VIP stoel in mijn hart

Precies een jaar geleden. Daar zat ik dan. Een zwangerschapsvergiftiging en een bevalling van een aantal dagen en een baby verder.. uh ja en wat nu? Oke hij huilt, ik druk de knop in om de verpleegkundige erbij te halen. Zelf alle kennis als gastouder, maar de onzekerheid van een beginnende moeder. Geen idee wat ik ermee aan moest, zo’n klein mannetje van mezelf.

Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten we eindelijk naar huis.

Het leren kennen van je kind begon toen pas echt. Waarom huilt hij nou? Wij dachten dat hij veel last had van krampjes, wist ik veel dat hij honger had en dus niet genoeg voeding binnen kreeg. Mees was bijna 10% van zijn geboorte gewicht afgevallen. Dan voel je je wel echt een faalmoeder als je er pas later achter komt dat je borstvoeding niet goed liep.

Daarnaast merkte ik al redelijk snel dat mijn gevoel vlak was voor Mees, als ik hem aankeek dacht ik niet; wauw jij bent mijn kindje en jij bent het knapste en liefste babytje op de wereld waar ik zielsveel van houd. Ik dacht alleen maar; Erik, neem jij hem maar over. Jij kan alles met hem beter dan dat ik dat kan. Nooit gedacht dat ik dit zo zou hebben, maar uiteindelijk heeft dat gevoel moeten groeien.

Door de heftige bevalling kon Mees met zijn nekje alleen maar naar links draaien. Na een aantal maanden leerden we elkaar echt goed kennen, kwam hij op een goed gewicht en door veel bezoekjes aan de manueel fysiotherapeut was zijn nekje ook verholpen en kon hij ook naar rechts draaien.

Als ik hier nu allemaal op terug kijk baal ik er echt van dat het zo gelopen is. Inmiddels stroomt mijn hart over van liefde voor hem en kan ik me niet eens meer indenken -zonder tranen in mijn ogen- hoe het zonder hem zou zijn. Maar op dat moment voelde ik het niet. Ondanks dat ik extreem blij ben dat dit gevoel er voor hem nu wel is, besef ik alleen maar meer wat ik de eerste maanden heb gemist. Ik kijk nu ook zo anders naar de foto’s van zijn eerste maanden dan in het begin toen ik die foto’s maakte. Soms heb ik het gevoel alsof ik de eerste maanden in een waas heb geleefd en niet alles echt heb meegemaakt.

Nu is Mees alweer 1 jaar oud. En daarom vind ik het nu tijd om dat gevoel van de eerste maanden maar eens af te sluiten. Ik kan me schuldig gaan voelen of denken dat ik het niet goed heb gedaan, maar het is zoals het is. Ik kon er niks aan doen en ben blij dat ik nu stapel gek op dat mannetje ben. Ik ga verder, met een ontzettend gelukkig gevoel dat Mees in mijn leven is en voor altijd bij me blijft. Hij heeft een VIP stoel vooraan in mijn hart.

En ik hoop heel erg dat als er ooit misschien een tweede kindje komt, hij/zij meteen vanaf de eerste minuut een VIP stoel vooraan in mijn hart heeft.

Liefs Daph