Snap
  • Mama

Verwarrend, zoekend, maar de weg gevonden!

Ik zoek, ik kijk, ik praat, ik doe maar wat denk ik bij mezelf. Maar toch blijven die oogjes me volgen.

Een doodnormale dag, een aantal dagen nadat we te horen hebben gekregen dat onze oudste doof is.

Hij slaapt, ik ben zijn kamertje aan het stofzuigen. Ik kijk naar hem, daar ligt hij dan, heel tevreden, een tevreden lachje op zijn gezicht. Zou hij het gevoeld hebben? Het verdriet? De zorgen? De onzekerheid? De boosheid die er ook zeker even is geweest. Ik kijk naar hem, en alles glijdt van mijn schouders af, het klopt gewoon. Dit prachtventje hoor hier bij ons, en wat willen we nog meer?

Hij wordt wakker en kijkt me aan, zo indringend, zoals hij al vanaf dag 1 kan kijken. Visueel, hij is enorm visueel. Werd bij wijze van spreken geboren met zijn hoofdje de lucht in. Kon al direct zijn eigen hoofdje omhoog houden, want hij wilde kijken.

Ik begin te praten, sla mezelf voor mijn kop, nee hij hoort me niet! Verdomme! Op internet had ik wat gebaren opgezocht, lekker geslapen gebaar ik, jij wakker, wil je eruit? Zijn blik blijft me volgen. Hij volgt mijn handen, kijkt naar zijn eigen handjes. Ik haal hem eruit, en zingend kleed ik hem aan. Het voelt raar, zingen tegen mijn dove zoon. Maar hij ziet mijn mimiek, hij voelt het, dus ik zing. We gaan samen naar de huiskamer, ploffen op de bank voor een lekkere fles melk. Zoekend, ik ben enorm zoekend hoe gebaar ik in godsnaam als ik in 1 hand mijn kind heb, en in de andere een fles melk. Even voel ik mezelf boos worden, maar ik kijk naar hem en ik zie dat het goed is.

Nu ruim 3 jaar later, is deze pachtbaby uitgegroeid tot een vrolijke peuter. Waaraan we zien, merk en voelen dat het goed is. Hij zit op school, gaat 3 dagen per week, hij heeft het naar zijn zin. Is erg op gebarentaal gericht en daar erg gedreven in. Owee als je een gebaar fout doet! Dan verbeterd hij je wel even. We stonden gisteren bij de bakker en de vrouw van de bakker doet zo haar best te gebaren, dus vroeg aan onze jongste, wil jij een broodje, maar ipv van het gebaar broodje maakte ze het gebaar voor brood. Me-vouw het moet zo! Hij doet het gebaar voor, de vrouw doet het fout (het valt soms niet meer wij hebben ook heel wat in de knoop gezeten met onze handen) Onze oudste loopt naar haar toe, pakt haar handen en legt ze goed neer. Kijk zo en dan doe je zo. Dat is broodje.

Wat ben ik enorm trots op deze vent. Op allebei onze ventjes! Ik weet dat het gewoon goed is, ze zullen beide hun weg gaan vinden in dit leven. En wat is er nu leuker dan je driejarige die stiekem in gebarentaal verteld dat de mevrouw voor hem een scheetje heeft gelaten en stinkt ;-)

9 jaar geleden

Wat Jansyluvzu zegt! En wat een mooi verhaal heb je opgeschreven..

9 jaar geleden

Wat mooi zo'n lief ventje... Hihi Fijn dat jullie je weg gevonden hebben