Snap
  • Mama
  • partner
  • papa
  • verdriet
  • Verlies

Verlies van mijn partner en papa

' 8 november 2020, '

Om 9.00u gaat een telefoon. Het is de wekker van Hubert. Hij gaat vandaag met twee vrienden motorrijden. Hubert heeft op 28 oktober eindelijk zijn motor rijbewijs behaald. Het is voor het eerst dat hij ver van huis met twee vrienden gaat rijden. Hij heeft er kennelijk erg veel zin in aangezien hij zelfs de wekker heeft gezet. Hubert springt onder de douche. Samen met Jershane loop ik naar beneden voor een ontbijt. Ik smeer twee boterhammen voor Hubert. Hij vertelt mij dat hij zijn broodjes meeneemt voor onderweg. Hij pakt zijn tas in, een flesje vitamine water met de boterhammen, zijn bril en nog een koekje. Meneer is er helemaal klaar voor. Ik vroeg aan hem "ga je echt motor rijden?". Hubert antwoordde " ja het is lekker weer. Je hoeft niet te koken als ik terug kom kook ik". Mooi dacht ik, kan ik lekker even luieren samen met Jershane. Hubert gaf ons een kus en liep de deur uit. Jershane zei "oh vergeten love you te zeggen". Snel liep hij naar de deur en riep "love you papa". 

Jershane en ik keken tv naar Spongebob. Ondertussen was ik ook het huis aan het opruimen. Nouja.. opruimen hoever het kon want je kent het wel.. Je ruimt op, draait je om en daar ligt weer van alles op de grond. Het is 12.50u als mijn telefoon gaat. Het is Hubert die me belt. Hij vertelt dat ze even zijn gestopt om een broodje te eten. Ik vraag hoe laat hij weer thuis is want je zou nog koken he? Hij lachte aan de telefoon. Dan weet je het al he (koken kan je wel vergeten). "Maak niet uit hoor, rij voorzichtig" zei ik. Hij antwoordde met: "love you ma" en hing op. De deurbel gaat. Het is mijn moeder die even op bezoek komt. Ze vraagt of we samen even naar de winkel gaan. Ik kleed Jershane aan zodat we de deur uit kunnen. Om 13.30u gaat de telefoon. Ondertussen zag ik 2 gemiste oproepen via Facebook. Ik nam op "hallo met Jerutsi". "Hi Jerutsi met ... Hubert is van de motor gevallen". Ik vroeg of ik naar ze toe moest komen. Hij antwoordde daarop dat hij het niet wist. "Ik kom gewoon en als het mee valt keer ik terug" antwoordde ik. Ik hing op en begon te huilen. Mijn moeder vroeg "waarom huil je? Het valt vast wel mee". Ik vroeg aan haar of ze op Jershane kon letten zodat ik naar Lelystad kon rijden. Ondertussen belde ze mijn zusje zodat ik niet alleen heen moest rijden. Onderweg waren we aan het geinen met elkaar en hoopte dat het allemaal wel mee zou vallen. Onderweg kreeg ik een appje van dezelfde jongen die mij had gebeld. In dat appje stond "Jerutsi hij heeft het niet gehaald". Ik belde hem terug en zei "huh hoe bedoel je hij heeft het niet gehaald? Waarop hij terug antwoordde "ze hebben alles geprobeerd maar hij is overleden". Ik hing op en kon het niet geloven. In paniek belde ik mijn moeder om het te vertellen. "Hoezo zeggen ze dat Hubert het niet heeft gehaald. Hoe kan dat? Waarom?" Ondertussen stormde Facebook, Instagram en Snapchat vol met de foto van Hubert met de tekst RIP. (Hoe kunnen mensen dit toch doen? Hoe wisten zij dit eerder dan ik? Ik begrijp er niks van hoe respectloos?) Ik reed door met zeker 120 km per uur waar je 80 mag. We reden zonder te weten langs de plek waar Hubert lag. Daar zijn we dan. Eindelijk op het politiebureau. Het is inmiddels 15.45u. De politie agent kwam ons ophalen bij de ingang. Eerste wat de agent zei was "gecondoleerd". De wereld stond op dat moment helemaal stil. Het is dus echt zo? We werden naar boven gebracht om te zitten totdat we akkoord kregen om naar het ziekenhuis te gaan. Ik kon geen vragen stellen want meneer de agent was niet bij het ongeval en wist nog niks van het onderzoek. Boven aangekomen zat èèn van de jongens die met Hubert was gaan motorrijden, de andere was nog in gesprek met de politie. Daar zat ik dan met zoveel vragen, boosheid en verdriet. Hoe kan dit toch gebeuren? Waarom hij? De agent die bij het onderzoek aanwezig was kwam erbij om ons vertellen wat er was gebeurd. Eenzijdig ongeluk vertelde ze. Hubert heeft een bocht moeten maken en verloor de macht over de stuur. Hij is ter plaatse overleden... Ik kon op dat moment niks zeggen. Ik was in shock en zo verstijfd. De agent vertelde dat Hubert naar het ziekenhuis wordt gebracht en dat we hem daar kunnen zien. Om 18.30u kregen we te horen dat Hubert in het ziekenhuis ligt. Eindelijk kon ik hem dan zien. Inmiddels waren al zijn vrienden naar Lelystad gekomen. Iedereen is aangeslagen en in ongeloof. Massaal vertrekken we naar het ziekenhuis. Per groepjes van 3 kunnen wij Hubert zien. Ik liep naar binnen en zag daar mijn lieve Hubert liggen. Ik kan alleen maar huilen. Wat lig je er mooi bij lieverd. Ik pakte hem vast, gaf hem een kus en liep de kamer uit. Èèn van de agenten die bij het onderzoek was kwam naar mij toe lopen en zei "ah meisje toch. Je bent zo jong. Jullie hebben een zoontje samen toch?". Ik reageerde vol snot en tranen "ja een zoontje van net 3 en ik ben 16 weken zwanger". Met tranen in haar ogen gaf ze me een knuffel en haar nummer. Inmiddels heeft iedereen Hubert gezien en moesten we weer naar huis. Hoe kan ik Hubert alleen laten, wat gaan ze met hem doen? Stel dat hij nou opeens wakker wordt? Wie is bij hem als ik niet bij hem ben? Hoe vertel ik aan Jershane dat zijn papa nooit meer thuis komt? Hoe vertel ik dat hij geen papa meer heeft? 

2 jaar geleden

Met brok in mijn keel lees ik je blog 😞 wat heftig! En wat heftig dat iedereen dit al wist zonder dat jij hetzelf wist.. pff echt geen woorden voor, heel veel sterkte toegewenst met dit grote verlies! 🧡 hij zal over jullie waken

3 jaar geleden

3 jaar geleden

Zo heftig! Tranen in mijn ogen, heel veel sterkte!

3 jaar geleden

Mijn hart breekt, wat verschrikkelijk. Heel veel sterkte