Vanaf nu is het werkelijkheid...

Het is avond en ik zit met de kleine meid op het bed van ons chalet. Op het bed ligt een cadeautje. Ik heb het al uitgepakt, maar ook weer ingepakt. De kleine meid wil nog een keer kijken, dus maken we het samen opnieuw open. Het is ingepakt als een soort enveloppe. Samen staren we naar een blauw shirt met een berenhoofd en een joggingbroek. Maatje 50/56. Ik pak het vast en kan het nog steeds niet geloven. Ook de kleine meid streelt het shirt. 'Bebep mam'. zegt ze. Ja, voor de baby.

De dag hiervoor hadden we een spannende afspraak in het ziekenhuis. De welbekende 20 weken echo. Al weken wist ik van deze afspraak. Al weken was ik deze afspraak aan het vergeten. Al weken was ik deze afspraak aan het verdringen. Maar ik was ook al weken aan het hopen. Het moment van de waarheid!

Gelukkig begreep onze gynaecoloog ons en mochten we meteen doorlopen. Niet eerst een gesprek, maar meteen door met de echo. Met mijn lijstje lag ik klaar. Ik wist wat ik wilde zien, maar dit was niet nodig want onze gynaecoloog wist het lijstje uit haar hoofd. De waslijst aan afwijkingen die onze kleine lieve Mees had. Dit wilde ik allemaal goed bekeken hebben en onze gynaecoloog begreep dat en stelde ons hierdoor gerust. Ze kon beginnen.

Het hoofd van de baby kwam het eerst in beeld. Meteen maar doen, want daar is het bij Mees allemaal begonnen. We zagen een complete hersenbalk. We zagen de kleine hersenen helemaal. Ze waren niet verdrongen en er zat geen cyste. En zo gingen we de gehele baby af. Alles was zichtbaar. Niet even schudden of lopen tussendoor. De baby liet alles keurig bekijken. Het resultaat... een prachtige baby, een jongen, en helemaal gezond. De gynaecoloog had niets afwijkends gevonden.

Ik kon het niet geloven. Volgens mij heb ik wel drie keer gevraagd of ze echt niets had gezien wat ze niet zou moeten zien. Echt niet? Niets... we mochten naar huis en hoefden niet eens een nieuwe afspraak te maken. Terug naar de verloskundige was het advies. Als er nog iets was dan mocht ik altijd bellen, dat wel. Daarna liepen we beduusd, langs de balie, weer naar buiten.

In de auto kwam de ontlading. We zijn zwanger van een gezond ventje. Zo gehoopt! Maar ergens toch niet verwacht. Tranen van opluchting en er moest een heleboel spanning uit van de afgelopen weken. 21 weken waren we al zwanger en heb ik het verdrongen. We waren zwanger, maar dat heb ik verstopt en verhuld. 21 weken waren we eigenlijk niet zwanger en ineens zijn we dat toch. 21 weken heb ik er niets tot weinig mee gedaan. Uit zelfbescherming en uit angst om weer te moeten loslaten. 21 weken lang!

Maar wat is er in die 21 weken en de tijd ervoor veel gebeurd. De beslissing om er opnieuw voor te gaan, het proberen, de test, de misselijkheid en vooral die angst. Totale paniek en angst. Wat als... Het verdringen begon meteen. Eerst zien dan geloven! De angst bij ieder moment dat ik op de wc zat. De angst op vakantie. Angst voor een bloeding en wederom dezelfde misselijkheid als bij Mees. De misselijkheid ging over. Zoals het hoort, zei de gynaecoloog nog! De angst bleef. Familie en naaste vrienden mochten het weten, maar ze moesten het nog voor zich houden.

Ook ons werk werd ingelicht, vooral omdat we meer controles hadden. We hadden ongeveer om de week een echo ter controle. Wat was dat nodig, maar toch ook iedere keer de angst als ik daar lag. Mijn traumatische echo's bij Mees hebben er zo verschrikkelijk ingehakt. Ik keek niet op het scherm totdat ik hoorde dat ze het hartje zag kloppen. Daarna keek ik mee. Alles zag er steeds mooi uit, maar dat was bij Mees ook. Tot die ene echo...

En die echo is geweest. We zijn zwanger en mogen dat uitspreken. En toch... toch is het onwerkelijk.

Die avond eten we gebak. De volgende dag zijn we in een Duits plaatsje en gaan we een babywinkel in. Dat heb ik nog niet eerder gedurfd. De jongenskleertjes gaan door mijn handen. Wat klein, wat blauw en wat stoer. Mag ik dit nu echt kopen? Koop ik het niet alsnog voor niets? Ik voel aan de zachte stof en loop heen en weer tussen de kleertjes. Ik kan niet geloven dat dit nu mag. Ik staar naar de kleine kleertjes. Van mijn schoonmoeder mag ik een setje kopen. Maar ik weet het gewoon niet. Ze helpt me door te zeggen dat het allemaal heel lief is. Ik durf ergens nog steeds niet. Toch gaan we naar huis met een ingepakt setje kleding.

's Avonds mag ik het officieel uitpakken. En als de kleine meid naar bed gaat kijken we samen nog een keer. Het is echt voor de baby. Het is echt en het is blauw. Het eerste setje wat voor hem is gekocht.

Paragraaf

We zijn nu een dag écht zwanger. Zo onwerkelijk, want eigenlijk zijn we dit al 21 weken, maar zo voelt het niet. Het voelt als één dag! Alsof we net de zwangerschapstest hebben gedaan en nu langzaam mogen wennen. Het moet nog werkelijkheid worden. Voor nu blijft het bij het kleine blauwe setje hier in het chalet. Samen met de kleine meid blijf ik even kijken en voelen. We zijn nu echt zwanger! Zwanger van een jongetje. Een broertje voor de kleine meid en Mees. Ons derde kind en onze tweede zoon.