heftig en dapper dat je het zo opschrijft. Wat een pijn die niemand ooit moet meemaken. Virtuele knuffel en alle sterkte toegewenst. X