Verdriet achter misbruik deel 6

De dag erna herpakte ik mezelf.  Ik kon niet blijven huilen op bed. Ik moest er zijn voor hem, juist nu op het moment dat hij mij het meest nodig heeft. Ik had nog veel vrije uren over op mijn werk omdat ik net de tijd ervoor voor een collega had ingevallen en destijds werkte ik 6 dagen in de week. Uiteraard had ik hem  niet meer naar het KDV gebracht. Datzelfde KDV was bizar genoeg de week erop failliet verklaard.   Ik kan mij de dagen niet meer goed herinneren. Ik had contact met Centrum jeugd en gezin. Ik moest proberen om zo normaal mogelijk verder te gaan. Hun adviseerde mij om niet zelf erover te beginnen. Maar dat hij dat zelf moest doen. Dat heeft hij ook gedaan. Elke keer heeft hij mij meer iets verteld...  Ik zal jullie de details besparen. Nog steeds heb ik er nachtmerries van. Hij kroop onder tafels, was angstig, en het zorgeloze was weg . James zat ook op een peuterspeelzaal 2 ochtenden in de week. Daar zijn enkel vrouwen aan het werk en op een een heel andere locatie dan het KDV. Eerst wou ik hem daar ook afhalen, maar centrum jeugd en gezin benadrukte mij dat ik moest proberen om het normaal mogelijk te houden. Ik geloof na 2 weken nam de juf mij apart, ze vroeg of er iets gebeurd was want ze herkende hem niet meer. Hij was niet vrolijk, kroop dus daar ook onder tafels, zong geen liedjes meer mee enz. Ik barste in tranen uit en had haar een beetje verteld van wat er speelde. Ze kon hem nu extra een beetje in de gaten houden. 

In de eerste paar weken was ik continu met hem bezig, zoals ik al zei had ik veel vrij van mijn werk. Ik wou stoppen met werken, maar mijn moeder haalde me over en zei dat ze op enkele dagen zou oppassen. Anders zou ik mijn vaste baan kwijtraken. Op zo moment intereseer je dat allemaal geen ene moer meer. Enkel je kind is belangrijk, maar er moest toch geld binnenkomen, ik had wel een relatie met D. Maar we woonden apart. En ik wou niet van iemand afhankelijk zijn. Het is bizar hoe snel de weken voorbij vlogen. Ik was enkel alleen maar bezig om mijn kind terug  gelukkig te maken. En de veilige haven voor hem te creëeren. Ik had ruzie met mijn ex W. Omdat ik vond dat hij dat niet deed en er nonchalant mee omging. Ik was boos op hem, boos op het KDV, woedend op de "lastige meneer" boos op de maatschappij maar vooral boos op mijzelf. Van de politie had ik gehoord dat ze niet veel meer konden doen. Want hij heeft geen namen genoemd en het is te onzeker of dat er wel iets gebeurd is. Dus de officier van justitie had besloten om er geen zaak van te maken. Het is raar op zo moment wil je natuurlijk alleen maar je " oude " kind terug. En laat je het een beetje in het vaarwater over wie het geweest kan zijn. Ervan uitgaande dat de politie daar mee bezig is. Maar ineens overvalt de woede je. Ik wou weten wie er met zijn smerige poten aan mijn kind had gezeten. Ik wou hem straffen het liefst wil ik het zelf doen. Ik heb nog nooit zo intense haat in mijn lichaam gevoeld. Je voelt het letterlijk als gif door je lichaam stromen. Ik had lugubere gedachtes over wat ik die persoon kon aandoen. Dat gaf mij de drive om zelf terug contact met de politie op te nemen. Ik had alles op de mail gezegd met de details van wat James mij nog meer had verteld. Ook benadrukt dat wij zeker wisten dat daar iets gebeurd is. En wat als die persoon nu ergens anders werkt en andere kinderen kan beschadigen. Ik had nog een telefoontje kort daarna gekregen met hetzelfde antwoord dat ze niet veel konden doen. Ik had hun gevraagd of dat ik de enige moeder ben met dit verhaal of dat er meer meldingen waren gemaakt. Dat kon ze mij niet vertellen ivm. De privacy.  Ik zei jullie hebben toch in ieder geval 1 specifieke datum waarvan ik zeker weet dat het gebeurt is, wie werkte er toen die dag?  Daar kon ze ook geen antwoord op geven. Te perplex heb ik het toen laten gaan. Ik dacht ik kom er zelf wel wel achter. Ik had screenshots van fb afgehaald van de mannelijke werknemers die daar werkte. Later hoorde ik van mijn zus dat het al lange tijd slecht ging op het KDV en ze hadden veel stagiaires rondlopen ivm de kosten. 1 daar van reed op een busje om kinderen weg te brengen. Ik ben met een vriendin in de auto gaan zitten om vanuit daar ook foto's te nemen. Ik had ze allemaal in een mapje gestopt samen met foto's van de Efteling en dagje weg naar de speeltuin. Ik dacht als ik dat nonchalant laat zien aan James kan ik kijken of dat hij misschien ergens heftig op reageer. Dit deed hij niet, hij kon zelfs de vaste werknemers niet meer. Het leek alsof hij alles had geblokt in zijn hoofd. Uiteraard had ik niet gepusht, maar het was toch jammer want ik was niet veel opgeschoten. Ondertussen gebeurde er bij ons thuis telkens meer bizarre dingen. Daarover vertel ik in mijn volgende blog.