Snap
  • Mama

Vandaag mis ik je weer even

Mijn vader, een man met een visie. Een man met een aanwezig karakter. Een man met charisma. Een man die ik als kind aanbad.

Helaas was mijn vader meer afwezig dan aanwezig in mijn leven. Mijn ouders zijn toen mijn zus en ik nog jong waren alweer gescheiden. Mijn vader verhuisde toen naar Driebergen. Niet ver van Utrecht. Door mijn vaders werk zagen we hem niet al te vaak. Mijn vader reisde de hele wereld rond om aan boeren overal te vertellen hoe je biologisch je land kunt verbouwen, hoe je biologisch je dieren kunt houden. Zijn visie, zijn droom was een gezonde wereld. Een wereld waar wij profijt van hebben maar die wij ook koesteren, behouden. Niet eentje die we kapot maken met alle gifstoffen die we de wereld in helpen.

Mijn vader was een man zonder angsten. Hij ging voor risico's. Zo ontmoete hij een vrouw in Hongarije en toen ik 10 was verhuisde hij naar haar toe om samen met haar en haar zoon (die ook van onze leeftijd was) te gaan wonen. Hierdoor zag ik mijn vader nog minder, wat ik erg jammer vond. Elke zomervakantie gingen wij bij hem op bezoek. Die periodes waren geweldig. Zijn nieuwe vriendin en haar zoon waren hele lieve mensen. Wij konden het goed vinden daar. Ik kijk nog steeds met een glimlach op al die mooie momenten in Hongarije terug. Als ik mijn vader zag was het alsof er nooit een lange tijd tussen gezeten had. Het was altijd als vanouds vertrouwd.

Ondertussen had mijn vader al meerdere bedrijven opgebouwd. Eentje voor biologische eieren, daarna nog een biologische kippen boerderij maar dan voor het vlees. Hierna kwam een biologische buffel boerderij voor buffelmelk in Roemenië op zijn pad. Hij was daardoor ook steeds vaker weg van zijn huidige gezin. Dit leidde ertoe dat hij een nieuwe vrouw leerde kennen. Hij besloot met haar en haar twee zoons (deze waren wel wat jonger dan ik) verder te gaan in Roemenië. Ze kochten een boerderijtje in een afgelegen dorp en trokken daar in. 

Dit kwam als een enorme schok voor mij. Ik vond het leventje waar ik elk jaar naar toe op bezoek kwam wat hij had opgebouwd  in Hongarije geweldig. Ik wou geen afscheid nemen van zijn vorige vriendin en zoon. Zijn nieuwe vriendin was jong, onzeker en was bang dat wij, de dochters van mijn vader een wig zouden kunnen vormen tussen haar en hem. Ze was jaloers. Ze was daardoor niet heel open en vriendelijk naar ons. Dit maakte het nog moeilijker om mijn vaders nieuwe keuze te begrijpen. Ondanks dit heb ik zijn keuze gerespecteerd. Het is immers zijn leven en niet het mijne. Haar twee zoons waren lieve jongens, ze spraken echter weinig Engels dus conversatie was erg moeilijk.

Door de slechte economie vond mijn vader geen geldschieters meer voor zijn projecten en kwam zonder baan te zitten. Dit in een land waar weinig mogelijkheden zijn zorgde ervoor dat mijn vader snel zonder geld kwam te zitten. Het was duidelijk dat dit de relatie van mijn vader en zijn vriendin zwaar maakte. Ze hadden stress en veel ruzie. Ook mijn zus die psychisch niet in orde is en mijn vaders vriendin die dat niet snapte maakte het niet prettiger. Zo kwam het dat wij steeds minder vaak op bezoek kwamen. 

Het was niet meer fijn bij mijn vader. Ik miste hem enorm. En dit maakte mij boos. Ik snapte zijn keuze niet. Toen ik hem toch een keer ging bezoeken was het weer zo als elke keer. Mijn vader en zijn vriendin hadden constant ruzie omdat ik er was. Zij praatte niet tegen mij en de enige momenten dat het fijn was, was wanneer ik alleen met mijn vader was. Op één van deze momenten vertelde mijn vader mij dat hij een hartaanval gehad had een half jaar ervoor. Daar schrok ik enorm van. Ook vertelde hij me dat de relatie tussen hem en zijn vriendin niet goed liep. Dat ze het met elkaar moeten doen omdat ze allebei geen geld hebben maar dat ze eigenlijk uit elkaar zijn. Dat hij spijt heeft van de keuze om zijn vorige vriendin te verlaten. Dit deed mij pijn om te horen maar voelde ook fijn. Zo openhartig was hij zelden over zijn eigen emoties.

Ik ging eigenlijk naar mijn vader toe omdat ik behoefte had om over mijn problemen te praten, het werd uiteindelijk eerder anders om. Maar wat ben ik blij dat ik er toen geweest ben. Wat ik toen nog niet wist was dat dit de laatste keer zou zijn dat ik mijn vader gezien of gesproken zou hebben.

Eind januari, alweer 4 jaar geleden, kreeg ik opeens een berichtje op facebook van een van de zoons van mijn vaders vriendin. Hierin stond dat mijn vader net een uur geleden overleden is aan een hartaanval. Dit was wel het meest harde stukje tekst wat ik ooit in mijn leven gelezen heb. Ik wist dan ook niet hoe ik hierop moest antwoorden. Wat deed dat een pijn. Verder kreeg ik in dat bericht te horen dat de begrafenis de volgende dag zou plaats vinden dus als ik erbij zou willen zijn dat ik dan nu naar Roemenië moest komen. En dat mijn zus eigenlijk niet welkom is maar als ik haar toch mee neem ik verantwoordelijk ben voor haar.

Bam, ik brak. Ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Ik heb gevraagd of de begrafenis niet uitgesteld kon worden. Het was immers januari en er was noodweer in Roemenië met sneeuw, ijs en bijna onmogelijk om bij het dorp te komen. In de zomer was het a een pittige reis en deze zou ik nu moeten doen met een zus die niet in orde is, zonder hulp van mijn vader die mij ergens komt ophalen of uitzoekt hoe ik moet reizen, in een land waar ik de taal niet spreek. Mijn moeder gaf aan niet mee te gaan. Ik voelde mij hierdoor totaal niet gesteund en wist niet meer hoe ik dit zou moeten doen. Ik voelde een enorme stress. Ik heb toen besloten niet naar Roemenië te gaan.

Mijn vader geloofde niet in god. Ik ook niet. Mijn vader had na zijn eerste hartaanval aangegeven in zijn eigen achtertuin, in zijn droomhuis, begraven te willen worden, zodat hij weer compost zou zijn voor de bloemen en planten. Dit mag gelukkig in Roemenië en dit werd dus ook gedaan. Ik heb met deze gedachte in mijn achterhoofd besloten dat ik hem ook vanuit Nederland kan eren. Ik heb wel een liedje opgestuurd en gevraagd of ze dat zou willen draaien op de begrafenis. Ze heeft de begrafenis laten opnemen en naar ons gestuurd. Dit vond ik lief. Het was een enorm onpersoonlijke begrafenis die geheel in het Hongaars gedaan werd door een priester. Totaal niet iets wat ik had voorgesteld voor mijn vader. Mijn liedje werd niet gedraaid. Er werd geen muziek gedraaid, alleen die priester was heel lang aan het woord, niemand anders, ik spreek geen Hongaars dus heb geen idee wat hij gezegd heeft. Het werd geheel buiten gehouden in de tuin, tussen de sneeuw. Wel heeft ze het liedje op de dvd gezet als achtergrond muziek. Naja, ik blijf maar vast houden aan de gedachte dat mijn vader er toch niet meer was, dat zijn wens om in de tuin begraven te worden is uitgevoerd en dat het dus prima is zo.

Ondertussen heb ik hem nooit kunnen vertellen dat ik een huis gekocht heb maar vooral dat ik een kind gekregen heb. En dat vind ik heel erg jammer. Wat doet het mij pijn om te realiseren dat Nino mijn vader nooit zal leren kennen. Dat mijn vader nooit met zoveel plezier energie zijn verhalen over de natuur zal vertellen aan hem. Dat hij geen natuurwandelingen zal maken met hem, dat hij hem niks zal leren. Wat sla ik mij vreselijk voor mijn kop dat ik als kind nooit goed naar mijn vader luisterde en al die wijsheden nooit goed in mij opgenomen heb. Ik had ze nu zo graag overgedragen.

Het is heel raar maar sinds ik ben afgevallen zie ik mijn vaders gezicht terug komen in de mijne. Als ik in de spiegel kijk zie ik de zelfde kaaklijn, de zelfde jukbeenderen en de zelfde kuiltjes in de wangen wanneer we verbeten op onze tanden bijten. 

8 jaar geleden

Wat is dat heftig, niet naar de begravenis van je vader kunnen. Maar wat een bijzondere man. Je kunt je zoon best met trots vertellen dat zijn opa mee heeft geholpewn de aarde een beetje mooier te maken met al de dingen die hij heeft onder nomen. Mijn vader vertelde wel eens over zijn vader en wat hij gedaan heeft voor het dorp waar ze woonden. Soms kun je niet meer vertellen dan wat je hebt.

8 jaar geleden

Ik denk dat ik hem ook wel heel trots had gemaakt. Gelukkig.

8 jaar geleden

Dank je :)

8 jaar geleden

Heftig hoor. Het lijkt mij heel moeilijk. Zeker als je vader overlijdt. Heel veel sterkte. Ik weet zeker dat je vader erg trots op je is. Dikke knuffrl