Van blijheid naar droevigheid in 2 weken tijd..

Mei 2017. We zijn heerlijk gesetteld in ons eigen "thuis". Luuk zijn opleiding verloopt voorspoedig en nadat hij examen heeft gedaan besluiten we er voor te gaan. Wij hopen samen een kindje te krijgen. Natuurlijk gaan we er niet vanuit dat het direct raak zou zijn, maar tot onze verbazing werd ik de volgende maand niet ongesteld. Zou het dan echt zo zijn?.... Ik weet niet hoe snel ik de zwangerschapstesten in huis moet halen.. Ja hoor.. de volgende ochtend een positieve test. Echter is het maar een heel licht streepje. Dol van blijdschap zien we onze hele toekomst voor ons.... Een paar dagen later besluit ik opnieuw een test te doen, maar nog steeds een heel vaag streepje... Ach wat maakt het uit denken we, je bent zwanger of je bent het niet. Een beetje zwanger bestaat natuurlijk niet.

Ons geluk was helaas van korte duur, op zondag ochtend, 04.06.2017 sta ik op met wat lichte krampen, welke met het half uur steeds heftiger worden. Luuk is wat in de tuin aan het rommelen wanneer ik naar het toilet ga en wat bloed verlies. In panniek roep ik Luuk naar binnen.. Ik ben bang.. Het zal er wel bij horen maak ik mijzelf nog wijs. De buikpijn word inmiddels ondragelijk en het bloedverlies steeds heftiger. Luuk vertrouwd het voor geen meter en belt met de huisartsenpost. Daar kunnen we anderhalf uur later terecht.. 

De buikpijn is inmiddels minder geworden en de arts legt uit dat ze vermoed dat ik een miskraam heb gehad. Ze neemt rustig de tijd voor ons en beantwoord alle vragen. Verdrietig rijden we terug naar huis.. We besluiten dit voorval voor ons zelf te houden. Opaatje viert namelijk vandaag zijn 80e verjaardag. Even twijfelen we nog om daar wel heen te gaan, maar toch wil ik dat niet missen. Met een smoesje komen we te laat en proberen we onze gedachtes te verzetten. Ook willen we verdere vragen vermijden. Ik wil niet iedere week de vraag krijgen of het "al gelukt is". Op deze manier blijft het een verassing wanneer het ons wel gegund is. 

De dagen vliegen voorbij, we wandelen een paar avonden langs de lek, af en toe huilen we wat, maar we kunnen het al snel een plekje geven. We vinden de steun bij elkaar die we nodig hebben en dat is erg fijn. Dit was gewoon nog niet onze tijd... 

In mijn volgende blog lees je wat er gebeurde in de weken na de miskraam..