4 jaar geleden
Van verliefdheid naar ellende deel 2
We waren gelukkig, althans dat dacht ik. Maar steeds meer kwam het besef, dat we langs elkaar heen leefden en ieder andere prioriteiten had. Mijn zorg was volledig voor mijn dochter en het huishouden, elke dag weer. Ik kwam in een sleur terecht, waarvan ik op dat moment geen idee had. Heel vaak kreeg ik het gevoel dat ik een alleenstaande moeder was. Zelfs toen mijn partner ander werk kreeg en de dagen beter ingedeeld konden worden. Wat in de eerste twee weken sinds mijn dochter geboren was gebeurde, de hulp vanaf mijn partner zijn kant, de inzet. Alles was nu in geen velden of wegen meer te bekennen. Steeds vaker kwam de ergernis opborrelen. Steeds vaker ruzie. Steeds vaker proberen elkaar te ontlopen. Of extreem laat naar bed of juist enorm op tijd.
Zou ik zo de rest van mijn leven willen leven? De spanningen liepen op sommige momenten zo hoog op dat er spullen sneuvelden. Ik werd overal voor uitgemaakt en uitgescholden. Keer op keer. Die spanningen kreeg mijn kind ook mee. De nachten waren ontiegelijk lang met een huilend kindje, proberen te slapen op de bank. Om zo weer ruzie te voorkomen, als er iemand zijn nachtrust niet kreeg. En jezelf maar oneindig blijven voorhouden, dit is een periode waar we door heen moeten. Het wordt wel beter. Ik zal mijn verkeerde dingen proberen te veranderen. Hij zou zijn best ervoor doen. We worden wel weer een goed gelukkig gezinnetje. Heel soms kreeg ik dat gevoel ook wel weer. Als we iets leuks gingen doen met z’n drietjes. De momenten dat we het fijn hadden samen.
Ik heb vaak uitgesproken, die periode, dat ik misschien wel eens last kon hebben van een depressie. Een afgrond voor je voeten, waar je tenen al overheen bungelen. Waarvan je het gevoel kreeg, nog één keer een extreme ruzie, een enorme huilbui en ik val. Ik stelde mij aan. Dat is wat hij zei. Je moet gewoon meer doen in huis. Meer doen? Ik deed alles in huis wat je je maar kon bedenken, zelfs de klussen die meer geschikt zijn voor een mannelijk figuur. De laatste weken was het ook niet meer zo netjes als hoe ik het voorheen altijd had. Het lukte mij gewoon niet meer. En weer mijzelf voorhouden, het ligt aan het weer. Het gaat wel goedkomen.
Het kwam alleen niet goed. Ik heb uiteindelijk gekozen voor mijn eigen weg. Het was zwaar. Je hoopt net als heel wat anderen, op een sprookje. Huisje boompje beestje baby en ze leefden nog lang en gelukkig. Soms veranderd een sprookje in een nachtmerrie. En moet je knopen doorhakken. Het was ook voor een goed doel. Mijn kind. Of ik spijt heb? Nee totaal niet. Wel heb ik spijt dat ik niet eerder de stekker eruit heb getrokken. En soms heb ik spijt, dat ik dat niet heb gedaan voordat er een kindje in mijn leven kwam. Maar als ik dan weer kijk naar het prachtmensje wat ik mag opvoeden, ben ik toch blij met hoe het allemaal gelopen is. Dat ik haar heb, mijn wereld, mijn alles. Zij heeft mij mede gevormd zoals ik nu ben. Wij zouden nu samen de toekomst tegemoet gaan. Alleen wij met z’n twee. De ellende die ons boven het hoofd heeft gehangen, doen vergeten. Eerlijk? Dat lukt niet. Er gaat geen nacht voorbij, dat er geen scene van ellende door mijn hoofd gaat. Ik ben dag in dag uit bang. Bang voor wat de dag mij brengen zal.
Wat voor ellende? Waarvoor bang zijn? Wij zijn uit een situatie van huiselijk geweld gestapt. Of eigenlijk letterlijk gevlucht. Hoe graag ik ook meer kwijt wil. Moet ik mijzelf op de rem trappen, uit veiligheid voor mijn situatie en dat van mijn gezin.
Na deze heftige periode, begon ik mijzelf terug te vinden. De meid die al die jaren zoek was geraakt. Ik had mijn vrijheid terug. Dit moois had ook een keerzijde. Ik vond namelijk rust. Rust in mijn lijf en rust in mijn hoofd. Dat is toch juist goed zou je denken. Niets is minder waar. Ik kon mijn gedachtes niet meer ontvluchten. Alles kwam op een hoop terecht. Een nieuwe last op mijn schouders, die net 75 partnerkilo’s hadden afgeschud. Ik kreeg dezelfde gevoelens en weer die afgrond , als wat ik tijdens mijn relatie had. Mijn automatische piloot was uitgeschakeld. Ik kon weer alles zelf. Voor mijzelf denken, voor mijzelf bepalen. Alleen vond mijn lichaam dat niet echt een heel erg goed plan. En creëerde ik paniekaanvallen. Angst kwam de hoek om kijken. Nog altijd ondanks dat het een enorme periode terug is, kijk ik altijd over mijn schouder. Wat als.. wat als hij er opeens staat. Wat als hij mijn kind van school haalt, zonder mijn toestemming. Wat als hij opeens aan de deur staat. Ik ben niet bang voor hem. Ik ben bang voor zijn doen en laten. Bang voor zijn keuzes op dat moment.
Mocht je jezelf herkennen in mijn verhaal, en denk je net als ik dat het wel allemaal goed zou komen. Uiteindelijk komt het goed. Wacht alleen niet te lang met hulp zoeken, als het al enorm bergafwaarts gaat. Dat is niet goed voor jezelf maar ook niet voor je kind. En als je te maken hebt met huiselijk geweld, schaam je niet! Je bent niet alleen. Praat erover met familie, vrienden of raadpleeg instanties. Ik heb heel veel aan een wijkcoach, die mijn verhaal wilt aanhoren waardoor ik het nu langzamerhand een plekje kan geven.
Het gaat op dit moment redelijk met mij. Er zijn mindere dagen, maar dat ervaart iedereen wel eens. En met zonnestralen op een dag, ben ik nu eenmaal een blijer persoon dan met regen. Gelukkig heb ik een hele lieve familie om mij heen gevormd. Die mij nemen zoals ik ben, die mijn kind nemen zoals zij is. En heb ik een maatje voor het leven gevonden. Daarover later meer.