Tweeling zijn

Het is gisterenavond 21.00 als Thom naar beneden komt “mama, Niels huilt”. Beetje geïrriteerd loop ik naar boven want ze moeten allang slapen. Niels is duidelijk overstuur en ga meteen bij hem liggen. Als een baby wikkelt hij zich om mij heen en snikt. Mama, Thom zegt dat hij samen gaat wonen met Lola en dan ga ik hem missen. Ik ben even verbouwereerd hoe dan!!! “Ja mama maar ik ga Niels ook missen hoor”. Ik probeer het gesprek een beetje draaien naar dat er ooit een moment komt dat ze inderdaad alle 2 een eigen leven krijgen, met een huis en werk en een vriendin. Niels begon heel hard te huilen en Thom begon heel hard te lachen maar dikke tranen vulde zijn ogen omhoog kijkend zodat ze niet zouden rollen. “Jij moet ook huilen he lieverd?” Hij knikt en valt dan ook huilen in mijn armen. Ik roep Bas omdat ik vind dat wij dit soort dingen als gezin moeten bespreken en Bas op zo een moment beter de woorden kan kiezen dan ik want immers zit ik ook te janken. Bas zegt jullie hoeven nooit uit elkaar als jullie dat niet willen dat is jullie beslissing. Ze knikken naar Bas en ze troosten elkaar, geven elkaar een kus. Bas huilt nu ook en met zijn vieren knuffelen we de tranen weg. Voor de eerste keer in 5 jaar maken wij dit mee als gezin. Ik kan niet uitleggen hoeveel pijn het doet als je tweeling zo ontzettend verdrietig is over het feit dat er dus ooit een moment komt dat ze niet meer 24/7 samen zullen zijn. Als de mannen rustig zijn en bijna slapen wil ik onder de douche stappen Kut he? zegt Bas huilend achter mij. Ik knik en barst in huilen uit mijn lieve mannetjes! Hoe kan ik ze nou scheiden op school ?? Of wat dan ook?? Misschien is het nu juist wel de tijd omdat ze het nu gaan beseffen.

Het gescheiden spelen bij een vriendinnetje heeft duidelijk enorm veel indruk gemaakt op de mannen.