Van klachten in het hoofd naar lichamelijke klachten?

Afgelopen vrijdag 29 april was ik heerlijk aan het werk, tot ongeveer 10.30 uur.
Ik begon mij ineens wat misselijk te voelen.. zo net onder mijn ribben.
Natuurlijk probeer ik dan zoals altijd gewoon door te gaan en mij niet te laten kisten.
Om ongeveer 12.30 uur gingen mijn cliënt en ik lekker lunchen maar ik kreeg na het lekkerbekje geen hap meer door mijn keel.
Ik kreeg ineens heel erg hartkloppingen, alsof mijn hart door mijn ribbenkast probeerde te komen.
Druk en steken op mijn borst kwamen er tegelijk bij, ook begon ik te trillen als een rietje. 
Omdat mijn cliënt en ik normaal veel kletsen viel hem op dat ik erg stil was en hij vroeg mij wat er aan de hand was.
Hij heeft nadat ik vertelde hoe ik mij voelde meteen mijn werk gebeld en gevraagd om een verpleegkundige. Zij hebben hem ook geïnstrueerd om 112 te bellen. Dit heeft hij dan ook meteen gedaan.
Ik ben in tussentijd rustig in de stoel gaan zitten, hand op de buik, door de neus inademen en door de mond uitademen redelijk van de hartkloppingen af gekomen.

Binnen een paar minuten, leek wel een eeuwigheid, kwam er een ambulance met loeiende sirenes aanrijden met daarachter één van mijn collega's die verpleegkundige is.

10 stikkers op mijn lijf, een hartfilmpje, prikje voor de bloedsuiker, temperatuur, bloeddruk en saturatiemeting later schenen de enorm aardige en behulpzame ambulancemensen niks te kunnen vinden.
Omdat het weekend voor de deur stond heeft de man van de ambulance mijn huisarts gebeld en mij daar nog even heen gestuurd.
Ik mocht zelf rijden zolang ik iemand aan de telefoon had, mijn raam op een kier hield en beloofde dat zodra ik mij weer niet goed voelde de auto aan de kant zou zetten.

Om 15.30 uur zat ik bij de huisarts en nadat hij weer mijn bloeddruk gemeten had en even op mijn buik gedrukt had kwam hij met het ingenieuze idee dat het misschien een zwangerschap zou zijn.
Ik was er stellig van overtuigd dat dit niet het geval zou zijn maar omdat hij het wilde heb ik toch een test gedaan.
Maandagochtend urine ingeleverd en 's middags gebeld voor de uitslag. Natuurlijk was deze negatief, maar dat wist ik zelf ook wel.
Omdat ik na het weekend nog steeds constant druk en steken op de borst en inmiddels ook op mijn rug had vond de assistente van de huisarts dat ik dinsdagochtend maar even langs moest komen.

Dinsdagochtend zit ik in de wachtkamer, wederom met hartkloppingen.
Toen de huisarts mij eindelijk bij zich riep gaf hij mij een hand en vertelde (wederom) dat de uitslag van de zwangerschapstest negatief was.
Hij vroeg hoe ik mij voelde en nog ergens last van had.
Ik leg hem uit dat ik het hele weekend hetzelfde gevoeld heb aan druk en steken en ik graag zou willen weten wat dit nou is.
Zeker aangezien ik verantwoordelijk ben voor een klein mannetje van 3.
Meneer de huisarts vond het niet nodig om bloeddruk te meten of wat dan ook.
De enige vraag die ik kreeg was: "Heb je misschien enge ziektes in je hoofd?"

Pardon?!?!? Ik voel mij oprecht niet goed en dit is de opmerking die ik krijg?
Nou, meneer de huisarts besloot dan dat ik maar bloed moet gaan prikken en als daar niks uitkomt moet ik maar naar een internist.
Mocht daar nou niks uitkomen wil hij mij wel helpen om (eindelijk) hulp met mijn mentale staat te krijgen.

Ja, misschien is het zo dat ik onbewust stress heb of dat ik mijn masker zelfs voor mijzelf te mooi heb opgezet waardoor mijn mentale staat toch op mijn lichaam uitwerkt.
Juist vanwege mijn kleine man wil ik zeker weten dat ik lichamelijk niks mankeer.
Maar pfffff, ik moest even mijn verhaal kwijt. Gewoon omdat ik mij afvraag of het normaal is dat een huisarts vraagt of ik enge ziektes in mijn hoofd heb.

Nou, afwachten wat de bloeduitslagen doen (kan ik waarschijnlijk vrijdag pas krijgen ivm hemelvaart).

Groetjes Ezra