Van lange bevalling tot wel heel veel liefde..

Na dat ik een zwangerschap van 41 weken had gehad begon het dan eindelijk, het was net een uurtje 10 januari 2016 toen mijn vliezen braken. Wat een opluchting was dat zeg. Ik had namelijk een wel heel royaal gevulde vruchtwaterbuik haha. Het was dan ook zo dat de helft van mijn buik al weg was na het breken van mijn vliezen. Ik had mijn vriend maar wakker gemaakt om te zeggen dat het begonnen was, nou ja begonnen?? Het bleef erg rustig daarna. Dus hij is maar weer gaan slapen in zoverre dat ging naast mij, aangezien ik wel erg onrustig was

Om 3 uur begon het dan eindelijk echt, de eerste weeën waren er, wel nog heel rustig en totaal niet regelmatig. Om 5 uur kwamen ze om de 5 minuten dus hebben we de verloskundige gebeld ik ging er namelijk vanuit dat ik thuis zou gaan bevallen. Ze vertelde me dat als ze regelmatig om de 3 minuten kwamen ze langs zou komen. Als ze niks van ons zou horen zou ze om 7 uur zelf komen. Nou ze kwam ongeveer binnen en toen zaten ze om de 3 minuten. Ik ging er dan ook vanuit dat ik al een cm of 2 a 3 ontsluiting zou hebben. Helaas viel dit vies tegen ik zat net op 1. Ze vertelde me dan ook dat ik gewoon wat rond moest gaan lopen, eventueel even lekker douchen (niet wetende dat ik dit al 3x gedaan had haha) en dan zou ze rond 9 uur terug komen. Nou ik ben wat gaan rommelen thuis maar ik kon niks. Mijn rug weeën werden steeds erger en ook het douchen hielp niet meer. Om 9 uur kwam ze weer terug, na al die buik en rug weeën dacht ik er toch wel van uit te mogen gaan dat de ontsluiting nu toch wel wat verder was. Maar heelaas niets was minder waar, ik zat nog steeds op 1 cm. De verloskundige besloot dan ook dat het verstandiger was om naar het ziekenhuis te gaan. Wat baalde ik hier van zeg, mijn droombeeld van een bevalling ging in rook op. Maar ach nu kon ik dan wel een ruggenprik krijgen mocht dit nodig zijn.

Goed en wel aangekomen in het ziekenhuis zat ik nog steeds op 1 cm, het was toen ongeveer half 11. Dus na 7.5 uur nog maar 1cm!!!! Dus kwamen ze tot de conclusie dat ik weeën opwekkers zou krijgen en vroegen of ik daarbij een ruggenprik wilde. Ja graag want die rugweeen waren verschrikkelijk. Maar ik hield zoveel vocht vast dat ze niet eens een infuus aan konden leggen. Na 7 x geprikt te zijn en nog geen infuus te hebben gingen weaar vast naar de O.K. daar prikte ze 1x en ja hoor hij zat :). Wat is dat lastig zeg een ruggenprik zetten terwijl je weeën hebt. Maar goed toen het allemaal zat mocht ik terug naar de kamer. Het was wel heel fijn die rust, mijn weeën gingen als een malle, maar door de ruggenprik voelde ik niks. Na 2 uur verder te zijn gingen ze kijken, halleluja ik zat op 2 cm. Dit ging een tijdje zo door maar het schoot ook echt niet op. Om 10 uur 's avonds zat ik nog maar op 4 cm. Maar het ergste was, mijn weeënopwekkers zaten zo hoog dat mijn ruggenprik niet meer hielp. Toen het half 12 was, na de 3e wisseling van de wacht, nog maar krap aan 5 cm besloten ze maar dat het een keizersnede werd. Ik denk dat ze nog nooit iemand gezien hebben die zo blij was met een keizersnede. Na een 2e ruggenprik en heel wat geduw en getrek want ze hebben er ook nog een vacuüm bij moeten gebruiken was ze er dan eindelijk.

Om 00.31 is onze dochter fenna geboren. Wat en geweldig onbeschrijfelijk gevoel is dat. Daar ligt ze dan een prachtig volledig volmaakt gezond meisje. Echt iets van mij en mijn vriend samen. Vanaf dat moment word je geleefd. Familie bellen dat ze geboren is en dat ze mogen komen kijken. Ik heb dit ook niet allemaal bewust mee gemaakt ik was ondertussen zon 74 uur wakker want slapen ging tijdens de laatste weken van de zwangerschap ook niet meer zo goed. En het enige wat ik kon was naar mijn meisje kijken. 

Na 2.5 dag mocht ik al naar huis want ik kon al alles zelf. Wat ik erg prettig vond want ik had het helemaal gehad daar. Mijn borstvoeding wilde maar niet op gang komen en meisje had continu honger en huilde daarom erg veel. Thuis ging alles veel beter, Fenna werd bijgevoed, mijn voeding kwam op gang en ik kon weer normaal naar de wc. Ik kon weer gewoon even op de bank tv kijken, knuffelen met mijn meisje wanneer ik wilde en ik werd goed geholpen door de kraamhulp bij het voeden.

Hier komt het belangrijkste van mijn stukje. Ik voel zo veel liefde voor mijn dochter dat ik er bijna bang van word. Ik vind het moeilijk om haar af te geven als ik haar vast heb, ik vind het lastig als ze rustig in haar bedje ligt te slapen (dit komt ook wel doordat ze zoveel huilt) en nu ik weer werk kan ik me totaal niet concentreren omdat ik mijn meisje mis. Ik moest ook al na 7 weken weer gaan werken, het was dat of geen baan dus jah toch maar dan. Op de dagen dat ik vrij ben ligt ze ook bijna alleen maar bij mij. Als ze niet slaapt tenminste. Gelukkig kan ik dat nu wel weer, haar gewoon in haar bedje laten slapen. Hoe gingen jullie om met het afscheid nemen toen je weer ging werken?

Nu even over mijn lichaam, ik heb striemen van net onder mijn borsten tot aan het onderste stukje van mijn buik dus dat word geen bikini meer voor mij. Ik heb natuurlijk een wond van de keizersnede die heel erg lelijk gehecht is en nu sinds een week heel erge steke in mijn onderbuik. Dit wordt op het moment onderzocht waar dit aan kan liggen, het is of mijn baarmoeder of het zijn mijn buikspieren denken ze. Iemand die hier ook last van heeft? Dan hoor ik het graag.