Vakantie 2019

Voor het eerstElise was 3 maanden toen ze voor het eerst mee ging kamperen. Ik hou van kamperen. Weg met de tent, alles in de aanhanger en gaan. We boeken vooraf, want met een kleintje wil je niet moeten zoeken naar een plekje.

Onze tent is van alle gemakken voorzien. We hebben een klein koelkastje en een dik luchtbed. Niet zo’n hele dikke, maar zeker ook geen platte. We kunnen er prima 2 á 3 weken op slapen.

Dat eerste jaar kamperen met Elise, ging fantastisch. We hadden plannen gemaakt wat we zouden doen als ze zou huilen. We konden in de auto zitten en als ze echt niet stil zou worden, konden we rondjes gaan rijden, zodat niemand op de camping er last van zou hebben.

Elise sliep. Het was niet enorm heet en we hadden een goede vakantie. Het campingbed kon precies naast ons luchtbed in het andere deel van de slaapcabine. De tent met vast geritste kuip deed goed werk. Geen insecten of tocht en we hadden 3 mooie weken in Noord Frankrijk.

2 kindjesToen Lucas in mei geboren werd, had ik nog zwangerschapsverlof toen we gingen. We kozen ervoor om niet te ver weg te gaan, omdat we niet wisten hoe het met 2 kleine kindjes in de tent ging. Lucas was 1 maand oud en sliep in de kinderwagenbak, tussen het campingbed en ons luchtbed in. We reden richting Calais. Helaas stond de camping vol Engelsen, die drankvoorraden insloegen voor jaren en een snelle terugreis naar Engeland wilde. We besloten een stukje het land in te rijden en hebben daar nog 2 heerlijke weken gehad. Alle was kon drogen, want in Calais was het niet echt zonnig. Een andere reden om verder te rijden.

Vakantie met TessDit jaar wilde ik ook weer graag kamperen. We zouden met mijn zus en zwager gaan. Omdat mijn zusje niet wilde kamperen met een baby, besloten we een huis te huren in de Dordogne van Frankrijk. Ik was net zo makkelijk gaan kamperen, maar hier keken we ook wel erg naar uit. Het was toch wel een pittig eerste half jaar geweest. We huurde een huis op een vakantiepark, met een zwembad. Een privé huis is leuk, maar daar hebben Elise en Lucas niets aan. Op een camping willen kinderen vriendjes en vriendinnetjes maken en niet opgesloten zitten op een privé terrein met een zwembad voor zich alleen.

Toen we in de nacht van zaterdag op zondag vertrokken, had ik erg veel moeite om me los te maken van de kast waar Tess staat. In haar mooie pot. Niemand laat zijn baby thuis. Waarom moet ik dat wel doen? De eerste kilometers in de auto, onze woonplaats uit, heb ik gehuild. Heel zachtjes. Het beeld van de pot op de kast in mijn hoofd en de gedachten dat ze eindelijk thuis is. Wat nou als er brand uitbreekt? Wat nou als het album met de foto’s van de eerste 3,5 week dat ze bij ons was verbrand? Wat nou als de harde schijf met de foto’s van de geboorte, eerste weken, week in het ziekenhuis en de uitvaart straks weg is? Gestolen? Omdat iemand niet weer hoe dierbaar het voor me is. Ik realiseerde me gelukkig snel dat er niets met haar kon gebeuren. Ze is al van as en de aluminium pot kan niet verbranden. Het hele huis kan afbranden en de pot waar Tess in woont, zal prachtig shinen tussen alle bende, wat mijn huis was. Al die jaren is er nog nooit iets gebeurd, dus waarom maakte in me nu zo’n zorgen?

Mijn moeder paste op de poes. De poes paste op Tess. Tess staat veilig op de kast.

AankomstWe kwamen na 12 uur rijden op een prachtige plek in Frankrijk. Een klein idyllisch dorpje met niks. Natuurlijk stond er een enorm chateau en een kerkje. Maar er waren geen mensen en de winkeltjes waren het grootste deel van de dag gesloten. Wat een rust. Hier was ik aan toe.

Dagen achter elkaar heb ik alleen maar op een stoel gezeten en geborduurd. Of gewoon gekeken en verzonken in mijn gedachten had ik heerlijke dagen. Ik kreeg het goede bericht dat de baby van vrienden geboren was. Ik had alleen de naam en de datum nog nodig voor het afmaken van mijn persoonlijke cadeau. Een geboortelapje met een regenboogje. De ballon maakte ik roze, een meisje!

De eerste week was er niemand op het park. Het was heerlijk rustig. Vrienden van ons hadden in de eerste week ook een huisje gehuurd. Wij woonde in ons huisje, samen met mijn zusje, zwager en kleine Noud. We aten samen, kletsten, de mannen plande een mannendag, waardoor wij een vrouwendag hadden. We gingen naar het marktje en lunchten samen.

Het werd warmer en warmer. Onze kinderen speelde met de kinderen van mijn lieve vrienden en ze hadden plezier.

VerwerkenOok op vakantie zijn er confrontaties. Het gemis. Het besef dat wij deze vakantie in november anders gepland hadden dan hoe hij nu is. De hele dag een klein neefje om je heen en af en toe het besef dat hij samen met zijn nichtje in de buitenbox had moeten spelen. Dat wij niet gewend zijn aan een baby die ’s nachts huilt en vroeg wakker is. Ja, wij hadden dat ook graag gehad. Terwijl wij het op het moment niet fijn vonden, missen we dat dus wel. Voor de eerste keer zwemmen met je kleintje. Ik maakte foto’s van de eerste momenten met Noud, voor mijn zus. En voor het album natuurlijk.

Hoe had Tess de reis ervaren? Tussen haar grote zus en broer, 12 uur in de auto? Hoe had ze geslapen in het campingbed, bij ons op de kamer. Had ze zwemmen fijn gevonden? Zou ze lief gespeeld hebben met Noud? Zou ze last hebben van de warmte? Ik zal het nooit weten.

Elise en Lucas hadden ook het besef dat het anders had moeten zijn. Op een van de avonden waren ze intens verdrietig. De laatste keer dat ik Lucas zo heb horen huilen, was toen we Tess haar mandje sloten. Diepe halen en heel intens. Wat een gemis. Hoe moet ik Elise en Lucas leren dat het niet anders is, dat dit een stukje van hun leven is geworden. Het gemis van hun zusje. De leuke dingen die ze hadden willen doen, kunnen ze gelukkig met kleine Noud doen. Maar het is toch anders.

Ze beleefde mooie momenten met Noud. Zwemmen, rondstappen, stiekem stukjes koek geven. Het is bijzonder om Elise en Lucas zo zorgzaam te zien met hun kleine neefje. Het had anders moeten zijn. Noud aan de ene hand, Tess aan de andere. (Nu schelen Tess en Noud 6 maanden, dus dat kan helemaal niet, maar het gaat om het idee.)

Naar huisNa 2 weken moesten we naar huis. Ik wilde niet naar huis. Ik had nog prima een weekje kunnen zitten, in het zonnetje, met mijn borduurwerkje. Of gewoon met niks. De rust daar. Geen mensen. Niks moeten. Geen werk, huishouden of andere verplichtingen. Heerlijk. De enige reden dat ik naar huis wilde, was die pot op de kast. Ik wilde graag weer naar de pot kijken. De babykamer in lopen. Zien dat het wiegje nog steeds leeg is en blijft.

We gingen naar huis en het is fijn thuis. Ergens heb ik mijn tent gemist deze zomervakantie. Als Tess was gebleven, was het vast prima gegaan met haar in de tent. Het was een fijne vakantie. Met ups en downs. Maar dat is schijnbaar nodig. We hebben alle 4 hard gehuild en steun gezocht bij elkaar. Of niet. En waren we even alleen. Ineens, in de rust, geeft je brein de mogelijkheid om te verwerken. Dus dat hebben we omarmd en toegelaten.

Neef is 1Kleine Noud is 1 geworden gisteren. Er is een jaar voorbij gevlogen. Ik heb hem een boekje gegeven met een dino-verhaal waar hij en Tess de hoofdrollen in hebben. Grote cadeaus en veel verwennen. Dat is ons doel voor Noud. En dat doen we. Noud is 1 geworden, zonder speelmaatje, zonder kleine Tess. Maar hij doet het goed en het is leuk.

Hij heeft ongetwijfeld het witte vlindertje ook gezien, rond het huisje, fladderend rond zijn buitenbox. Steeds kwam ze even kijken. Ook als we bij het zwembad waren. Ze heeft alles gezien en was er bij.

Onze kleine muis, hier als een klein wit vlindertje.