Vergeten we de vaders nu gewoon?

Bijna iedere moeder kent ze, of heeft ze zelfs. Een van die prachtige mama sieraden, of die mama en kind, of zelfs een generatie verder. Ze zijn prachtig. En wat had ik er op gehoopt dat ik er een zou krijgen van mijn man na de geboorte van mijn kind, of toen ik jarig was. Maar mijn man heeft hier simpelweg nooit aan gedacht. Tenminste dat denk ik dan. Want gevraagd heb ik dit niet.

En wat heb ik er al vaak een voor mezelf uitgezocht, en zelfs bijna gekocht. Maar zo hoort het ook niet vind ik. Dus toch maar niet gedaan.

Nu is mijn man bijna jarig, en toen ik vroeg wat hij wilde gaf hij eerst 100 keer aan niets te willen. Maar na lang nadenken, wist hij iets.

Hij, mijn lieve boer die niet van poespas houdt en sieraden maar niets vind, wil een sieraad. Iets van een medaillon of een plaatje met een foto erin van onze kleine meid.

Ik viel nog net niet van mijn stoel af, hij geeft daar niets om. Zeker niet dat hele kind sieraad idee. Maar laat ik er nu nooit aan gedacht hebben dat een papa daar toch ook behoefte aan kan hebben. En eigenlijk is het niet zo gek, want ik ben heel de dag bij haar, dus waarom zou hij niet iets tastbaars van haar bij zich willen hebben?

Begrijpelijk dus, en het idee is heel mooi, maar.. het is er niet. Al die medaillons zijn vaak veel te vrouwelijk, te priegelig klein of naja verzin maar wat. Maar ik kan niks vinden. Met al onze mama-sieraden vergeten gewoon heel de papa lijn. Er is niks voor de papa die 'verbonden' wil zijn met zijn kind. Of kijk ik het nu over het hoofd, wat hebben jullie voor de papa gedaan/gegeven of heeft iemand een idee?

Iemand ideeën???