Van vakantiekaravaan naar uitvaartstoet

Volop in voorbereiding voor onze vakantie. De paklijsten gemaakt, de spullen voor de kids al grotendeels bij elkaar gezocht en mijn lijstje met ‘laatste dingen om te kopen’ werd steeds langer. Wat wil je, we gaan op vliegvakantie naar een warmer oord vanuit het land dat toch ineens besloten heeft dat het een beetje winter is.

Op vakantie gaan werd afgelopen donderdag ineens verleden tijd, ook al waren we nog niet op het vliegtuig gestapt en hadden we nog niet genoten van de warme zon op onze huid. Oma was de dag ervoor door mijn moeder gevonden. Bewusteloos. Na een nacht in het ziekenhuis en een gesprek met de artsen bleek dat ze niet meer bij zou komen. Oma overleed, ook al was ze op leeftijd, toch nog vrij plotseling.

Oma zal gemist worden, al was ze oud en was haar leven niet veel groter dan haar huisje. Oma was er altijd. Toen ik opgroeide en mijn ouders weg moesten, als tiener en als student als er echt gepresteerd moest worden en ik even rustig moest studeren, op een reis naar Canada en toen ik mama werd en ze zichtbaar genoot van het kleine grut om haar heen. Ze laat een gat achter, wij rouwen.

Oma is daar waar ze verlangde te zijn. In de hemel. Want hoewel ze genoot van het leven hier op aarde was ze ook klaar voor de hemel. De plek waar geen tranen en pijn zijn, want ook daar had ze genoeg van gekend.

We reizen nu af voor een kerkdienst en begrafenis. Om God te danken voor haar leven. Om in het verdriet de ogen omhoog te richten en te weten dat het goed is. Dat zou oma ook gedaan hebben.

Soms neemt het leven een onverwachte wending…