Tussen hoop en verwachting... #3

Met 16 weken mochten we bij de verloskundige even spieken en leek ukkie het prima te doen. Ook dachten we te zien dat we een jongetje krijgen. We zijn begonnen met rommelen in huis en kijken uit naar de komst van ons 2e kindje...

Als we N hebben weggebracht gaan we op weg naar de 20 weken echo. Onderweg fantaseren we over hoe het straks zal zijn met twee kleintjes. Ook bedenken we wat we vandaag gaan doen nu we eens een dagje samen weg gaan. Eigenlijk zijn we helemaal niet gespannen en zijn we zeer benieuwd of we inderdaad een jongetje krijgen. Als we er zijn moeten we even wachten maar zijn al snel aan de beurt. Ik ga liggen en ze doet gel op mijn buik. Wanneer ze de echokop er op zet horen we gelijk: 'Oh jongens, dit is niet goed!' Zelf moest ik goed kijken wat ik zag en mijn man had nog niet eens naar het scherm gekeken. Het enige wat ik zag was een grote zwarte bol en ik dacht dat het een leeg buikje was. Direct kregen we verschillende vragen en hoorden we dat het echt niet goed was met ons kindje. Alle hoop en verwachting wordt op dat moment weggeslagen. Ze kijkt nog naar het geslacht en dan willen we zelf stoppen met de echo. We moeten nu toch naar het Erasmus dus doorgaan heeft in onze ogen geen zin. Verslagen gaan we op weg naar huis. Onderweg proberen we iets te eten maar ik krijg geen hap door m'n keel. Daarna bellen we de verloskundige en mogen we bij haar langs komen. Daar kijken we nog een keer met de echo omdat we dat graag willen. Ook heeft ze al contact gehad met het emc en na het weekend kunnen we daar terecht. Na een fijn gesprek rest ons de zware taak om onze familie in te lichten. Eerst gaan we naar mijn schoonouders. Van ons gezicht is te lezen dat het niet goed is met ukkie. We vertellen hen het hele verhaal en bidden om kracht voor de dagen die komen. Vervolgens gaan we ook naar mijn ouders om ons meisje op te halen. Wat verlang ik er naar haar te zien en te knuffelen. We lichten onze broers en zussen ook in en daarna proberen we met z'n drietjes tot rust te komen. Op zondag wordt er in de kerk voor ons gebeden en op maandagochtend krijgen we een telefoontje dat we om half 3 terecht kunnen in het EMC. Mijn schoonmoeder nemen we mee omdat je met drie toch meer hoort dan samen maar daarin in mijn volgende blog meer!