Van 0 naar 2 "zorgenkindjes".

Het is niet echt ons jaar 2020. Eddo komt net thuis met een flinke hersenschudding door een akelig ongeval op zijn werk. Gek genoeg gelukkig maar, wist ik het pas toen de hersenscan al achter de rug was en oké bleek te zijn. Je hoeft nou namelijk maar een vingertje naar me uit te steken en ik ben van streek. Ik kan niet veel hebben. Ik ben breekbaar, dus pas op. Dit komt vooral door onze zoontjes. Onze zoontjes die veranderd zijn in "zorgenkindjes" en dan ook nog een man, die wat extra zorg nodig heeft.  

Waar het vermoeden er al is, sinds dat hij ruim 2 jaar is, wordt nu bij onze oudste uitgebreid onderzoek gedaan of hij ADHD heeft. Of iets anders. Of helemaal niets. Mijn gevoel zegt het al jaren. En als het zo is, wil ik weten, heel graag. En niet nog jaren wachten. Niet dat ik zo graag een stempel op mijn kind wil drukken maar omdat ik hem wil helpen. En mezelf wil helpen. Dat ook. Wat gaat er om is zijn hoofd? Waarom die driftbuien, waarom gaan dingen nooit vanzelf, is hij gewoon lekker energiek of is er meer aan de hand? Hoe kunnen we hem een rustiger leven bieden? En moeten we dat wel willen? En wat is dat met die nachtangsten? Houdt dat ooit op? Hoe kunnen wij beter ouders zijn?  

Nu de intake is geweest en we druk bezig zijn geweest met de vragenlijsten beginnen bij mij de zenuwen op te spelen. Dat de orthopedagogen ons niet wilde vertellen in welke hoek we het ongeveer moesten zoeken, toen ik dat vroeg, speelt daarbij ook wel mee. We zullen zien, wordt aan gewerkt zeg maar. 

En dan is er nog onze jongste; Boris van 2. Met bijna 5 weken verhoging/lichte koorts. De 2e Corona-test was wederom negatief. Bloed was oké en nu een doorverwijzing naar de kinderarts voor eind november. En toen kreeg meneer begin deze week een hele erg snotneus en hogere koorts, dus hing ik met de huisartsenpost aan de lijn. God zij dank geen reden tot alarm. Pfff, maar wat is dit slopend. Hoe langer het duurt en hij niet oké is, hoe meer zorgen ik me erover maak. Als maakte de huisarts zich niet direct zorgen. Niet direct? Maar later wel? Wat is er met mijn kind? Wat? Gelukkig helpt het dat hij na goed overleg wel gewoon naar de kinderopvang mag en ik hersteld ben van Corona, lekker weer alles kan doen en aan het werk kan. Al is het niet zo relaxed dat je dan een sneer van een collega naar je hoofd krijgt: "Dat je wel echt teveel over je thuissituatie praat". 

Wat zijn we hard voor elkaar. Wat is het moederschap vaak zwaar. En konden mijn zorgen maar eventjes uit soms. Herkenbaar?