Van een mooi gevoel naar een hopeloos gevoel #1

Voordat ik mijn dochter kreeg was mijn leven best vermoeiend, had een depressie die maar steeds terugkwam door alles wat ik heb meegemaakt en school, werk, niks liep goed..

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik nog 19. Mijn relatie liep op dat moment eigenlijk stuk maar door dit kind was het de moeite waard om het te proberen. Ik woonde al niet meer thuis doordat het bij mijn vader niet ging en me moeder had niet genoeg ruimte, daar was ik gedwongen op de bank te slapen. Ik ben na 3 jaar op de bank geslapen te hebben in een instelling gekomen. 

Maar in een instelling als je zwanger bent is wel wat moeilijker, het was een gemixte instelling.. Ik kon daar niet blijven met de baby dus moest er iets anders worden gevonden. Na heel lang achter van alles en nog wat aan te gaan kwam nergens iets uit, mijn relatie was nog niet 100% stabiel maar doordat er thuis niet altijd genoeg eten was namen mijn vriend zijn ouders mij in huis.

Tot op de dag van vandaag ben ik daar heel erg dankbaar voor, onddanks dat ze eigenlijk wilde dat ik abortus had gepleegd (dat was zijn moeder haar eerste reactie nadat ze t een nacht had laten bezinken) ik vergeet en vergeef niet maar ik leef gewoon verder.

Het was allemaal best zwaar, zijn tante heeft me gerustgesteld dat wat ik ook koos het mijn beslissing was en niemand er wat van kon zeggen.

Na een paar maanden bij hem in huis ben ik bevallen met 39.4 weken en heb een bevalling gehad van 6:45 uur. De bevalling was zeker pijnlijk zoals iedereen weet maar hij was heel goed verlopen.

Ik leefde op een roze wolk en was zo trots en blij met me kindje, niemand die me dat nog kon afnemen! Onddanks dat niet iedereen vertrouwen in me had, zette ik me beste beentje voor en ging ik ervoor...