Uitgekinderd

16 was ik toen ik onverwachts al mama werd. Ik heb me vol gezet in het goed op laten groeien van mijn kleine man en nu bijna 7 jaar later sinds hem, zijn we nog twee kinderen rijker. Een knul van 4 jaar oud en een meisje dat we afgelopen oktober in ons leven verwelkomd hebben.

Ik ben nu 23. En we weten heel zeker dat we er klaar mee zijn. Ik ben uitgekinderd en het is goed zo.
Als ik zwangere buikjes voorbij zie komen, voel ik het wel eens kriebelen, maar dan bedenk ik me weer dat ik dat echt niet meer hoef. Het is fijn wanneer je op een punt kunt komen dat je met je kinderen mee uit de babyjaren groeit. Alles wat ons meisje voor het eerst zal doen, zal voor ons voor het laatst wezen dat we het bij onszelf meemaken. De sterilisatie voor manlief staat al gepland, geen pilrotzooi, onhandige spiraaltjes en rubberen tentjes voor ons. Hopend dat dat zo goed mogelijk zal blijven, want tja, niks is 100% waterdicht. ;-)

Ik heb mijn jeugd opgegeven zodat mijn kinderen konden leven, nu wordt het langzaamaan steeds meer mijn tijd!
En daar kijk ik stiekem toch wel een beetje naar uit!