Vechten voor je leven

en ik, ik onderging het allemaal. Hij maakte het bewust mee en ik meer bewusteloos haha. Nu kan ik er een grapje over maken maar toen niet. Toen was ik aan het vechten, vechten voor mijn leven.

Even terug naar het punt van de taxi, die kwam en zag mij. Ik schijn als een vaatdoek te hangen in de armen van mijn vriend en de hostess. Ze zetten mij in de taxi en die rijdt als een bezetene. De rit naar Cancun duurt een uur, geen idee hoe de rit is geweest. Martin probeert mij bij de les te houden. Geen idee wat er met mij aan de hand is. Zo ineens van een vrolijke meid, tot een bewusteloze dame die lijkwit is. Blauwe lippen en blauwe handen. Koud, alles voelt koud. Mijn buik die echt uitpuilt. Wat is er toch met mij aan de hand.

Petra, Petra hoor ik Martin schreeuwen. Ik kom weer even bij. Ik hoor hem zeggen dat we er bijna zijn. Het ziekenhuis is om de hoek. De taxichauffeur schreeuwt iets tegen Martin en Martin schreeuwt terug. De stemmen zakken weer naar de achtergrond. Ik ben alleen, alleen in een donkere plek waar het onwijs koud is. Ik wil warmte, ik wil dat dit stopt. Dat weet ik nog.

We stoppen bij het ziekenhuis, een andere hostess staat ons op te wachten. Ze heet Jose en vraagt aan Martin of hij alles bij zich heeft. De papieren van mijn verzekering, gelukkig heeft hij die meegenomen.

We gaan naar binnen bij de eerste hulp. Alle papieren zijn in orde en Martin vertelt het eerste verhaal aan de arts. Het is een Amerikaan die werkt in Mexico. Ik kom weer bij, zie allemaal ogen op mij gericht zijn. De arts is blij dat ik bij ben. Hij stelt allerlei vragen die Jose vertaalt voor mij. Ik geef antwoord.

Dan willen ze een infuus inbrengen. NEE NEE DAT WIL IK NIET!!! Zo meteen word ik besmet met 1 of andere ziekte. Ik raak in paniek. De arts komt rustig bij mij. Hij legt uit dat het een Amerikaans ziekenhuis is, dat als er iets fout gaat, ik hem kan aanklagen en hij dan heel veel geld moet betalen. Hij moet lachen, ik niet. Ik, ik wil warmte, ik heb het zo koud namelijk. Ik voel dat ik weg glij in een diepe donkere kamer. Weer die kamer waar het zo koud is. Daar wil ik niet zijn.

AU, dat doet pijn. Ik kom weer bij en schreeuw. Ze doen me pijn. Martin probeert me gerust te stellen maar zie dat hij huilt. Hij zegt dat ze een infuus gaan inbrengen en dat er een echo en röntgenfoto's gemaakt moeten worden. Ik vind alles prima, ik voel dat het infuus gelukt is en er stroomt warmte door mijn arm. Ik voel letterlijk een warme stroom door mijn arm en dan is het weg. Daar is die kou weer. Die kou zorgt ervoor dat ik wegglij die koude kamer in. 

Als ik weer bij kom, is er iemand bezig met een echo apparaat op mijn buik. Dat doet echt pijn. Ik kijk mee op het beeldscherm en het hele beeld is zwart. Niet grijs, niet gekorreld, nee echt 1 zwart vlak. Ze praten spaans tegen elkaar, ik hoor alles maar begrijp er niks van. Aan hun gezichten af te lezen, is het niet goed. Ik word weer terug gebracht naar Martin. Daar is ook de aardige dokter.

Hij zegt dat mijn blindedarm is gesprongen en dat ik met spoed geopereerd moet worden. Ik raak weer in paniek. Nee nee nee, geen operatie zeg ik dan. Als ik geopereerd moet worden, dan vliegen ze me maar eerst terug naar Nederland. Daarnaast wil ik mijn zus bellen. Zij weet wel raadt.

Ik krijg dan ook de telefoon en Martin praat ondertussen met de arts. Linda zegt dat ik moet luisteren naar de arts. Dat ik echt niet terug gevlogen kan worden als ik er zo ernstig aan toe ben. Na vele tranen vooral van mijn kant, hangen we op.
Martin zegt dat er geen discussie meer is. Hij beslist en hij zegt opereren. Hij tekent dan ook alle formulieren. Hij geeft me een kus en dan word ik weggereden. Ik zie op de klok dat het bijna 12 uur is.

Ik laat alles over me heen komen, aan alle kanten wordt er aan me getrokken en ook die donkere kamer komt geregeld om de hoek kijken. Dan zegt er iemand in het engels tegen me dat ik ga slapen. Dat het zo over is en ik met een uurtje weer terug ben op de kamer.

Ik word wakker, pijn is het geen wat de overhand heeft. Niet de pijn die ik had, maar mega pijn in mijn buik. Ik wil onder de dekens kijken maar dan voel ik een hand op mijn hand. Het is Martin, hij heeft enorm waterige ogen en zie dat hij vreselijk gehuild moet hebben. Ik ben echt enorm versuft dus zak weer weg in een diepe slaap.

Ik heb dorst, ik kijk op en Martin zit er nog steeds. Nog steeds op dat zelfde plekje. Ik kijk rond, mooie kamer maar geen standaard ziekenhuis kamer zoals wij kennen. Ik geef aan dat ik dorst heb en krijg een slokje water. Ik heb een half uurtje weer geslapen.
Ik vraag hoe laat het is. Martin zegt 10 uur. Ik kijk hem verbaast aan, 10 uur???? Maar ik werd net voor 12 uur naar de operatiekamer gebracht. Ja zegt Martin, ze zijn heel lang met je bezig geweest. Om 8 uur was de operatie klaar en om 9 uur lag je op de  kamer. Half 10 was je even wakker en toen weer geslapen. Nu weer wakker.

Martin vertelt mij dat ik inwendige bloedingen had. Dat er een cyste gesprongen was in mijn eileider en die alles heeft laten springen. En tja dan gaat het bloeden en bloeden en nog veel meer bloeden. Dat had er dus voor gezorgd dat mijn buik zo enorm dik werd. Morgen komt er een arts om alles verder uit te leggen maar Martin zegt dat ik niet moet schrikken als ik mijn buik ga zien. Ze hebben moeten racen tegen de klok dus mijn buik is van links naar rechts open gesneden. Dat ze er op het nippertje bij zijn geweest en dat ik bijna tussen 6 plankjes naar huis was gegaan.

Dat doet je wel even slikken. 25 jaar en nu al vechten voor je leven. Dat is een rare gewaarwording hoor.

Ik zou het leuk vinden als er een berichtje wordt achter gelaten na het lezen. Groetjes Peetje80