Snap
  • Mama

Verscholen achter een glimlach

Voor de buitenwereld is het niet (altijd) te zien, de strijd achter het masker.

Het is zo vermoeiend, soms zelfs frustrerend, om altijd maar te glimlachen.
Als mensen vragen hoe het gaat, te zeggen dat het goed gaat.

Ik werk voor de thuiszorg, de cliënten waar ik kom hebben behoefte aan iemand die vrolijk is, glimlacht en gezellig af en toe tijdens een kopje koffie met ze kletst.
Deze mensen zijn al oud, ziek en/of eenzaam.
Natuurlijk kun je daar je verhaal niet doen, kun je niet zeggen dat het niet goed gaat.
Je kunt niet zeggen dat het één grote wirwar van gedachten en gevoelens in je hoofd is.
Daarom is op dat moment een masker opzetten eigenlijk de enige optie die er is.

Het wordt steeds makkelijker om het masker op te zetten maar ook steeds moeilijker om het masker weer af te zetten, zelfs bij thuiskomst.
Niet dat ik het bewust doe maar ik heb een peuter in huis.
Ja, ik weet dat ik mag huilen of minder vrolijk mag zijn in zijn bijzijn. Ik wil alleen maar dat hij gelukkig is.

Hoe kan hij nou een vrolijk kind zijn als zijn moeder alles behalve vrolijk is.
Makkelijker is dan om gewoon mijn maskertje voor te houden en deze te laten zakken als hij in bed ligt.

De vermoeidheid.
Na een halve dag ben ik al zo moe.
Soms wil ik geen stap meer verzetten.
Ik ga het ook niet tegen mijn man zeggen omdat ik niet wil dat hij van alles doet dat ik zou moeten kunnen doen.
Hij werkt fulltime en ik maar 14 uur. Dus zou ik thuis nog energie genoeg moeten hebben.
Op zulke momenten ben ik heel erg blij dat Tygo erg goed alleen kan spelen, rustig een tekening kan maken of een filmpje wil kijken.
Het leukst vind ik nog dat Tygo wil helpen met schoonmaken, niet omdat ik zucht of steun in zijn bijzijn maar gewoon omdat hij het leuk vindt om te helpen.

Zelfs nu ik aan het schrijven ben en af en toe terug lees heb ik het idee dat zelfs mijn blog een wirwar van woorden is.
Tygo ligt in bed en eerlijk gezegd ben ik zelf ook alweer moe.
Na de boodschappen lekker mijn huispakje aan, dekentje erbij en heerlijk op de bank hangen.

Liefs,

Ezra

8 jaar geleden

Je blog is (nog) geen wir war hoor. Het zit toch echt voornamelijk in je hoofd... En ik ben bang dat dat zich niet vanzelf weer op gaat lossen... Hoe zou je er tegen over staan om hiervoor hulp te zoeken van buitenaf? Wat je ook doet, veel stertke de komende tijd...