Van 1 naar 3 kinderen

Na een reünie van mijn basisschool , kwam ik mijn oude vlam tegen. En ja het klikte gelijk weer... Ik was alleenstaande mama en hij had ook 2 kids. Alles leuk en aardig maar ondanks de liefde tussen ons sterk was. Moest ik nog sterker zijn om de aandacht te verdelen tussen niet 1 maar 3 kinderen. 

Allereerst zijn het onwijs lieve maar eigenwijze kinderen. Hebben zeker een eigenwil en praat/brabbelt. De oudste is nu 4 en gaat naar school. Het meisje de middelste is 2,5 jaar. En als laatste mijn oogappel van 1,5. Nu zeg ik het al... Mijn oog appel. Fout.. Want dat kan ik niet meer. Ik moet nu van alle 3 mijn oogappel maken. Maar dat gaat zo makkelijk nog niet, al is het voor mijn zoon de normaalste zaal van de wereld om een broer en een zus te hebben. Toch heb ik nog steeds moeite. Hoe hard ik ook mijn best doe ik sta eerder op als mijn zoon huilt als de oudste of het meisje. Terwijl ze toch gelijk naar mij toekomen voor te troosten of voor een knuffel! En die krijgen ze.., met de kietel dans erbij. Toch betrap ik mezelf er toch vaak op dat ik de mijne toch voor trek. Want ja hun hebben toch ook een moeder. Ik heb wel de verantwoording maar het zijn niet mijn kids .

Gelukkig hebben ze het alle 3 onwijs naar hun zin en spelen ze ook graag samen. Staan ze te juichen als er 1 van school komt of bij hun mama of papa vandaan komen het weekend. Misschien is deze leerweg voor mij nog wel een flinke struggle, maar ik kom er hopelijk wel. 

Hopelijk......