Veranderingen door het moederschap

Op 4 juni 2020 werd ik moeder van mijn lieve zoontje Oliver. Na een pittige zwangerschap waarbij ik vanaf januari al thuis zat was ik er helemaal klaar voor en klaar mee. Ik wilde van die bolle buik af en zo snel mogelijk ons kleintje in mijn armen hebben.

Mijn beste vriendin beviel 6 weken voor mij. Ze zei vaak dat het het wachten het waard was, maar dat ik ook nog even moest genieten van de rust. Ja, dacht ik. Dat zegt heel Nederland tegen mij. Wat ze er allemaal mee bedoelden begrijp je pas als het zover is.

De eerste weken zat ik echt op een wolk, mijn vriend en ik hadden (vanwege Corona) extra lang samen vrij. Hij hoefde bijna niet te werken en ik had mijn verlof. We deden alles samen en waren echt een team. Ik genoot van de avondjes vol kroelen en kusjes geven. Maar ik genoot ook van ons ritme overdag, Oliver had al gauw een duidelijk ritme aangenomen wat prettig was voor ons. Ik kon ondertussen rustig aan herstellen van mijn gehele zwangerschap en bevalling.

Na twee maanden ging mijn vriend varen. Hij moest 7 weken weg. Ik had gelukkig nog verlof maar moest wel 7 weken alles alleen doen. Het hele ritme dat Oliver had aangenomen was vanwege sprong 4 volledig verdwenen. Alles wat ik samen met mijn vriend in het huishouden en de zorg verdeelde kwam nu op mijn schouders terecht. Deze dingen, samen met de slapeloze nachten zorgde voor veel momenten van verdriet, onrust en stress. Ook angst speelde daarin een rol. Alles blijft nieuw en elke ontwikkeling en sprong is weer zoeken naar de juiste manier.

Ik voelde me onrustig en had niet het idee dat ik alles kon geven aan Oliver. De druk van mijn sociale media account speelde daarin ook een rol. Ik merkte dat ik groeide en wilde mijn volgers blijven voorzien van content. Daar haalde ik ook nog een bepaalde bevestiging uit aangezien ik niet werkte en alleen moeder was. Na 7 weken was ik op. En ik moest precies daarna weer beginnen met werken. 

Het verlof voelde niet echt als een afgerond iets door het einde. Ik zei na mijn bevalling stoer dat ik 4 dagen werken wel zou redden met een gezin en een vriend die soms weg zou moeten. Toch merk ik nu dat dit anders voelt. Ik vind het moeilijk om er niet zo vaak voor Oliver te zijn als voorheen. Ondanks dat ik het heerlijk vind om weer te werken mis ik de momentjes samen met hem.

Het zijn van die ongelooflijk dubbele gevoelens. Aan de ene kant wil je samen met hem zijn, aan de andere kant voel je behoefte om ook dingen voor jezelf te doen als werken of even weggaan. Ik vind het soms erg lastig om daar mee om te gaan. Hoeveel dagen wil je werken? Neem je ook tijd voor jezelf? Wat doe je in die tijd die je voor jezelf hebt? 

Veel moeders zien douche momentjes ook als ‘me-time’ en dat is eigenlijk best wel ongelooflijk. Vind je niet? 

Ik moet dus enorm wennen aan de nieuwe ‘ik’ en ik ben echt nog mijn weg aan het zoeken daarin. Alle tijd die je eerst voor jezelf had is enorm verminderd. Je moet dus bewuste keuzes maken wat je wel en niet wilt. 

Daarnaast merk ik dat ik lichamelijk nog lang niet de oude ben. Ik heb 6 maanden stilgezeten en vooral op de bank gelegen. Dit doet iets met je lichaam. Ik heb een gigantisch lage weerstand en in de weken dat ik werk alweer 2 soorten griep te pakken. Het onderwijs en de kinderopvang zijn niet de beste plekken voor een lage weerstand. Ook de hormoonschommelingen zorgen niet altijd voor positieve gedachtes en gevoelens. En het voelt gewoon nog niet als voorheen.

Ik vraag mij wel eens af hoe dit vroeger was, maar dat is niet te vergelijken. Als je kijkt hoe onze generatie opgegroeid is, de tijd die je voor jezelf had en hoe individualistisch de samenleving soms is geworden. Ik hoorde van veel vrouwen dat ze dit vooral ervaren op hun werk. Het liefste geen borstvoeding meer, zoveel mogelijk dagen werken en dezelfde verwachtingen als voorheen. Toch is je leven enorm veranderd en moet je voor je werk en na je werk rekening houden met hele andere dingen. 

Ik merkte ook op uit de reacties via mijn kanaal dat er weinig gedeeld wordt over hoeveel impact moeder worden heeft op lichaam en geest. Zowel positief als negatief. De positieve kant wordt vaak belicht in onze maatschappij, via reclames en als je er met bekenden over praat. Je zegt hoe fijn het is, hoeveel liefde je voelt en hoe ongelooflijk bijzonder het is dat je een kleintje hebt mogen krijgen. Dit is ook allemaal de waarheid, maar soms hangt er nog een andere kant aan het verhaal. Ik vind het belangrijk dat we daar open over mogen zijn. Het is oké om dat te voelen en daar je weg in te vinden. Ik vind het vooral heel fijn om daar met anderen over te kunnen praten. En dat het niet voelt alsof je de enige bent! 

Ik merk trouwens, zelfs tijdens het schrijven van deze blog, dat ik mij wil verdedigen met zinnen als: maar ik geniet ongelooflijk van hem, ik hou intens veel van hem en ik ben zó dankbaar dat we gezond zijn en dat hij er mag zijn. Maar dat weet ik zelf heel goed. En ik wilde juist de andere kant belichten. 

Heb jij dit ook ervaren toen jij moeder werd? Laat het mij weten!