Van puur geluk naar nachtmerrie

Jack die een raar huiltje kreeg en bij zijn pappa op schoot helemaal wegzakte. Mijn man die 112 belde en ik die met een slap, levenloos mannetje in het rond liep…machteloos.
Snel de omschakeling. Jack op de tafel gelegd wij op ons knieën erbij. Door de telefoon hoorden we: “Nu moet je beginnen met reanimeren”. Zo blij dat mijn man dit kon, zonder aarzeling. Rustig blaast hij in zijn mondje. Ik let op of zijn borstkastje omhoog gaat, dat gebeurd niet…Oja!! Neusje erbij. Uiteindelijk gaat het goed. Op aanwijzen van de 112 dame gaan we door met reanimeren. Jack reageert nog steeds niet….
Ergens tussendoor hebben wij opa (mijn pappa) kunnen bereiken. We hebben zelfs op het balkon staan schreeuwen zodat hij ons kon horen. Uiteindelijk bereiken we hem. Hij stormt de trap op. Zodra hij mij ziet, zie ik bij hem ook de paniek in zijn ogen. Hij laat hier niks van weten. Zo kalm neemt hij de aanwijzingen van de 112 dame aan en begint met borst compressie. Mijn man blijft beademen tussendoor.
We horen sirenes…het duurt ons al te lang. Elke seconde duurt te lang! Ik ren naar buiten. Schreeuwend, krijsend, huilend. Ze rijden het huis voorbij… Een man op een fiets laat de politie stoppen en wijst de weg.
Alles gaat dan snel en voor een deel langs mij heen. Eerst de politie. Die neemt de reanimatie over van mijn 2 helden. Een politievrouw praat op mij in. Dat ik niet teveel moet kijken naar wat er gebeurt. Dat ik me op Benjamin moet richten. Sterk zijn voor hem. Het lukt aardig.
Inmiddels zijn ook de ambulance broeders binnen. Voor mijn gevoel gebeurd er weinig. Jack ademt nog steeds niet. Geen pols.
Vlakbij ons is de traumahelicopter gearriveerd. Daar zit een arts uit het Sophia Kinderziekenhuis in. Dit is dé specialist. Eindelijk gebeurt er iets…Intuberen, botnaald, ballonbeademing. Dit alles duurt lang. De sfeer is rustig, maar beladen. Ik voel de spanning van de hulpverleners.
Mijn man en ik weten niet waar we het zoeken moeten. We knuffelen met Benjamin. Knuffelen met elkaar. Blijven positief. Hij is sterk!!
De vraag wie er mee gaat met de ambulance is snel beantwoord. Ik ga mee…mijn man zal volgens in de politieauto. Snel wat spullen pakken..wat weet ik niet. Ik kan niet meer nadenken.
Mijn ouders zijn heel de tijd ook bij ons. Op afstand..maar ze zijn er. Ze nemen Benjamin van ons over. Mijn vader krijgt mijn zus te pakken. Ik krijg de telefoon. Het enige wat ik kan zeggen: “Hij doet het niet meer, hij doet het niet meer, wil je alsjeblieft hierheen komen, hij doet t niet meer, de traumahelikopter komt, doe alsjeblieft wel voorzichtig…”
Ik neem afscheid van Benjamin en m’n ouders. Jack wordt nog steeds met een ballonnetje beademd. Op een plank gaat hij de stap af. Ik loop er achter aan…zo klein…zo kwetsbaar. Ik kan niet achterin de ambulance bij Jack zitten. Twee hulpverleners zitten bij hem..houden hem in leven. Ik ga voorin zitten. Ik zie in een waas mijn schoonmoeder nog aankomen..paniek in haar ogen. Ik kijk nog even omhoog naar ons huis. Daar staan opa en Benjamin…Tot snel schatten..
De ambulance rit….pffff. Dat wens je echt niemand toe. Sirenes, zwaailichten, auto’s links en rechts wegschieten en dan achterin je kindje…je baby die in leven gehouden wordt..die vecht!! Op de snelweg aangekomen zet de chauffeur de camera aan. Zo kan ik Jack zien. Het ziet er rustig uit. Het ballonnetje gaat rustig op en neer door de hand van de arts. De chauffeur praat op mij in. Hij is sterk! Wees sterk voor hem! Hij vertelt ook dat ik niet moet schrikken bij aankomst in het ziekenhuis….Er gaat veel gebeuren en er zijn veel mensen met hem bezig.
Hij heeft gelijk. Ze staan ons al op te wachten…

Het afgelopen jaar is er veel gebeurd om verdrietig over te zijn. Veel tegenslagen, veel ‘slecht nieuws’ gesprekken. De uiteindelijke diagnose Alström Syndroom is mij zwaar gevallen.
Een stukje van het verdriet heb ik al kunnen verwerken. Nouja ‘verwerken’…ik kan er beter mee omgaan.

Een hele wijze les heb ik geleerd: leef en geniet vandaag!!!

De toekomst is onzeker….volgende blog hier meer over.