Trots of opschepperij?

Het wordt altijd maar tussen neus en lippen gezegd, maar iedere ouder vindt zijn eigen kind de liefste, het mooiste, de slimste etc. Heel logisch natuurlijk! Het is je eigen creatie en daar ben je natuurlijk super trots op. Maar er zijn altijd ouders bij die een stapje te ver gaan. Ze vinden hun eigen kind beter dan die van jou, en ze nemen dan ook geen blad voor de mond. Ze kunnen zelfs zover gaan dat het jou kan kwetsen.

Zo was ik deze week een ochtendje met dochterlief naar een indoor speelparadijs gegaan. In de speelzaal renden de kinderen druk rond en hadden het allemaal erg naar hun zin. Er was ook een moeder met een klein meisje. Hayley begon met het meisje te spelen die al redelijk kon lopen. Ik toonde mijn interesse en vroeg aan de moeder hoe oud het kindje was. “Bijna 11 maanden”, zei de moeder.”Wat knap dat ze al kan lopen”, zei ik uit pure beleefdheid. “Ja ze is met alles al heel snel hoor, ze kan ook al goed praten”. En met een snobistische blik keek ze naar haar dochter. Ik keek de vrouw verbijsterd aan. Wat moest ik hier nou weer mee? Wat wilde ze nou zeggen? Dat haar kind beter is dan die van mij?!

Deze moeder ging zover in het opscheppen, dat ze hierdoor onrealistisch werd. En daarnaast gaf het mij een slecht gevoel. Hayley liep namelijk (pas) met 16 maanden. En praten? Nou dat kan ze wel in een zekere zin, veel woorden, maar geen vloeiend Nederlands! En zij is bijna 21 maanden. Ik kan me dus niet voorstellen dat haar dochter al goed kan praten. Maar waar maak ik me nou zo druk om, het is toch geen wedstrijd?

Of wel? Het lijkt soms wel een zware concurrentiestrijd. “Mijn dochter kan al dit”. “Mijn zoon kan al dat, kan de jouwe dat nog niet dan?” Uitspraken om misselijk van te worden. Altijd maar vergelijken, altijd maar die eeuwige strijd tussen ouders al het om de kinderen gaat. ‘Vroeger’ schepte we op over de nieuwe auto, nieuwe kleren of die dure vakantie. Nu is het kind een competitiemiddel geworden. Welk kind is mooier, slimmer, sneller, groter of sterker? Het gaat er niet meer om wat men van de ouders vindt, als men het kind maar leuk vindt. Oftewel, als het kind gewaardeerd wordt, voelt de ouder zich vanzelf ook gewaardeerd.

Maar hier spreek ik natuurlijk of een ernstige vorm van ouders die opscheppen. Een beetje ‘opscheppen’ is nooit verkeerd. Je kunt natuurlijk trots zijn op je kind en het van alle daken willen schreeuwen dat hij/zij bijvoorbeeld voor het eerst “mama” heeft gezegd.

Ik ben ook een hele trotste moeder! En misschien schep ik ook weleens op. Ik zet foto’s online van dochterlief die weer mooie nieuwe kleren aan heeft en post blogs over mijn jonge meid die zo goed ontwikkeld. Maar ik zal nooit een andere moeder het gevoel willen geven dat haar kind ‘minder’ is. Ieder kind is prachtig en leuk om zijn eigen manier.