Van happyface naar pokerface, en weer terug..

Het is inmiddels iets meer dan 2 jaar geleden dat ik hoogzwanger van ons 2e kindje het Guillain Barre Syndroom kreeg, ik kan niet uitleggen hoe het is als je lijf niet meer doet wat ie altijd deed.. als je lijf ineens gewoon weigert. GBS is een auto immuunziekte, je lijf valt het eigen zenuwstelstel aan. Een soort kortsluiting.. wat in mijn geval zorgde voor oa een gezichtsverlamming en spierzwakte in m’n hele lijf.  Mijn happyface veranderde dus letterlijk maar ook figuurlijk in een pokerface. Qua energie veranderde ik in een oud omaatje, maar dan eentje van begin 30 met twee kleine kindjes. De spierzwakte die er binnen no time ineens was is inmiddels gelukkig weer zo goed als verdwenen. Alles loopt sindsdien anders dan ik voor ogen had en het drukt ons elke dag weer opnieuw met de neus op de feiten. Het liefst zou ik weg blijven kijken en onze hele situatie onder het tapijt moffelen. Ik heb continue geprobeerd weer de oude Stephanie te worden, maar ik begin steeds meer in te zien dat dat een illusie is en dat ik dus zal moeten dealen met de situatie en de restverschijnselen.. En hoewel GBS zeldzaam is kan het net zoals alle andere ziekten iedereen treffen: jong of oud, man of vrouw, wel of geen kleurtje. Een ziekte treft niet alleen de persoon zelf, het vraagt ook enorm veel van de andere gezinsleden en we zijn enorm dankbaar voor elke vorm van hulp die we krijgen. Neem ajb van mij aan dat alles ineens anders kan zijn, wees dankbaar voor een gezond lijf. Het is niet zo vanzelfsprekend! ❤️