Tussen hoop en verwachting#4

We hebben er heel bewust voor gekozen om deze zwangerschap de 20 weken echo te doen als SEO en niet direct als GUO in het EMC. We hebben daar om diverse redenen wel recht op maar wilden dit niet. Ons meisje is kern gezond en als ze iets zien dan komen we daar toch wel terecht was onze gedachte...

Dat de gedachte: 'als ze iets zien, dan komen we daar toch wel terecht' waarheid zou worden hadden we ons nooit in kunnen denken. Het is 24 oktober 2016 als we vol spanning zitten te wachten om naar binnen te mogen voor de echo. Natuurlijk loopt het flink uit maar eindelijk zijn we aan de beurt. Voor de arts begint met de echo hebben we een kort gesprek. Ze vraagt mij wat ik wil als het onderzoek bevestigd wat de echoscopiste zaterdag al zei. Hoe dan ook, mijn keuze staat vast. Wij willen dit kindje houden en er komt niemand aan dit jonge leven. Hoe zorgvol het er allemaal ook uit ziet, wij geloven dat God een wonder kan doen en voor dit kindje zorgt. Ze kijkt me kritisch aan maar gaat er dan verder niet meer op in. Het onderzoek begint en het wordt een heel lang onderzoek. ruim 3 uur zijn de artsen bezig met meten, zoeken, kijken en puzzelen. In eerste instantie lijkt er in het hoofdje niets aan de hand. Bij het hartje is het een puzzel en besluiten ze later terug te keren. Dan gaan ze op zoek naar het mysterie van de grote bol met vocht. Er wordt gezocht naar nieren maar die lijken onvindbaar. Er is weinig vruchtwater wat het niet makkelijker maakt om goed onderzoek te doen. De hoop die ik nog had zakt weg. Zonder nieren kun je niet leven dus ik kan voor mijzelf de conclusie eigenlijk al trekken. Dit kindje is niet levensvatbaar. Dan ineens lijkt er toch meer vruchtwater te zijn dan eerst en als er vruchtwater bij komt moet er in ieder geval 1 nier zijn. Deze wordt uiteindelijk ook gevonden. Verder wordt de conclusie getrokken dat de grote bol vocht de andere nier moet zijn die zo is opgeblazen omdat het kindje niet kan plassen. Vervolgens wordt er nog een arts bij gehaald en bekijken ze met z'n 3-en het hartje. Daar lijkt voor zover ze kunnen zien alles ook goed te zijn alleen ligt het gekanteld door de druk van het vocht. De organen worden verdrukt en het is nog maar de vraag hoe lang deze het vol houden. Na het onderzoek hebben ze overleg met elkaar en komen terug met de gevreesde boodschap. Ons zoontje is niet levensvatbaar. Dit nieuws slaat toch nog in als een bom ook al wisten we het eigenlijk al wel. Na deze boodschap krijgen we ook gelijk de afspraak voor de volgende ochtend om een vruchtwaterpunctie te laten doen. Dit moet volgens de artsen zo snel mogelijk. 

Na wat gegeten te hebben gaan we naar huis om onze ouders en broers en zussen te vertellen wat we gezien en gehoord hebben. 's Avonds komen mijn zus en zwager langs en praten we met hen over de hele situatie. Ook stellen we samen een mail op om verdere familie en vrienden in te lichten. Zo proberen we te voorkomen dat iedereen gaat bellen en berichtjes gaat sturen. Dit is super lief en goed bedoelt maar om 10 keer of meer per dag je verhaal te vertellen is zo vermoeiend en intensief. 

Om half 12 komen we er eindelijk aan toe om de boekjes voor het onderzoek te lezen. Ik zie het helemaal niet zitten. De artsen doen het af alsof het niet veel voorstelt maar er is toch een degelijk risico dat de bevalling er door begint. Na wat praten samen besluiten we toch het onderzoek niet te doen en de volgende ochtend belt mijn man de afspraak af. Ik wil mij er toch zeker wel goed op kunnen voorbereiden voor ik zulke dingen doe. Later die dag worden we opgebeld door de arts of we toch wel goed hebben nagedacht en dat het onderzoek dan toch zeker die week moet plaats vinden. Ik voelde me daar heel ellendig door. Biddend hebben we samen die keuze gemaakt en nu moet ik me daar ook nog opnieuw voor verantwoorden? Ik heb toch zelf het recht om te kiezen? Die dag komt de stroom met kaarten en meeleven op gang. De volgende dag hebben we een fijn gesprek met de huisarts. Hij geeft ons gelijk dat we het onderzoek niet hebben gedaan en dat geeft ons eigenlijk ook de doorslag om het niet te doen. Ons kindje wordt er niet door geholpen. Als dat zou kunnen zou ik geen tel twijfelen. Nu is het alleen maar om te kijken wat er is. Dat soort onderzoeken kunnen ook nog later plaatsvinden. 

In deze onzekere dagen is er een lied dat telkens door mijn hoofd gaat en wat ik regelmatig luister. Nu nog steeds voel ik mij ontzettend getroost door het besef dat God boven ons leven staat en ons leven leidt van dag tot dag! 

IK ZAL ER ZIJN

Hoe wonderlijk mooi is uw eeuwige Naam.
Verborgen aanwezig deelt U mijn bestaan.
Waar ik ben, bent U: wat een kostbaar geheim.
Uw naam is ‘Ik ben’ en ‘Ik zal er zijn’.

Een boog in de wolken als teken van trouw,
staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou!
In tijden van vreugde, maar ook van verdriet,
ben ik bij U veilig, U die mij ziet.

De toekomst is zeker, ja eindeloos goed.
Als ik eens moet sterven, als ik U ontmoet:
dan droogt U mijn tranen, U noemt zelfs mijn naam.
U blijft bij mij Jezus, laat mij niet gaan.

‘Ik ben die Ik ben’ is uw eeuwige naam.
Onnoembaar aanwezig deelt U mijn bestaan.
Hoe adembenemend, ontroerend dichtbij:
uw naam is ‘Ik ben’, en ‘Ik zal er zijn’.

O Naam aller namen, aan U alle eer.
Niets kan mij ooit scheiden van Jezus mijn Heer:
Geen dood en geen leven, geen moeite of pijn.
Ik zal eeuwig zingen, dicht bij U zijn.