Uit elkaar met een kleintje in het spel.

Hij ging vreemd, ik voelde het aan alles. Zijn geur, zijn gezichtsuitdrukking als hij binnenkwam en de manier waarop hij te allen tijde angstvallig zijn telefoon bij zich hield. Mijn gevoel schreeuwde het uit maar mijn verstand zette ik op nul, we kregen een kindje en die verdiende twee ouders.

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was hij het er op zijn zachtst gezegd niet mee eens. Ik zal nooit vergeten hoe hij en zijn moeder bij mijn ouders thuis op de bank zaten, om mij te vertellen dat ik het niet kon maken om zijn leven zo te verpesten. Dat ik egoïstisch was en niet kon nadenken over de gevolgen voor anderen. Een kind krijgen was geen pretje en ik zou mijn eigen toekomst, maar toch vooral die van hem, weggooien.

Op dat moment waren mijn gevoel en verstand het eens. Niet het kindje houden, maar juist abortus voelde voor mij als de egoïstische keuze. Ik wist dat ik het kon, ook zonder hem. Nooit heb ik hem gevraagd om te blijven en voor ons gegaan. Wel gaf ik aan dat als hij bleef ik wilde dat hij er echt achterstond en ons niet later pijn zou doen. Is dat even flink mislukt.

Omdat het weigeren van abortus me zo kwalijk werd genomen heb ik alles tijdens mijn zwangerschap zelf geregeld. Ik ging alleen of met mijn ouders naar de verloskundige, regelde een huis en babyspullen, studeerde hard verder, verhuisde en probeerde hem zoveel mogelijk te ontlasten. Wanneer ik hem iets vroeg kreeg ik naar mijn hoofd dat ik voor de baby koos dus het dan ook maar zelf moest regelen of abortus had moeten doen.

Het omslagpunt in mijn gevoel kwam op zijn verjaardag. Ik organiseerde een surpriseparty voor hem, zijn beste vrienden waren er, we gingen uit eten, karten en bowlen. Wat voelde ik me trots en blij dat ik dit geregeld had, hij zou hier wel blij van worden. Helaas was dat niet het geval. Eenmaal in de auto kreeg ik geen bedankje, wel de opmerking dat het enige waar hij blij van had kunnen worden abortus was. Vanaf dat moment was het overleven en door de zure appel heen bijten. Alles voor mijn kindje.

Na die ene avond begon ik vreemd gedrag op te merken. Het wachtwoord van zijn telefoon was veranderd terwijl die al jaren hetzelfde was. Hij ging opeens veel meer uit en was niet altijd waar hij zei dat hij was. Je voelt het aan alles en toch kon ik er voor mijn gevoel weinig mee omdat ik geen bewijs had en het op alle mogelijke manieren werd ontkent.

Toen mijn zoontje geboren werd, hoopte ik dat er iets zou veranderen en heel even leek dat ook zo te zijn. Ik deed nog steeds alles alleen, maar er konden weer wat lievere woorden vanaf dan eerst. Totdat het echte leven weer begon en het erger en erger werd.

Dagelijkse woede uitbarstingen, spullen die door de kamer gegooid werden, slaande deuren en gezeik. Ik zag er tegenop als bij weer thuis zou komen, was liever alleen met de baby waar ik zoveel van hield.

Het heeft bijna een jaar geduurd voor ik de knoop definitief doorhakte. De bevestiging van het vreemdgaan gaf voor mij het laatste zetje die ik nodig had. Dit verdiende ik niet. Voor mijn gevoel had ik, omdat we een kindje hadden, een echt heel heel heel goede reden nodig om de relatie te beëindigen. Onzin natuurlijk, als je elkaar niet meer gelukkig maakt, is het genoeg geweest. Een kind heeft niets aan ouders die het slechtste in elkaar naar boven halen als ze samen zijn.

De mensen die mij kennen, zouden me gegarandeerd omschrijven als iemand met een sterk karakter die niet over zich heen laat lopen. Daar heb ik het meeste spijt van, dat ik niet in mezelf en mijn eigen gevoel heb geloofd. Het heeft echt wel even geduurd voor ik dat weer terug had.

Inmiddels gaat het goed met ons, heb ik de liefde weer gevonden, ben ik bijna klaar met mijn studie en woon ik gezellig met mijn zoontje in ons huisje. Het contact met zijn vader wisselt, een vos verleert nooit zijn streken, gelukkig heb ik daar nu minder last van.

Vreemdgaan ligt nooit aan jou, altijd aan degene die het doet. Daar ben ik van overtuigd. Ik weet dat ik er alles aan gedaan heb om het te laten werken, ik heb mezelf volledig weggecijferd en toch mocht het niet baten. Twijfel niet aan jezelf, ga juist achter jezelf staan

Ik wil aan andere vrouwen graag meegeven dat je gevoel bijna altijd juist is en, ondanks dat je kinderen samen hebt, je ook voor jezelf moet kiezen. Je hebt maar 1 leven, leef het zo gelukkig mogelijk.

Veel liefs van mij