Twijfels van een moeder

Ik sta me juist om te kleden van mijn huiskloffie, dat nu tijdens de zwangerschap zo lekker zit, in mijn spijkerbroek wanneer mijn telefoon gaat. Een nummer dat ik niet ken, ga ik opnemen of wachten ze maar even? Het kan een kijker zijn voor mijn huis waarvan ik juist de huur heb opgezegd, dus ik besluit op te nemen.

''Hallo, met badmeester Bob'' klinkt het aan de andere kant. ''Ik wil even wat bespreken over M.''

M. is net een paar weekjes bezig met de zwemles en vind het allemaal wat eng. Vrij zwemmen gaat goed maar met zijn 4 jaar vind hij de redelijk grote groep, oudere kindjes en het onder water gaan nogal wat overweldigend.

''M. vind het allemaal wat eng is ons al opgemerkt'' vervolgd Bob zijn gesprek. Ik beaam dat, M. is een kindje dat heel erg nadenkt over alles. En met zijn 4 jaar is hij zich er heel erg van bewust wat er kan gebeuren onder water en benoemd dit dan ook: ''ik ben bang dat ik zink'' of ''wat als de badmeester niet ziet dat ik niet meer boven kom''. Al vaker heb ik gedacht: lieve jongen maak je hier nou nog niet druk om, je bent nog zo jong, je moet genieten en niet zo piekeren. Maar ja dat zit in hem. Als ik google op nieuwetijdskind of hoog sensitief dan staat nog net zijn foto er niet bij.

''Heb je hem, tja hoe vraag ik dat netjes, al een keer laten testen? Want uhm, ja kijk, hij maakt geen oogcontact wanneer ik met hem praat'' Ik hoor door de telefoon hoe Bob het lastig vind deze vraag te stellen. De tranen springen in mijn ogen (hormonen?) ik weet allang waar hij op doelt en noem het beestje bij zijn naam. ''Autisme bedoel je, nou dat komt in de familie voor, maar dat heeft M. niet hoor! Hij is op school enorm sociaal en zorgzaam, Hij vertoont thuis geen tekenen van een vorm van autisme of wat dan ook, hij vind het gewoon eng! En denkt te veel na over wat er kan gebeuren! Dat geen oogcontact maken in een gesprek dat heb ik zelf ook vaak''. ''Tja'' zegt Bob ''Als hij zo achter blijft lopen op de rest is het misschien beter hem weer van zwemles af te halen, hij komt niet mee met de groep''. Ik leg uit dat M. op het moment veel meemaakt en in zijn relatief korte leventje ook al genoeg heeft meegemaakt. De breuk van zijn ouders, ik die heel voorzichtig met hem ben geweest, eerst bij opa en oma wonen en toen eindelijk ons eigen plekje, papa die gaat verhuizen met zijn vriendin, en wij die zelf in een verhuizing zitten om bij P. in te trekken met ook nog een baby op komst. Bob begrijpt het en raad aan om M. in de gaten te houden en zelf veel te oefenen.

We hangen op en ik doe mijn verhaal aan P. dan voel ik hoe mijn ogen beginnen te branden en tranen over mijn wangen naar beneden druppelen. P. kijkt me aan: ''wat is er?''. ''Ik vind het gewoon zo sneu voor hem, ik kan hem niet het vertrouwen geven dat het oke is om onder water te gaan, hij maakt al verbetering maar niet zo snel als hun zouden willen zien. Breng ik mijn angst voor water over op hem? Ik mag zelf niet onder water dus voelt hij mijn spanning? Ben ik te voorzichtig geweest met hem? Zou hij toch wel iets mankeren?''.

En voor het eerst in ruim 4 jaar ben ik onzeker over mijn moederschap. Heb ik hem te kort gehouden? Had ik hem vrijer moeten laten? Niet meteen moeten troosten als er iets was? Niet meteen moeten helpen als iets niet lukte? Zien ze dan niet wat een heerlijk kind het eigenlijk is?

P. pakt me beet ''nee schat! je doet het goed! kijk naar mijn neefje die is voor de duvel niet bang, maar met zwemles doet hij het ook rustiger aan en op zijn eigen tempo''. Ik knik, en app M. zijn vader om hem op de hoogte te stellen van het gesprek met de badmeester. R. (M. zijn vader) en I. (M. zijn bonusmoeder) snappen de link naar autisme ook niet, we spreken af dat hun ook in de kerstvakantie straks weer met M. gaan oefenen en dat we gewoon nog even aankijken of er dan verbetering in gaat zitten.

De dag erna op school stap ik toch even naar de juf van M. en doe ik mijn verhaal over de badmeester. ''Hebben jullie iets aan hem gemerkt? Zie ik iets over het hoofd'' vraag ik juf Anne.

''Welnee! Hoe kunnen ze dat nu denken? Wat voor opleiding heeft een badmeester daar nu helemaal voor gehad? M. is een heerlijk zorgzaam kind, en met zijn leeftijd vertoont hij heel normaal gedrag!''. Ze kijkt me aan ''M. houd van regels en structuur, en ja hij kan in de war raken wanneer de dag niet helemaal loopt als waar hij zich op had ingesteld, maar dat hoort ook bij zijn leeftijd! Hij is heel sociaal en kan goed delen''.

We spreken af dat we er volgende week wat langer over door praten.

Inmiddels zit M. alweer heerlijk zijn opdrachtje te doen met de kindjes uit zijn groepje. Ik aai hem over dat heerlijk bolletje van hem en geef hem een dikke kus. Soms vraag ik me af wat er allemaal in zijn hoofdje omgaat. Wat ben ik trots op het persoontje wat hij aan het worden is, wat ben ik trots op zijn leergierigheid en zijn intelligentie. Wat ben ik trots op zijn humor en zorgzaamheid.

Buiten op het schoolplein kijk ik nog even de klas in: daar zit hij, net als de meeste in de klas, met 1 handje voor zijn mond en 1 hand op zijn rug. De juf draait aan het muziekdoosje, het teken dat de kindjes zo moeten gaan zitten omdat de juf wat gaat vertellen. Ik glimlach, mijn kanjer die zich zo goed aan de regeltjes houd, wat zonde dat kindjes allemaal in het zelfde tempo en niveau moeten presteren tegenwoordig, wat zonde dat als je iets ''afwijkt'' van de norm dat er meteen een stempel op moet....