Van een bultje, naar nooit meer beter.

Even terug naar September 2017.

Wij waren een gelukkig gezin, net verhuisd naar een leuk huisje in Leimuiden. We genoten volop van het leven, van elkaar en onze prachtige zoon.

Mijn man voelde een bultje in zijn nek, net onder zijn kaak. Wij maakten ons niet zo druk, hij was net verkouden geweest. Gewoon iets van een opgezette klier.

De bult ging alleen niet weg, zodoende stapte wij naar de huisarts, die ons weer door verwees naar het ziekenhuis. Gewoon voor de zekerheid...

De eerste echo vond plaats, er zat "iets" meerdere puncties volgde , en daar kwam onze eerste dramatische telefoontje. Het bleek een melanoom te zijn. We werden door gestuurd naar het lumc. Wij maakten ons nog steeds niet druk, we leefden immers in 2017. De hele rollercoaster begon te rollen, nog meer scans, nog meer puncties. De volgende dinsdag zouden wij de uitslag krijgen.

Donderdag belde de arts ons al op, of wij die middag al op gesprek wouden komen. Voor het eerst werden we een beetje zenuwachtig, want waarom ineens zo snel? Toen de arts aan kwam lopen wist ik al genoeg, Dit kon nooit goed zijn. Het eerste wat de dokter zei, "het is niet goed". Ik moet eerlijk bekennen dat ik de rest van het gesprek in een waas heb meegekregen. De melanoom bleek uitgezaaid zijn naar zijn longen en lever. We mochten "blij" zijn als hij nog 5 jaar had.

En zo werd ons leventje, in een dag abrupt over hoop gegooid. Niet wetende dat na die dag, alles alleen maar erger zou worden...