TWIJFEL EN ACCEPTATIE.. HET LUKT NIET

Think of me
think of me fondly,
when we've said goodbye.
Remember me
once in a while
please promise me
you'll try

Think of me - Phantom of the Opera

De dagen vol met mooi weer waren de laatste weken vol aanwezig. De zon is fijn het helpt mij mijn dagen door te komen. Als de zon schijnt wil ik naar buiten en de zon op mijn gezicht voelen. De warmte van de zon geeft mij het gevoel echt te ‘leven’. Ik ben geen buitenmens maar voor het eerst in mijn leven lijkt ik meer te kijken naar wat er in de natuur leeft en wat ik tegenkom. De hele dag zoek ik naar vlinders. Het grappige is dat ik ze tegenkom op de meeste onverwachte momenten. Soms botsen ze zelfs bijna tegen mij aan of vliegen ze opeens rond de andere meisjes. Ik ben niet erg spiritueel ingesteld maar ik vind het een fijn idee dat Juliëtte dan in de buurt zou zijn en misschien ook nog een beetje over haar zusjes waakt. Christine en Elisabeth lijken de laatste weken weer wat levendiger te worden. Eindelijk gaan ze nu, 18 weken en 2 dagen na het overlijden van Juliëtte, hun ‘oude’ gedrag weer oppakken. De ruimte voor hen is er kennelijk weer. Ik vind het best pittig. Het onderscheid maken tussen dit hoort bij de situatie of dit hoort bij hun ontwikkeling is moeilijk. Daarnaast heb ik zelf nog weinig energie om het gevecht met twee meisjes in de peuterpuberteit aan te gaan. Aan mijn overlevingsstand is niet veel veranderd. Op de dagen dat ik met de meiden alleen ben en Marnix is aan het werk kan ik mijn verdriet niet goed kwijt. Iedere keer als er tranen komen zegt één van de meisjes “Mama niet huilen”. Ik wil ook niet huilen waar zij bij zijn. Ik ben zo blij dat ik hun wel in mijn leven heb maar het gemis en de pijn is zo groot dat het niet altijd lukt om dit voor me te houden. Soms probeer ik op de kamer van Juliëtte te gaan zitten zodat ze er niet teveel van meekrijgen. Helaas kennen de meisjes mij te goed en weten ze dat ik daar ben. Onze lieve Elisabeth heeft zelfs laatst tegen mijn moeder gezegd: “Mama Juliëtte kamer huilen”. Mijn hart breekt dat mijn kleine grote meisje van bijna 2 dit ziet. Volgend weekend moet ik mij voor haar ook sterk houden. Zaterdag zullen we haar tweede verjaardag gaan vieren. Het lijkt of ze ernaar uit kijkt (voor zover een meisje van 1 echt naar iets uit kan kijken). Voor mij is het moeilijk. Ik heb verschillende mensen uitgenodigd met veel kleine kinderen waaronder natuurlijk ook baby’s. Ik ben trots op mijn kleine grote meisje dat ze jarig is maar in de feeststemming met iedereen ben ik nog niet maar ik ga ervoor. We gaan haar een prachtige tweede verjaardag geven al is het gek om voor het eerst een verjaardag van één van mijn kinderen te vieren met de gedachte dat één van mijn kindjes nooit deze leeftijd zal bereiken.

Ik worstel de laatste tijd vooral met hoe ik mijn kinderen moet noemen tegen ‘vreemden’. Normaliter praatte ik over mijn oudste en jongste dochter. Ik gebruik dit nu nog steeds en met de jongste bedoel ik dan nog steeds Elisabeth. Ik vind dit verwarrend. Juliëtte is de jongste maar ik wil niet continu aan iedereen uitleggen dat ze niet ouder wordt dan de 18 fijne dagen die we samen hebben gehad maar door Elisabeth de jongste te blijven noemen ben ik bang dat ik Juliëtte tekort doe. Een oplossing hiervoor heb ik nog niet gevonden behalve dan dat ik iedere keer in mijn hoofd zeg.. sorry Juliëtte jij bent de jongste.

Iedere vezel in mij twijfelt continue aan alles en iedereen. De balans is weg in iedere vriendschap, iedere relatie, iedere gedachte en iedere activiteit. Ik blijf zoeken naar wie ik ben of wie ik ben geworden. Ik heb deze week bedacht dat het grote probleem hem op dit moment in de acceptatie zit. Het accepteren dat Juliëtte er niet meer is, het accepteren dat ik nooit meer wordt wie ik was. Maar wat rest er als ik dat geaccepteerd heb? Ik ben niet meer wie ik was en ik zal dit nooit meer worden. Zal die nieuwe (misschien verbeterde) versie van mij dan nog wel passen bij alles wat ik in mijn leven had? Ik ben blij om te zien dat Marnix en ik sterker lijken dan ooit. We waren vorig jaar tien jaar samen. Voor het eerst kon ik voelen en zien wat voor prachtige basis we samen hebben gelegd. Een basis waar we samen aan mogen blijven bouwen als we maar oog hebben voor elkaars verdriet. Het is mij inmiddels meer dan duidelijk dat iedereen verdriet op een eigen manier verwerkt. Bij de één continue op de voorgrond aanwezig en bij de ander op een stillere manier. Misschien zou er iemand zich een keer moeten opwerpen om een handleiding te schrijven “omgaan met het verdriet van het verlies van een kind”. Ik word enorm ontmoedigd door alle boeken waarin staat “Normaliter staat er voor rouw gemiddeld één jaar, dit is alleen niet van toepassing op het verlies van een kind. Dit kan een heel leven duren”. Ik weet zeker dat het verdriet van het verlies van Juliëtte altijd bij mij zal blijven maar ik hoop ooit weer van het leven te mogen genieten van wat er was en het geluk van haar te mogen krijgen te voelen in plaats van het voortdurende gemis en verdriet van haar verliezen te moeten voelen….