Snap
  • Mama
  • Gezond

Van Mexico naar Nederland, Eindelijk naar huis

Na de operatie lig je dan op een kamer met je vriendje bij je. Medicijnen worden gedeeld door verpleegkundige maar de rest, nee dat niet....

Na de operatie slaapt Martin bij mij op de kamer. Er staat een mega bed voor hem. 

Ik krijg keurig netjes op tijd mijn medicijnen. Die eerste nacht slaap ik onrustig. Pijn staat op de voorgrond. De buikwond is mooi gehecht dat zeker, maar toch doet dat pijn. 

De ochtend erna komt de arts. Ik ben redelijk helder van geest en ben er helemaal klaar voor. De dokter legt alles uit in het Engels. Wederom wordt mij duidelijk gemaakt dat ik net op tijd was in het ziekenhuis. Ik heb heel wat bloed verloren en daarom heb ik tijdens de operatie ook diverse keren een bloedtransfusie gehad. De operatie duurde zo lang omdat ze de bloeding niet onder controle kregen. Ze dachten dus aan mijn blindedarm maar die was normaal. Tja en dan is het zoeken zei de arts. 

Maar nu is het herstellen en dat mag hier in het ziekenhuis maar het mag ook in het hotel. Met grote ogen kijk ik hem aan. Hij legt uit dat ze in het ziekenhuis ook werken met familie. De verpleegkundige doen alle medische handelingen maar de familie doet de rest. Dus dat houdt in naar de toilet gaan, wassen  en alles. 

In het ziekenhuis heeft Martin helemaal niks. We zitten samen op de kamer en dat is alles. Na een goed gesprek tussen ons en de arts, besluiten we 2 dagen na de operatie terug naar het hotel te gaan. Daar heeft Martin een zwembad naast onze deur en ik kan gewoon liggen in het 2 persoonsbed. 

Om eerlijk te zijn valt het nogal tegen als ik bij het hotel aan kom. Ik heb een rolstoel dus ik hoef niet te lopen. Martin installeert mij op bed en dan lig ik daar. Martin besluit even lekker te gaan zwemmen. Even ontspannen want hij zit ook al dagen in het ziekenhuis. 

Ik word toevallig dan gebeld door de verzekering. Ik wil natuurlijk zo snel mogelijk naar huis toe nu. We hebben even een koetjes en kalfjes gesprek en daarna komen we uit op de operatie en hoe nu verder. 
Ik geef aan dat als iemand zijn arm of been gebroken heeft met de wintersport zij op een "gipsvlucht" terug kunnen. Ik wilde dat ook wel. Helaas bleek het niet zo makkelijk te gaan. Een "gipsvlucht" wordt gedeeld door veel verzekeringen en daardoor is het betaalbaar voor een verzekering. Ik ben alleen en ook nog in Mexico. Dat is niet op te brengen voor een verzekering krijg ik te horen. Ze laten mij liever een paar weken extra in Mexico dan dat ze mij dus op zo'n vlucht terug laten gaan. 
Ik kan alleen maar huilen, ik wil namelijk naar huis. Ik spreek af met de verzekeringsmevrouw dat ik 2 dagen voor vertrek nog gebeld wordt. Dat we dan gaan besluiten of ik wel of niet naar huis kan vliegen. 

De dagen erna verlopen eigenlijk allemaal het zelfde. Martin haalt eten en zwemt overdag wat. Ik lig op bed en krijg mijn medicatie. Martin moet mij met alles helpen. Ik ben hem echt heel dankbaar maar ondertussen voelt het toch vreemd. We zijn 6 maanden samen en nu moet hij mij al verzorgen. Geregeld huil ik daarover. Wat moet zo'n leuke gozer toch met een meid als mij. 

2 dagen voor vertrek word ik inderdaad gebeld door de verzekering. Ik krijg te horen dat ik lopend het vliegtuig in moet omdat anders de piloot mij zal weigeren. Op het moment dat er iets gebeurd namelijk tijdens de vlucht zal ik zelfstandig het vliegtuig moeten kunnen verlaten. Het zweet breekt mij uit, want lopen, nee dat lukt helemaal niet. 
Ik vraag wat voor stoel ik krijg. Ze geven aan dat alle businessclass stoelen niet goed zijn voor mij. De stoelen zijn dan wat breder maar niet comfortabeler. Dus ze willen mij, indien ik kan lopen, de stoelen geven voor mensen met lange benen. Die mensen betalen een forse toeslag maar hebben dan wel veel beenruimte. Ik ga hiermee akkoord. Ik zal en moet zorgen dat ik zelfstandig het vliegtuig in kan lopen. De verzekering gaat alles regelen met de vliegtuigmaatschappij. 

De dag van vertrek is er eindelijk. Op het vliegveld word ik nogmaals gebeld door de verzekering met de vraag of ik kan lopen. Ik geef aan dat het moeizaam gaat, ik heel veel pijn heb als ik te ver moet lopen. Deze mevrouw geeft aan dat ik als laatste het vliegtuig in moet gaan. Dan zit iedereen en kan ik rustig aan lopen. Daarnaast mag ik tot de laatste bocht van de sluis in de rolstoel blijven zitten. Dat laatste stuk moet ik wel lopen en natuurlijk door het vliegtuig heen naar mijn stoel. We hangen op, ik ben op van de zenuwen. 

Onze vlucht wordt omgeroepen. Een stewardess geeft aan dat we als laatste moeten en we blijven wachten. Ook zij benadrukt dat ik lopend het vliegtuig in moet. Ja ja nu weet ik het wel. Iedereen is het vliegtuig nu in, we gaan saampjes door de controle heen en gaan de sluis in. 

De laatste bocht, Martin parkeert de rolstoel en kijkt me aan en zegt; kom schatje we gaan naar huis, tanden op elkaar en gaan met die banaan !!!
Zelfstandig kan ik nog niet lopen dus leg mijn handen op Martin zijn schouders, ik strompel richting het vliegtuig. Ik kijk op en zie daar de piloot staan met een serieus gezicht. Hij controleert dus ECHT of ik lopen kan. We groeten elkaar en hij zegt dat ik plaats mag nemen in mijn stoel. De tranen lopen over mijn wangen, NU GA IK ECHT NAAR HUIS!!!

Dan lopen we dus door het vliegtuig. Zo raar gevoel is dat en dan ook nog eens alle ogen op je gericht. 
We komen aan bij de stoelen. Er staan 2 stewardessen die me helpen. Het zijn 3 stoelen en ik neem plaats in de middelste. Naast mij zit een man van 2 meter 10. Martin neemt plaats naast mij. Ik kijk blij naar hem en dan zie ik 2 hele boze gezichten kijken naar mij. Een man en vrouw die zitten letterlijk met hun knieën in hun nek. Die man begint te schreeuwen tegen de stewardess over waarom zo'n kleine man en vrouw (Martin is 1.68 en ik maar 1.58) op HUN stoelen zitten. Zij hebben daar namelijk voor betaald. De stewardess probeert ze te kalmeren maar het wordt steeds erger. Ik barst in tranen uit. Zeg tegen Martin dat wij daar anders wel gaan zitten. Dan schiet de stewardess uit haar slof. Ze verheft haar stem en zegt erg resoluut tegen het stel, deze mevrouw heeft 6 dagen geleden een zware buikoperatie gehad. Zij kan niet naar huis als zij niet op deze plekken kan zitten. Dus of u gaat nu op uw strepen staan en dan duurt het nog heel lang voor wij vertrekken of u gaat nu uw mond houden en dan kunnen we vertrekken. Als u op uw strepen gaat staan, gaat u het zo en zo wel verliezen want haar verzekering heeft 4x het bedrag betaald wat u betaald heeft dus dan weet u dat vast. 

Dit zorgt ervoor dat het stel stopt en we kunnen vertrekken. Eenmaal in de lucht krijg ik een poef onder mijn benen en ik zit heerlijk. Mijn stoel gaat naar achteren en neem een slaappil in. De meneer naast mij biedt zijn vlezige schouder aan om tegen aan te liggen en daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik zak weg in een diepe slaap. 

10 uur later komen we aan op Schiphol. Ben niet wakker geweest de hele vlucht. 
Ik ben dolgelukkig, we staan weer op Nederlandse bodem !!!

8 jaar geleden

Dat was het zeker

8 jaar geleden

Pff tjonge dat stel... Maar wat moet dat prettig zijn geweest om eindelijk weer thuis te zijn