Van energiek naar uitgeput in één dag

De avond van te voren ben ik gaan slapen met in mijn hoofd dat ik de ochtend de deur al uit zou moeten.

De juf (psz) van Tygo was jarig en een x aantal jaren in dienst, vandaar dat er een surprise party gegeven zou worden.
Uiteraard wilde ik Tygo hier niet van weghouden.

De wekker ging, snooze. De wekker ging weer, snooze. De wekker ging een derde keer… “balen, nu moet ik er echt uit en wat gaan doen” ging door mijn hoofd.
Eenmaal opgestaan ben ik eerst een kop koffie gaan drinken en ontbijt gegeten. Uiteraard heb ik voor Tygo ook wat te drinken gepakt.

“Kleding voor Tygo pakken, bedden opmaken en gordijnen open, oja, hond eten geven.
Douchen, make uppen en aankleden… Pfffff, zucht.. steun” Zo ging het door mijn hoofd en zo handelde ik ook.
Gelukkig heeft manlief, toen ik aan het douchen was, Tygo aangekleed.

Mijn man en ik hadden afgesproken dat hij met Tygo bij de psz naar binnen zou gaan.
Ik heb echt even geen behoefte aan zoveel mensen om me heen.
Even een momentje voor mezelf… Lekker langs de Action om te snuffelen en kleine dingetjes te kopen. Gewoon om mezelf een beetje op te beuren.

Kort nadat ik de auto bij de psz had geparkeerd kreeg ik een whatsapp van mijn man of ik in de buurt was.
Tygo wilde niet weg en maakte een boel stampij… 1, 2, 3… 10. Ja hoor, ik was meteen weer geïrriteerd. Gewoon omdat hij niet meewerkte en tegenstribbelde.

Na de lunch heb ik Tygo in bed gelegd om even te slapen, helaas, meneer bleef wakker en voordat ik het huis schoon had was hij er alweer. Manlief was naar het werk gegaan.
Mijn vader belde om te vragen of we kwamen eten. Natuurlijk willen we dat! Even wat gezelligheid.
Na het uitlaten van de hond (rond 17.00 uur) zijn we met de auto, ja het is maar een heel kort stukje dat ook gelopen kan worden, naar mijn ouders gereden.
Hebben heerlijk gegeten en gekletst.
We zijn op tijd weer naar huis gegaan en na de warme melk met honing is Tygo lief gaan slapen.

Ik had manlief beloofd om pasta voor hem te maken en dat moest ik dan ook wel echt doen.

Inmiddels had ik het gevoel dat ik alles in slow motion aan het doen was. De afwas, het koken, een kop koffie maken, de hond eten geven. Zelfs het lopen begon vermoeiend te worden.
Nog even bellen met mijn schoonzus, last minute afspraak gemaakt dat zij en haar dochter komen logeren.
Of het verstandig is? Geen idee, ik hoop dat het net zo gezellig wordt als dat het normaal is als we elkaar zien.

Koste wat het kost probeerde ik wakker te blijven omdat ik het fijn vind mijn man nog even te zien als hij thuiskomt.
Inmiddels was het bijna 00.30 uur en ik was klaarwakker maar kon amper de ene voet voor de andere te zetten.
Het enige dat in mijn hoofd kwam was dat ik moe was en de dag toch echt een stuk fijner begon dan dat deze eindigde.

Ik weet dat depressie geen keus is en het je overkomt.
Toch moet ik proberen door te gaan en niet teveel eraan toe te geven.
Ik ben immers moeder en echtgenote.