vaarwel 2105, vaarwel lieve papa...

Een paar dagen geleden was 2015 voor ons nog het mooiste jaar dat we tot nog toe gehad hadden in ons leven. Dat daar abrupt een eind aan zou komen hadden we niet zien aankomen. Eerder had ik nog geblogt over het feit dat mijn vader met de kerst niet bij ons kon zijn. Dat op zich deed al pijn. Maar nu zie ik hem nooit meer... Ik schrijf deze blog omdat ik probeer het een plekje te geven, ook al voelt het alsof het daar altijd te vroeg voor zal zijn. Sommige mensen zullen me ook wel veroordelen dat ik zo snel al een blog hierover schrijf, maar dat kan me niks schelen. Het is mijn pijn en ik moet het kwijt.

Gister begon de dag als altijd. Toen we ons kleine mannetje hadden verschoont en hebben laten spelen eerst even rustig een bakje koffie. We zouden die dag een niewe lampenset om mooiere fotos te maken krijgen. Die kwam binnen, dus alles in elkaar gezet, een broodje gegeven aan ons mannetje en testen maar. Ik had mijn telefoon op stil gezet de dag ervoor en vergeten weer op geluid te zetten. Toen ik op mijn telefoon keek zag ik dat ik een paar oproepen gemist had. Van mijn moeder en mijn broer. Oh fijn dacht ik nog. Papa is vandaag eindelijk naar het verpleeghuis in ons dorp gebracht, zodat we vaker bij hem langs kunnen gaan dacht ik nog...

Toen ik mijn broer terugbelde werd het verhaal alleen behoorlijk anders. Mijn vader zou niet meer naar het verpleeghuis gaan. Zijn situatie was verslechterd. Hij had gevraagd of wij nieuwjaarsdag bij hem op bezoek wouden komen met de kleine, maar de artsen hadden aan mijn moeder aangegeven dat ze bang waren dat hij dat niet meer zou halen... BAM die kwam binnen...

We hebben ons aangekleed en zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan. Ondertussen had ik steeds de hoop dat mijn broer misschien wat overdreef en dat mijn vader alnog weer op zou knappen. MAar in het ziekenhuis bevestigde de arts het verhaal. Geestelijk wilde mijn vader nog heel graag vechten, want hij had ook veel om voor te vechten, maar zijn lichaam wou niet meer. Om verder lijden te voorkomen is dus besloten om de behandeling vanaf die dag te gaan staken... Kortom ik moest afscheid gaan nemen van mijn vader. Hoe doe je zoiets? Wat zeg je nog tegen hem. Aan de ene kant was ik boos dat hij op wilde geven aan de andere kant kon ik alleen maar huilen. Dus dat deed ik ook. Er was ons gevraagd of ik eerst alleen naar binnen wilde gaan en dat dan als ik afscheid had genomen mijn vriend met ons zoontje erbij zou komen. Ze verwachtten namelijk dat hij wel emotioneel zou zijn als hij ons zoontje zou zien en dan zou het het benouwd krijgen. Dus wilde ze hem dan morfine toe dienen, zodat hij weer rustig zou worden.

Ik loop naar hem toe en zie dat hij op is... Hij steekt zijn hand met moeite naar me uit en ik pak hem gretig aan. Nog een keer houd zijn kleine meisje zijn handje vast. Hij zegt me dat het goed is en ik kan niet stoppen met huilen. Er gaat van alles door me heen. Waarom jij, waarom nu, waaromzo snel... ik had nog een blog klaar staan over dinegen die emoties opwekken, zoals bepaalde nummers of films. Wie weet post ik hem ooit nog, maar nu voelt die blog niet goed. Maar ik wilde hem wel graag vertellen dat ik daarin ook een nummer had benoemd waarbij ik altijd al moest huilen als ik het hoorde. Het nummer dochters van Marco Borsato. Bij het laatste couplet dacht ik altijd aan mijn vader en aan hoe moeilijk het voor hem moest zijn om zijn meisje los te laten en een eigen leven te laten leiden. Hij hoorde me niet goed, dus ik heb het hem niet kunnen vertellen. Wel heeft hij nog gezegd dat hij van me houd en ik dat ik van hem houd en ik heb gezegd dat ik altijd zijn kleine meisje zal blijven.

Daarna werd mijn vriend met ons zoontje erbij gehaald. Mijn vader wilde ook graag zijn handje even vast houden, maar ons mannetje houd daar niet zo van en begrijpt nog niet dat dit belangrijk voor hem was. Gelukkig mocht hij wel gewoon zijn hand op de zijne leggen. ons zoontje snapte er niks van. Maar ja hij is ook nog niet eens 1 jaar. De eerste verjaardag over een paar dagen gaat mijn vader dus niet meer meemaken... Au. Het doet pijn. Ik weet hoeveel mijn vader van ons zoontje houd en hoe geweldig hij het vind om hem te zien lachen, dus probeerde ik ons zoontje te laten lachen zodat mijn vader het nog een keer kon zien. Mijn zoontje lachte maar mijn vader had zijn ogen dicht. Hij vocht. Hij had het zwaar. Vlak voordat we weg zouden gaan is het toch nog gelukt. Ons zoontje lachte naar hem, mijn vader lachte terug en zei dat we nu weg moesten wezen... Ik heb nog tegen hem gezegd dat hij mooi moest gaan dromen en toen gingen we. Mijn moeder en mijn broer zijn nog bij hem gebleven.

Hoewel ik met eigen ogen had gezien dat hij op was en dat hij er vrede mee had, had ik toen ik thuis was toch nog een klein beetje hoop dat hij er toch weer boven op zou komen. We wisten niet hoe lang het allemaal ging duren. Toen we even wat gegeten hadden was ik zelf ook even op. ik had hoofdpijn, was misselijk en was moe. Heel erg moe... Na nog een huilbui dutte ik een beetje in. Toen schrok ik wakker van de telefoon. Mama... Het is klaar... Weer begin ik te huilen. Ondertussen verteld ze me hoe het gegaan was. Even later belden mijn schoonouders aan. Ze hadden van mijn vriend gehoord dat het toch wel snel achteruit ging met mijn vader, dus wilden ze ook graag nog naar hem toe. Daarvoor was het dus helaas te laat. Huilend deed ik de deur open en mijn schoonmoeder neemt me gelijk stevig in haar armen. Mijn schoonvader vraagt nog, zo snel? Hoe kan dat? En nog meer vragen, maar mijn schoonmoeder zegt dat komt straks wel, laat haar eerst even en ze probeert me verder te troosten.

Later die avond zijn mijn moeder en mijn broer nog langs geweest. We hebben herinneringen opgehaald en het over de crematie gehad. Op veel vragen had ik nog geen antwoord... Dat komt ook allemaal nog wel. Ik ben heel erg dankbaar voor het feit dat we nog afscheid hebben kunnen nemen. Nog meer dankbaar dat mijn vader nog een keer het lachje van ons zoontje heeft kunnen zien. Ook ben ik een beetje dankbaar dat mijn vader niet oud en nieuw of de verjaardag van ons zoontje heeft uitgekozen om te gaan. Maar hij had alle recht gehad. Hij probeerde altijd al rekening met iedereen gehouden. Het is dan ook wel typisch van hem dat hij ook hierbij weer rekening met iedereen wilde houden. Maar hij had alle recht gehad om ook op een andere dag te gaan. Hij was mijn vader. Een nuchtere soms wat koppige man, met een heel groot hart. Ik heb veel mooie herinneringen aan hem. We zijn samen naar voetbal geweest, hij is samen met mij gaan rennen toen ik af wilde vallen en we zijn samen met de boot weg geweest. Het doet me pijn dat hij ons zoontje niet verder zal zien opgroeien, maar ik ben heel dankbaar dat hij hem toch heeft mogen meemaken. 2015 is vanavond voorbij. Waarbij de meeste mensen lachend en feestend het nieuwe jaar in gaan, sta ik stil bij mijn vader, die geen nieuw jaar meer heeft. Ook zijn leven is voorbij... Ik mis hem... Ik hou van hem...