Vluchten doe je niet zomaar

Ik krijg gelijk een naar gevoel. Moet ik bang zijn? Bang voor de veiligheid van mijn kinderen? Je hoort zoveel verschillende verhalen. Ik weet niet wat de waarheid is en ik weet dus niet hoe ik me hierbij moet voelen. In de eerste instantie voel ik angst. In mij hoofd spelen zich allerlei scenario's af. Ik zie de berichten op social media voorbij komen waarbij asielzoekers als “slecht zijnde” worden neergezet. Ze worden opgevangen, krijgen een plek om te slapen, een dak boven hun hoofd en eten en drinken, wij als klein landje zouden beter voor asielzoekers zorgen dan voor de arme mensen in ons eigen land. Ik lees over vrouwen die verkracht worden, omdat ze geen respect hebben voor een vrouw alleen. Ik lees over vervuiling. Dat asielzoekers hier flink aan bij dragen door hun puin gewoon op straat te gooien. Over mishandelingen, poging tot moord en geweldplegingen. Mijn oren klapperen ervan.

In de brief staat tevens aangegeven dat als wij interesse hebben we een informatieavond kunnen bijwonen. Tevens is er de mogelijkheid je aan te melden als vrijwilliger in de opvang. Ik vraag me af hoe “slecht” deze mensen kunnen zijn. Is het beeld dat ik voorgeschoteld heb gekregen wel de waarheid? Deze mensen zijn gevlucht uit hun eigen land omdat er het daar niet veilig is, ze zijn alles kwijt en het enige waar ze nu naar smachten is veiligheid. Stel dat mij dat zou overkomen? Dat je moet rennen voor je leven. Dat je alles moet achterlaten. Je huis, je vrienden, je familie. Dat je gezien hebt hoe degene van wie je houdt vermoord worden of verkracht of dat jijzelf bent verkracht. Je bent alleen en hebt niemand meer. Niks meer. Stel je voor. Je vlucht, maar waarnaartoe? Hoe zou jij je voelen? In een onbekend land, waar je de taal niet spreekt? Het enige wat je hebt, qua bezit, zijn de kleren aan je lijf. Ook wij moeten wennen aan hun aanwezigheid. Wij vinden ze vaak lui omdat ze niet willen werken. Ze zouden alles stelen wat los en vast zit en profiteren van onze gastvrijheid. Niet iedereen is te vertrouwen, maar dat geldt voor de gehele mensheid.

Wat velen van ons niet weten is dat Nederlander al sinds de 16e eeuw vluchtelingen een veilige verblijfplaats bieden. De Vlamingen, Walen en de Franse Hugenoten werden uit hun eigen land verjaagd vanwege hun protestantse geloof. Tijdens de eerste en tweede wereldoorlog hebben wij ook velen migranten opgevangen. 400 jaar geleden bestond Leiden voor meer dan de helft uit vluchtelingen. Dus vanwaar deze paniekzaaierij nu? Komt dit door alle media aandacht? Asielzoekers mogen een beperkt aantal uren werken, deels betaald, deels vrijwillig. Ze krijgen een bijdrage van de staat om rond te komen. Pas wanneer ze een verblijfsvergunning hebben gekregen mogen en kunnen ze meer gaan werken. Wij zijn inderdaad een gastvrij land. Ik ga erover na te denken om me aan te melden als vrijwilliger. Dan kan ik in ieder geval met mijn eigen ogen zien en ervaren hoe het er hier aan toe gaat en hoe deze mensen echt zijn.