Van Baby naar Dreumes, wat een jaar!

Het verlof ging prima, Tess was erg tevreden, sliep goed en dronk bijna teveel! Ze groeide dan ook goed op haar eigen lijn bovenaan in de curve, niets om me druk over te maken.

Doordat ik met 36 weken zwangerschap met verlof ging, hield dit in dat ik na de bevalling nog 12 weken verlof had. Na 8 of 9 weken merkte ik dat ik het miste om iets voor mezelf te doen en eventjes niet te zorgen. Normaliter zou ik dan aan het sporten geslagen zijn, maar dat kon/mocht nog niet! Ik wandelde erg veel met Tess in de kinderwagen en liep dan ook doordeweeks alle wandelroutes in de omgeving af.

Ook merkte ik dat ik er slecht tegen kon als Tess wel eens (langer) huilde. Ik ben van natura erg perfectionistisch en wilde alles goed doen. Als Tess huilde en ik niet wist waarom raakte ik erg gefrustreerd, het irriteerde me eigenlijk zo erg dat ik soms echt even bij Tess weg moest lopen om me weer te kunnen concentreren. Het kroop me onder de huid. Hieraan merkte ik dat het alleen maar zorgen voor me teveel werd en in goed overleg met het werk en de gastouder besloten om eerder weer te gaan werken.

Dit resulteerde erin dat ik met 10 weken verlof alweer halve dagen aan het werk was. Heerlijk vond ik het! Natuurlijk kon ik erg genieten van onze kleine dame, maar ik vond het ook erg prettig om haar weg te kunnen brengen naar de gastouder en even niet overal aan te hoeven denken! Ik denk oprecht dat ik door ernaast te werken een leukere moeder ben!

Doordat ik vanaf het begin al één voeding met poedermelk gaf, naast borstvoeding, heb ik eigenlijk ook geen problemen ervaren. Tess was al gewend aan het flesje en doordat ik begon met halve dagen sloeg ik dus maar één voeding over en dat was precies wat ik iedere dag al deed. Op het werk kolven, dat wilde ik niet en zo kon ik Tess tot haar vierde levensmaand nog deels zelf voeden. Uiteindelijk ging ik over op 4 volle dagen werken en vlak daarvoor was ik de borstvoeding al aan het afbouwen.Dat afbouwen is overigens geen pretje, ik deed het door steeds een voeding vaker over te slaan, soms een keertje iets afkolven, want als er spanning op je borsten staat doet het echt pijn! Maar, geloof me, er komt een dag dat je geen melk meer aanmaakt, je borsten weer normaal aanvoelen en dat je geen pads nodig hebt tegen het doorlekken.

In tussen was ik ook weer begonnen met sporten, yes!! Ik besloot te starten met mamafit om even in te komen, ook met het oog op begeleiding doordat ik nog steeds last van de ‘onderkant’ had. Het was ook hier waar de begeleider erachter kwam dat ik een diastase had.Een diastase ontstaat tijdens de zwangerschap wanneer de buikspieren uit elkaar getrokken worden, zo ontstaat er ruimte voor je baby. Meestal heelt dit binnen drie maanden na de bevalling, in mijn geval dus niet. Met behulp van de fysiotherapeut, intapen en oefeningen hebben we een deel van de diastase kunnen corrigeren.

De drie maanden die daarop volgenden gingen eigenlijk wonder boven wonder erg goed, misschien wel te goed… Mogelijke reden dat ik overmoedig werd. We hadden een fijn ritme ontwikkeld en dachten alles op de rit te hebben.Al langere tijd dachten we na over een nieuwe keuken, dus we besloten de stap te zetten; een nieuwe keuken werd besteld en we begonnen aan de verbouwing.

Wat kan ik dit iedereen afraden zeg, het was voor mij een verschrikking! Al met al hebben we iets meer dan drie weken zonder keuken gezeten en gekookt op een camping gasstelletje. Gelukkig dronk Tess de poedermelk met koud water, dus zij ondervond geen hinder. Maar de bende en stof in combinatie met de hormonen die schijnbaar nog volop door mijn lijf gierden werden teveel.

Op de automatische piloot ging ik verder en ik was niet te genieten, medelijden heb ik met J. die zowel de keuken moest verbouwen als met mij moest omgaan! Om het minste of geringste knapte de bom of kreeg ik een huilbui. Ik nam tijd voor twee weken vakantie! Wat een verademing was het toen de keuken af was en er kwam meer rust in huis kwam. Dit werkte gelijk door in mijn hoofd en lijf.

Bijzonder hoe prikkelgevoelig je zoveel maanden nog bent. Voorheen kon ik vrij veel handelen, een manusje-van-alles met veel hooi op de vork. Het was voor mij dus ook mentaal gezien echt wel een dingetje dat ik zelfs zes maanden na de bevalling nog steeds niet ‘mezelf’ was.

Achteraf gezien ben ik erg blij dat deze donker grijze periode maar een korte periode is geweest, maar het was wel echt een moment waarbij ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ze zeggen dus echt niet voor niets allemaal; negen maanden op, negen maanden af! Ik had nooit verwacht dat dat ook voor mij zou gelden.

Nu we een tijd verder zijn kan ik het nog niet helemaal op mijn hormonen afschuiven, ik ben echt hartstikke dol met Tess, maar toch voel ik me soms gevangen en geïrriteerd als ik de hele dag, alleen, voor Tess moet zorgen.

Misschien komt het doordat ik mezelf teveel druk op leg? Ik schreef al eerder dat ik het helemaal niet erg vindt Tess naar een gastouder te brengen om vervolgens hele dagen te werken. Zoals het bij de meeste werkende ouders af gaat, geeft mij dit ook wel een schuldgevoel. Woorden als ‘breng ik te weinig tijd met mijn dochter door’ spoken dan ook geregeld door mijn hoofd. Mogelijk geeft dit onbewust een signaal af dat de tijd die ik dan wel met haar doorbreng perfect moet verlopen… En dát gaat natuurlijk niet op. Onvoorziene zaken, een baby/dreumes en andere omstandigheden maken dat alles altijd anders loopt.

Gelukkig ging het vanaf het moment dat Tess circa negen maanden oud was alleen maar beter. Misschien ook wel door de voorpret van de vakantie naar Ierland, wie zou het zeggen… Natuurlijk had ik soms wel dipje, met name ten tijde van de sprongetjes, want poeh die vond ik pittig! Alleen maar hangen bij mama, hele dagen eten en huilen. Maar je weet in zo’n geval dat dit maar tijdelijk is en daar vestigde ik al mijn hoop op om mezelf erdoorheen te slepen.

En toen plots, was het al tijd om de verjaardag invulling te geven. Een jaar vliegt echt veel te snel voorbij. Als je zo terugkijkt op het eerste jaar zijn alle clichés hartstikke waar; geniet ervan, want het is zo voorbij!

Op de dag dat onze baby een dreumes werd, vierden we dit eerst als gezin met een leuke fotoshoot. Uiteraard met Mini, zie onder andere de eerste foto voor het resultaat!

Na het middagslaapje hadden we wat vrienden en familie uitgenodigd om deze bijzondere dag te vieren. Heerlijk in de tuin genoten we van het samenzijn.

Het stond mij erg tegen om Tess gelijk een suikerbom (taart) te geven op haar eerste verjaardag, vooral omdat ik erg let op wat ik haar te eten geef. Dus ik maakte een gezonde variant met worteltjes versiering, aardappelpuree als slagroom en een hartige muffin.

Het was een top dag! Het weer zat mee, Tess vond alle aandacht en cadeautjes, of eigenlijk eerder het cadeaupapier, geweldig.

Én als kers op de taart, op haar eerste verjaardag konden we – eindelijk – haar eerste tandjes poetsen!

Wil je meer lezen over de vakantie naar Ierland? Klik dan op de volgende link; http://minimetkinderen.nl/roadtrip-ierland/