Van student naar alleenstaande moeder (deel 2)

Daar stond ik dan in mijn nieuwe Amsterdamse appartementje met een baby op mijn arm. Het was inmiddels hartje zomer. Ik had nooit echt veel spullen gehad als een constant-verhuizende-student, dus ook nu had ik eigenlijk niets. Alleen mijn zoontje had een geheel ingericht kamertje. Ik raapte hier en daar wat spullen bij elkaar van familieleden en vrienden en besloot iedere maand iets nieuws te kopen voor mijn nieuwe huis. Maar wat ik als eerst moest doen en waar ik ook gelijk het allermeest tegen op zag: een bijstandsuitkering aanvragen.

Nooit kwam het ook maar een seconde in me op dat ik ooit bij de overheid zou aankloppen om mijn hand op te houden. Tijdens mijn studies heb ik altijd ernaast gewerkt en ik ontving uiteraard studiefinanciering. Financiële zorgen had ik eigenlijk nog nooit echt gehad. En nu had ik niets. Een baan vinden was nu prioriteit, maar dan moest er ook kinderopvang geregeld worden. First things first: die bijstandsuitkering dus.

Met het schaamrood op mijn kaken, kwam ik aan op mijn intake afspraak bij de gemeente Amsterdam. Een intake ja. Een uitkering krijg je namelijk niet zomaar. Je moet nog wel even bewijzen dat je echt helemaal blut bent en niet a la minute een baan kunt vinden. Ik had een gesprek met ene Ron. Ik liep met de kinderwagen het gebouw in en al snel kwam Ron mij ophalen. Ik keek hem aan en hij mij, en even bleef het stil. Toen liepen we verder naar zijn kamer. We gingen zitten en weer keken we elkaar even aan. "Ik ken jou ergens van", verbrak Ron de stilte. "Ja, ik jou dus ook", zei ik. Zijn gezicht kwam me zo bekend voor, maar ik had geen idee waarvan. Ik kwam helemaal niet uit de omgeving Amsterdam en kwam hier ook niet vaak met uitgaan voordat ik naar het buitenland vertrok. Maar dat we elkaar eerder hadden gezien stond vast.

Ron bleek heel redelijk. Hij vond het geen noodzaak om mij te pushen met sollicitaties. Ik had nog een jonge baby en was net verhuisd. Ik moest eerst maar eens acclimatiseren, vond hij. Halverwege ons gesprek begon me ineens wat te dagen. "Ik weet al waar ik je van ken", zei ik. Ron keek me vragend aan. Ik begon te lachen en voelde dat ik rood werd. "Van een datingsite! We hebben wekenlang gechat! Maar dat is wel zeker 8 jaar geleden." Ron schoot in de lach. "Ohja, en toen heb jij me vast gedumpt. Oke, geen uitkering voor jou!", zei hij bloedserieus. Toen schoten we beiden in de lach.

Een week of zes later was alles met de bijstandsuitkering rond en kon ik me op mijn huis gaan richten en op Amsterdam. Wekenlang heb ik met de wandelwagen Amsterdam verkend. Ik ging overal naar toe. Eendjes voeren in de Sloterplas, fietsen door het Vondelpark, wandelen op de Albert Cuypmarkt, met mijn beste (Britse) vriend (die ik in Palestina had leren kennen) naar Artis. Alles leek perfect. Toch klopte er iets niet. Ik had een eigen huisje, geen geldzorgen, een nieuwe leuke stad om te verkennen, een gezond kind en toch was ik geen dag echt 'blij'. Ik voelde me vooral verdrietig en vreselijk moe. Maar ik kon er geen vinger op leggen, wat me precies zo liet voelen.

Er gingen weken voorbij. Maanden zelfs. Ik leefde op de automatische piloot. Natuurlijk, ik hield iedere dag meer van mijn zoon en hij liet me ontzettend veel lachen. Daar zat het probleem niet. Maar er was altijd die zeurende pijn in mijn lichaam. Geen fysieke pijn, maar een weeïg gevoel op de achtergrond. Een sluimerend monster dat steeds groter werd. Ik begon me steeds vaker terug te trekken. Ik had geen zin meer om met vriendinnen af te spreken of naar mijn familie te gaan. Het liefst zat ik thuis naar Netflix te kijken (als mijn zoontje sliep). Ook surfte ik uren op internet op zoek naar vacatures. Ik reageerde op verschillende banen, maar kreeg vrijwel nooit iets terug. Ik besefte dat de banen waar ik wellicht voor in aanmerking kwam, allemaal fulltime waren. Dat wilde ik niet. Ik kon mijn baby toch niet 5 dagen naar de kinderopvang brengen? Maar parttime banen waren veel schaarser en in mijn sector was er vrijwel niets.

Het was inmiddels januari en mijn kleintje werd 1 jaar. Een mijlpaal bereikt. Mijn kind was ineens een dreumes, ik al een jaar moeder, maar een baan had ik nog steeds niet. Ik voelde me een loser. Avond na avond scrolde ik op facebook om te zien hoe 'geslaagd' mijn vrienden waren in hun leven. Het meest pijnlijk vond ik de berichten uit Palestina. Ik heb vanaf de dag dat ik terug kwam in Nederland heimwee gehad naar Ramallah, naar mijn leven daar. Maar de heimwee leek niet af te nemen naarmate de tijd verstreek. Hij nam juist toe.

Begin februari begonnen mijn nachtmerries. Nu heb ik wel vaker nachtmerries. Ik heb immers behoorlijk wat meegemaakt in de Palestijnse gebieden. De bombardementen op de Gazastrook eind 2012 zitten nog vers in mijn geheugen. Het geluid van overvliegende bommenwerpers vergeet je nooit. De keren dat ik plat op de vloer van de badkamer lag, omdat er pal naast ons huis automatische geweren werden leeggeschoten op joost mag weten wie. De demonstraties waar soldaten gericht traangasgranaten en rubberkogels op me afvuurden. De eeuwig loeiende sirenes van ambulances. Het luchtalarm van de Israëlische 'Iron Dome' (een raketafweersysteem) dat tot in de bergen te horen was. Alles was nog zo dichtbij. Alles kwam als een boemerang naar me terug in mijn dromen. Maar ik mocht niet breken, want ik was nu verantwoordelijk voor een kind. Een Palestijns kind notabene.

De maanden vlogen om. Hoe ik ze heb overleefd? Ik heb geen idee. Wat ik allemaal heb gedaan? Ik weet het niet meer. Maar ik weet wel dat ik me heel erg ongelukkig heb gevoeld. Ondanks mijn altijd vrolijke en gevoelige kind die zijn hoofdje op mijn schoot legde wanneer hij voelde dat mama even niet zo blij was.

Het werd zomer. Nog steeds geen baan en ik was het zat. Ik praatte mezelf bij de gemeente naar binnen en zorgde ervoor dat ik bij een ander traject werd geplaatst. In dat traject zat een cursus voor hogeropgeleiden en die mocht ik volgen. Ineens ging het heel snel. De gemeente regelde dat ik voor 3 dagen kinderopvang mocht, zodat ik gerichter op zoek kon naar een baan. Zonder kinderopvang zou dat onmogelijk zijn, vonden zij. Joh! Waarom werd dit me nu pas verteld? Na een jaar!

Mijn leven kwam ineens in een stroomversnelling terecht. Op de cursus leerde ik om kritisch naar mezelf te kijken. Wie was ik nou eigenlijk? En wat kon ik allemaal? Het maakte op de een of andere manier veel in me los. Mijn nachtmerries werden heftiger en ik kreeg paniekaanvallen. Midden zomer. Ik lag al uren te slapen toen ik wakker schrok van een enorme knal. Ik schoot overeind en het eerste wat ik deed was mezelf op de grond werpen. Heel langzaam kroop ik naar het raam een keek naar buiten. Geen rook, geen gegil, niets. Even was ik compleet in de war. Waarom gebeurde er niets? Was het geen bom? Waar was ik? Een paar seconden later besefte ik dat ik in Amsterdam was en niet in Ramallah. Ik rende vliegensvlug naar mijn zoons kamer en zag dat hij diep in slaap was. He? Ik liep terug naar mijn slaapkamer en dacht koortsachtig na. Was die knal er wel echt? Had ik me het verbeeld? Ineens zag ik een bliksemflits gevolgd door weer een enorm luide knal. Onweer. Geen oorlog. Ik ging weer in bed liggen, maar ik merkte dat de knallen (ondanks dat ik wist dat het onweer was) me lieten beven. Ik trok de dekens over mijn hoofd en besloot op dat moment dat ik hulp moest zoeken. Dit nooit meer.

Wordt vervolgd...