Verwerken van een moeilijke tijd!

Hallo dames,

dit is mijn eerste blog. Ik zal mij even voorstellen ik ben een mama van 2 lieve jongens een van 4 maanden en een van 3 jaar. Ik woon samen met mijn man en kinderen in den haag.

Tja wat een rare tijd! vorig jaar februari kreeg ik een positieve test in mijn handen. Wat was ik blij want na 4 keer proberen was ik al zwanger. Zo rond 12 weken kwam ik voor de eerste keer in het ziekenhuis voor echo! Jeetje dat was spannend. Maar tot onze grote schrik zat er een cyste(deze is ook al ontdekt en weg gehaald in mijn eerste zwangerschap) a fijn deze moest eruit want hij was veel te groot met 18 weken werd ik dus geopereerd. Na de operatie heb ik eigenlijk niet meer kunnen werken he bah! wat bedenk je dit anders. Maar dat was het helaas nog niet met 28 weken ongeveer kreeg ik enorm last van mijn buik wat bleek de cyste was weer terug zoals de artsen al gewaarschuwd hadden. Met medicijnen werd de pijn onderdrukt want ik kon niet nogmaals onder het mes. Met 32 weken kreeg ik weeën en de kleine man wilde komen! dat is natuurlijk niet de bedoeling dus heb ik een week in het ziekenhuis gelegen met weeënremmers enz. gelukkig kon ik na die week heerlijk naar huis. na nog 5 weken te hebben gerotzooid is ons kanjer met 37,1 weken geboren. Yes!!! dacht ik hij is er gezond en wel en lekker genieten nu.

maar HELAAS!!!! met 4 dagen werd ons mannetje zijn temperatuur te koud onze kraamzorg zei dat dat kon aangezien hij zo klein was ik was niet in paniek want babys kunnen nou eenmaal schommelen. Na lekker gekangaroot te hebben met ons ventje was het redelijk stabiel wel lekker met kruiken en alles. De volgende dag zat ons mannetje weer veel te hoog met zijn temperatuur rond een uurtje of 3 vertrouwde onze kraamzorg het niet en belde met onze verloskundige die adviseerde haar om met onze huisarts te bellen. Wij naar de huis arts en die vond het wel mee vallen. Eenmaal thuis aangekomen vertelde onze kraamzorg dat ze het niet vertrouwde en het goed in de gaten moesten houden. S avonds zouden wij kraamvisite krijgen eerst even zijn luiertje verschoont en temperatuur gemeten. temperatuur was 38 graden behoorlijk hoog maar ik dacht nou hij heeft behoorlijk warm gelegen laten we hem even in zijn romper leggen. na een uur gemeten en nog steeds 38 graden. Ik vertrouwde het niet en heb de weekendarts gebeld. Die melde me dat ik gelijk naar de EHBO moest. Eenmaal aangekomen allerlei onderzoeken en een hoop uren wachten kwam de arts er niet achter en ons mannetje werd opgenomen. Papa bleef bij hem omdat onze oudste anders in paniek zou raken als mama er weer niet was. volgende ochtend belde mijn man dat de koorts bleef ik ben als een speer naar het ziekenhuis gegaan. Vreselijk om je eigen kind zo te zien liggen hulpeloos en dood ziek. De arts kwam dat hij een ruggenprik moest en of wij erbij wilde zijn na wat uitleg dat ons mannetje aan zuurstof en alles moest omdat ze kinderen moeten dubbelvouwen hebben wij besloten om het niet te doen uit veiligheid van de artsen(aangezien wij onze emoties niet meer aankonden) dit alles gebeurde zaterdags.

Wij zouden op dinsdag de uitslag krijgen maar ondertussen wilde ze hem allerlei medicijnen geven tegen dingen waar ze bang voor waren(hersenvliesontsteking, virus van de koortslip enz.) Zondags ging het niet zo goed met ons mannetje en hij werd in isolatie gelegd en aan de hartmonitor (geloof als je een hummeltje van op dat moment een week aan die hartmonitor ziet liggen verga je) eenmaal dinsdags de uitslag bleek dat hij een virale hersenvliesontsteking had. Onze harten gingen te keer. Hersenvliesontsteking is het enigste wat je hoort je denkt dat je kind dood gaat! gelukkig hebben we een kei van een vechter en is hij hier totaal uit gekomen zonder er iets aan over te houden dankzij het snelle reageren van kraamzorg waren we er heel vroeg bij.

na dit alles ben ik zelf nog een keer geopereerd in januari een de cyste die weer opnieuw terug kwam hierbij hebben ze zowel me eierstok als mijn eileider eruit gehaald. Nu ik weer aan het werk ben komt het besef wat er allemaal gebeurd is en af en toe ben ik dood op mijn kind had dood kunnen gaan ons kleine mannetje onze vechter. En zeker zijn grote broer die door alles de dupe is geweest tijdens de zwangerschap mama niet thuis en de eerste weel papa en mama af en toe thuis. En hij was zo lief zo meelevend op dat moment en het klinkt raar hebben wij onze kracht uit onze kindjes gehaald die allebei zo sterk zijn. nu 4 maandjes verder schommelt onze jongste wel behoorlijk met zijn gezondheid. Maar ik maak me niet veel zorgen als hij dit kan overleven overleeft hij alles!!!!

Nu ik dit blog schrijf hoop ik ook voor mijzelf mijn emoties opzij te kunnen zetten en dit los te laten(vind dit zelf vrij moeilijk)

ik ben trots op onze kindjes!!!!!

p.s de foto is van de EHBO en de dag dat we naar huis mochten.