Van boterhammetje eten naar keuken poetsen

Ik lust geen brood. Nee, echt niet. Ik eet het wel, maar liever niet. En als ik dan al een plak brood eet, dan nog het liefst zo dik mogelijk belegd. Zodat ik het brood niet proef. Het liefst eet ik harde broodjes (kaiserbroodje, pistoletjes) of een bolletje. Of een cracker. Maar brood, nee, geen favoriet. 

Ik vind het wel altijd prachtig om te zien dat kindjes zo heerlijk smakelijk een boterham kunnen gaan zitten eten. Daar ben ik eigenlijk best een beetje jaloers op! Ik zou willen dat mijn tussendoortje zo'n lekkere boterham met kaas zou zijn. Maar de combinatie "lekker" en "boterham", dat klopt in mijn hoofd al niet. Dat wil ik niet voor mijn dochter. Ik wil dat zij ook zo lekker smakelijk een grote hap in een boterham zet. 

Het is tijd om haar te leren een boterhammetje te eten. Nooit geweten dat ik daar dan ook een emmer en dweil bij nodig had... 

In de broodtrommel zitten twee zakken bruin brood. Uniek! Is volgens mij nog nooit gebeurd. De zak met donker bruin brood gaat nog niet zo snel leeg. Ik kijk er meesmuilend naar. Gister hebben we er tosti's van gemaakt en dan smaakt het me op zich nog wel. Maar nu het tijd is om Indy haar boterhammetje te geven, merk ik dat ik weinig trek heb in dat donkere spul. In het kader van: monkey see, monkey do. Ik kom er nu nog mee weg. Ze snapt nu nog niet dat mama niet mee eet. Rond 11.00 uur geef ik Indy tegenwoordig een paar stukjes brood, dus smoes 2 is voor mezelf dat het voor haar toch maar een tussendoortje is en dat ik zelf dus toch nog niet hoef te eten. Ik zal je vast verklappen dat die broodtrommel tussen de middag niet meer open gaat hoor...

Brood eten: een nieuwe fase voor Indy. Al vrij snel na de geboorte van Indy keek ik al uit naar de dag waarop ik haar hapjes kon gaan geven. Want die flesvoedingen zorgde bij mij toch altijd voor een hoop onzekerheid. Wacht maar, werd ik al gewaarschuwd, straks verlang je terug naar de fles! Kon het me toen niet voorstellen.

Vanaf vier maanden heb ik haar de eerste oefenhapjes gegeven. Indy gaat vaak snel van start en zakt dan na een paar daagjes in. Na een paar avonden super goed te hebben gegeten, gingen de lippen stijf op elkaar en ging er geen hap groenten meer in. In plaats van te accepteren dat het voor haar nieuw is en ze er aan moet wennen, vroeg ik me steeds af wat ik toch fout deed en waarom het maar niet lukte. Geduld is een schone zaak, moet ik nog vaak tegen mezelf herhalen. Het bleek waar, na een tijdje ging het weer vanzelf. En alle groentehapjes gingen er smakelijk in.

Ik ben nu zo'n twee weekjes bezig om haar brood te leren eten. De eerste keer was doodeng! Dat stuk brood in haar wang stoppen, want dan maakt ze automatisch de kauwbeweging. Ja, en dan begint ze te kokhalzen. Hadden ze er wel even bij mogen zeggen. Ik schrok me rot. Gelukkig is de kokhalsreflex heel goed bij baby's. Voor de zekerheid heb ik alleen wel een internetpagina met informatie over wat je moet doen als je baby zich verslikt, als favoriet opgeslagen.

Eerst een korstje brood gegeven om gewoon eens op te knabbelen. Daarna wat stukjes bruin brood zonder beleg. De eerste dag ging ze ook hier voortvarend te werk. Na een paar dagen zakte het weer in. Maar, blijven volhouden. Ze eet nog niet heel veel, maar een stukje of 5, 6, dat ging er wel in. Daarna, de lippen stijf op elkaar.

Zo ook vandaag. Ik heb besloten nu een boterhammetje met beleg te maken. Ik smeer boter op de boterham, gevolgd door smeerworst. Ik app naar mijn schoonzus dat dat toch makkelijker moet kunnen, want na het in stukjes snijden van de boterham zit er meer smeerworst/boter-prut aan mijn vingers dan op de boterham. Ze herkent het probleem.

Indy in de kinderstoel, netjes alles gesneden, we kunnen! Binnen welgeteld 30 seconden heeft ze al twee stukjes boterham op. Zonder te kokhalzen, lekker soppend op de smeerworst. Dit lijkt een goed idee. Correctie, leek, want na die paar stukjes gaat het al zo hard niet meer en wordt er een pruillip getrokken. Geen idee wat het probleem is. Misschien toch al een beetje moe? Te veel honger? Gaat het niet snel genoeg? Ik geef haar eerst de fles en probeer het daarna nog een keer. Maar ook na de fles gaan de lippen niet meer van elkaar. Zodra het stukje brood in de buurt van haar mond komt, draait ze haar hoofd alle kanten op, met daarbij een zeer afkeurende blik. 

Weleens gehoord van de Rapley methode? Ik citeer: "Je legt je kindje vaste voeding voor en geeft hem zelf de controle over wat hij pakt en hoeveel hij in zijn mondje stopt. Zo maakt hij op een speelse manier kennis met het eten."

Enigszins gefrustreerd zeg ik tegen Indy: "Oké, als ik het je niet mag geven, hier heb je een stuk en kijk maar wat je ermee doet!" En ja hoor, de knuisten stevig om een stuk boterham met smeerworst/boter-prut heen geklemd en happen maar. De stukken brood vliegen door de keuken en de smeerworst/boter-prut hangt werkelijk waar overal, maar het werkt wel! Verbaasd zie ik dat het hele bordje leeg gaat. En een lol dat ze erin heeft!

Haar hele toet onder de smeerworst, haar mouwen, de tray van de Stokke Tripp Trapp. De vloer ligt bezaaid met stukjes brood. Ze heeft zelf een stukje brood op de rugleuning van de kinderstoel geparkeerd. Het interesseert me allemaal niet. Ik vind het stiekem wel grappig om te zien en stofzuigen moest ik toch nog. Het lijkt me alleen niet zo'n goed idee om dit nou elke dag op deze manier te doen. Elke keer de smeerworst uit haar oren en ogen poetsen is ook zo wat! En wat denk je van appelstroop... Met een fruit- of groentehap lijkt me dit al helemaal geen goed idee!

Misschien hebben jullie tips over hoe jullie kleintjes hun boterhammetje eten? Of hoe jullie het ze hebben geleerd? Ik ben heel benieuwd.

En als jullie me dan nu willen excuseren, ik ga even de hogedrukreiniger halen! :)