Tranen door de knuffels van heel veel kleuters

Afscheid

Het is een rare dag. Aan de ene kant verveel ik me, omdat ik eigenlijk niks te doen heb. Ik ga er vanuit dat ik op mijn nieuwe school meer taken krijg. En dat ik me daar meer bezig ga houden met kinderen. Dus het is winst. Mijn collega is hersteld en gaat weer volledig aan het werk. Ik heb een nieuwe baan. Iedereen blij toch? Aan de andere kant voel ik me een beetje ongemakkelijk. Een laatste werkdag. Oef. Toch weer afscheid nemen. Dat wordt nooit mijn hobby. Ik had verwacht dat ik fluitend de deur uit zou lopen. Nou ja bij wijze van spreken dan, want ik kan helemaal niet fluiten. Maar ik begin er toch tegenop te zien. 

Kleuters

Halverwege de dag ga ik naar groep vijf. Ik neem de pauze waar van de juf en ik vind het heerlijk om even juf in deze groep te zijn. Daarna blijf ik hangen. Ik geniet van deze kinderen en deze leeftijd. Waarschijnlijk heeft dat te maken met dat Dunya ook in groep vijf zit. Maar groep drie of vier zijn ook prima. Op mijn volgende school ga ik ook weer naar de kleuters. Dat is een uitdaging en daar ga ik nog heel veel leren. In elk geval verloopt de middag gezellig in groep vijf. De kinderen maken een kleurplaat voor Moederdag en ik ga aan het eind van de middag uitdelen. De meeste kinderen zeggen “dank je wel”, maar sommige kinderen vragen of ze er twee mogen. Andere kinderen willen alsnog ruilen. Ik ga er niet op in. Blij zijn met wat je krijgt. Ouderwets misschien, maar zo probeer ik Dunya ook op te voeden. Niet vragen om meer, of om iets anders. Zelfs al vind je het helemaal niks wat je hebt gekregen, dan nog zeg je dank je wel en dan gooi je het desnoods thuis maar weg. Niet ontevreden zijn. Ik neem afscheid van de kinderen en de juf en loop naar beneden.

Knuffels en High Five

De kleuterjuffen hebben gevraagd of ik vlak voor het einde van de schooldag bij de onderbouw kan zijn. Ik ben er en dan komen er ineens allemaal kinderen binnen. Drie kleutergroepen druppelen stilletjes het lokaal binnen. “Komen jullie bij mij op visite?” vraag ik. Een meisje zegt dat ze op visite komen omdat ik een andere baan heb. “Dus jullie komen mij gedag zeggen?” vraag ik. De kleuters knikken. “Wat lief! En wat gezellig!” zeg ik. Als ze compleet zijn bieden de hulpjes van elke groep mij iets aan. Twee groepen hebben een kaart met alle namen van de kinderen en de derde groep heeft er echt een knutselwerkje van gemaakt. Ik krijg een knuffel van de hulpjes. Dan vraag ik of er nog meer kinderen een knuffel willen en allemaal roepen ze in koor “Jaaaaa”. Hartverwarmend. Om de beurt lopen ze bij me langs en krijg ik van alle meisjes en sommige jongens een knuffel. Een paar jongens houden het liever bij een High five en dat is ook prima. Maar het zijn heel wat kinderen en heel wat knuffels en al snel voel ik dat het meer is dan alleen even gedag zeggen. Bij elke knuffel moet ik iets meer slikken. Het doet me veel meer dan ik dacht. Ik weet me in te houden totdat de laatste kleuter de deur uit is en dan barst ik in tranen uit. Dat mag ook gewoon even van mezelf.

Lamineren

Weer afscheid, weer afsluiten, weer opnieuw beginnen. Spannend en moeilijk. Ik denk zeker dat het goed is om naar een school te gaan waar ik meer inhoudelijke taken krijg dan hier. Eén van de juffen vat het goed samen. “Je hebt veel voor ons gedaan. Vooral lamineren!” Inderdaad. Vooral lamineren. In het begin werd ik er moedeloos van dat ik dat de hele dag moest doen. Na een tijdje hield het op, maar kwam er weinig voor in de plaats. Toen verlangde ik weer naar hele dagen lamineren, want dat is beter dan niks doen en steeds maar vragen en zoeken of ik kan helpen, wat er van me wordt verwacht. Ik spreek iemand die bekend is met de school waar ik nu naar toe ga. “Daar laten ze je zeker meer doen dan lamineren!” zegt hij stellig. Dat scheelt. Het is nog best leuk om te doen, maar de nadruk hoort wat mij betreft op de kinderen te liggen. Op elke school zitten kinderen die extra hulp kunnen gebruiken. Ik wil daar graag een bijdrage aan leveren.

Continurooster

Ik ruim op, kijk om me heen. Mijn beker van mijn vorige school gaat in mijn tas. “Je neemt je beker mee en loopt straks weer de school uit?” vraagt de directrice. Ik knik. “Ja, maar ik denk dat ie vanaf nu gewoon thuisblijft.” Of misschien ook niet. In elk geval is het tijd voor een nieuwe stap. Ik heb het afgesloten en begin vol goede moed aan een nieuwe periode. De steun die ik heb gehad aan mijn beker was wel fijn, maar ik vraag me af of ik die nog nodig heb. Ik weet in mijn hoofd wat ik kan en wat ik heb gedaan. Daar heb ik geen beker voor nodig. Aan de andere kant gebruik ik m thuis ook niet. Daar drink ik thee uit theeglazen. Dus misschien neem ik mijn mok met ‘juf Henrike’ erop toch maar mee naar mijn nieuwe school. Maar dan meer omdat het past bij mij als juf en niet omdat ik stil blijf staan in het verleden. Ik droog mijn tranen en kijk nog eens naar de tekeningen en kaarten die ik heb gekregen. Lief. Helemaal ongemerkt gaat mijn afscheid niet voorbij. Het was kort, dus een groots afscheid met collega’s zit er niet in. Het is sowieso niet gelukt om veel contacten te leggen binnen de school. Dat vind ik wel een nadeel van een continurooster. Je hebt geen gezamenlijke pauzes meer en dus zie je elkaar minder. Ook voor kinderen zie ik wel nadelen. Het is wel een erg lange dag om in één ruk door te gaan en een kwartier te mogen eten. Dunya heeft er in elk geval veel meer tijd voor nodig.

Koningsspelen

Dunya wordt opgehaald door haar vader. Ze heeft Koningsspelen gehad op school en is een uur eerder vrij dan normaal. Ik voel me een beetje down dat ik er niks van meekrijg. Vorig jaar waren we er geen van beide. Wij hadden een ander feest. Ook leuk, want daar waren bitterballen. Maar de Koningsspelen missen......dat was wel even een dingetje. Deze keer is Dunya er gelukkig wel bij. Gedurende de dag komen er foto’s binnen op de Whats App van een andere moeder. Ze maakt steeds foto’s van Dunya en stuurt ze naar mij. We hebben dat niet afgesproken en ze weet niet hoe ik me voel, maar wat geeft het mij veel steun om te zien hoe ze geniet. “Elke keer als ze mij zag ging ze foto’s maken!” lacht Dunya ’s avonds. Zo hebben we toch min of meer contact. Deze foto’s slepen mij door de dag heen. Want hoe dan ook, afscheid is afscheid. En zoals altijd haat ik afscheid nemen. Ik ga de kinderen missen, ik ga mijn plek missen, ik ga de school missen. Het was geen droombaan, maar het was inmiddels wel vertrouwd. Dat betekent niet dat ik geen vertrouwen heb in mijn nieuwe baan. Maar nu sta ik heel even stil in het heden. Afscheid nemen. Dat doet eventjes pijn. Als Dunya thuiskomt laat ik de tekeningen en de kaarten zien. Ze reageert enthousiast en begint de namen te lezen. “Wat lief!” zegt ze steeds. Ik vertel over het afscheid en over de kinderen en dat ik ineens toch een beetje verdrietig was. “Maar nu is het weer over hoor.” vertel ik. “Het moment was alleen even moeilijk, met die tekeningen en knuffels van kinderen.” En dan is het vakantie en daarna ga ik vol goede moed aan de slag op een andere school. Tijden veranderen. Ik ga iets nieuws beginnen. Het is al begonnen! Merk je het niet?

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »