Van die dagen...

Ken jij ze? Van die dagen.. Van die dagen dat je het gevoel hebt dat je hart uiteenspat. Zie je het al voor je? Je baby slaapt en jij kijkt gelukzalig naar je zoete slapende baby... En je voelt je zo gezegend, dat dit lieve wondertje in je leven mag zijn... Maar anderzijds, die onzekerheid over de toekomst.. 

Ik ken ze alleszins wel, om het zo plastisch te benoemen. Ik kan soms mezelf betrappen naar mijn baby te staren en het gevoel hebben dat je onmogelijk nog meer liefde kan voelen voor iets of iemand. Alsof je hart zo hard vervuld is met liefde, dat je onmogelijk meer kan voelen. Anderzijds, blijft altijd die knagende angst... Hoe zal deze persoon opgroeien? Wat staat er in haar kaarten geschreven? Hoe kan je haar ooit beschermen tegen mensen die kwaad bedoelen? Je weet dat deze lieve baby op een dag op haar eigen benen zal moeten staan. Dat jij ze niet langer veiligheid kan bieden met wiegen en borsten en simpelweg bij je te houden, maar dat je ze moet los laten en hopen dat ze het goed doen. Hopen dat enkel goede mensen op haar pad zullen komen, hopen dat ze tegen dan zelfstandig verantwoorde keuzes kan maken en zelf kan inschatten tussen goed en kwaad. Hopen dat ze je als tiener ook nog in vertrouwen wil nemen. Hopen dat ze niet te veel lichamelijke pijn moeten lijden later. Er is zo veel waartegen wij ze niet kunnen beschermen, al zouden we het doodgraag willen. 

Jeetje, dat vind ik dus moeilijk! Ik voel me dan gelukkig en onzeker tegelijk. Sommige dagen kan ik er goed tegen, maar andere dagen (meestal gepaard met momenten dat zij zich niet zo lekker voelt) kan ik daar stiekem even om piekeren. Ik heb het gevoel dat elke keer zij pijn heeft, ik ook een beetje sterf vanbinnen. Dat elke keer iemand mijn kindje zal kwetsen, ik ook diezelfde steek in mijn hart zal voelen. Maar hoe wapen je ze hiertegen? Je kan er enkel zijn voor ze en ze alles geven wat jij denkt dat beste is. Hun steunen en hun vertrouwen. En hopen. 

Ik vind het stiekem heel erg moeilijk, die gedachten loslaten. Ik mag niet denken dat er ooit iets met haar gebeurd. Maar dat is helaas ook -vind ik - het moeilijkste aan het moeder-zijn. Je hebt geen glazen bol. Je kan enkel je gevoel volgen en gissen dat je de juiste keuzes maakt. Ondertussen zullen rondom u tig mensen klaarstaan om hun eigen mening op te dringen. Want iedereen heeft steeds een mening klaar. Hoe doen zij dat, hoe zouden zij dat doen of hoe jij het hoort te doen. Soms weet je niet meer of je goed of fout doet. Maar uiteindelijk doe je maar wat. Je doet maar wat, wat jij denkt dat beste is, en hoopt dat je de juiste keuzes maakt. 

Wat had ik graag een glazen bol gehad, om te weten hoe mijn lieve baby binnen 10, binnen 20 of zelfs 50 jaar ervan af gebracht heeft. Wat hoop ik dat het mij gegund is om dit allemaal nog mee te maken. 

Glazen bol. Zou zo handig zijn! Maar ook kracht. Kracht om haar te kunnen wapenen tegen pestkoppen, verliezen en ziektes. Tegen mensen die kwaad bedoelen. 

Van die dagen..