11 jaar geleden
Tot 10 tellen....
Ik schijn af en toe bijna een wiskundig professor te moeten zijn, want tot 10 tellen is in veel lastige situaties nauwelijks meer voldoende..
Sinds ik kinderen heb, schijn ik af en toe bijna een wiskundig professor te moeten zijn, want tot 10 tellen is in veel lastige situaties nauwelijks meer voldoende. Op sommige momenten moet ik echt tot 100 tellen en dan wel in het kwadraat. Probeer maar eens consequent te blijven na een drukke werkdag met een kind dat al een dik kwartier dramt om een snoepje, terwijl jij in die tijd al minstens 12 keer ontkennend hebt geantwoord.
Bovengenoemde is maar een van de vele voorbeelden. Iedere moeder ( vooral met ietsjes grotere kinderen ) zal wel iets herkennen in deze opsomming: een hysterisch kind in de supermarkt dat zich dramatisch op de grond stort, een schoolgaand kind dat zich s`ochtends stelselmatig weigert aan te kleden, een kind dat vlak voor je ze naar school brengt opeens nog allerlei 'belangrijke' zaken moet doen ( zoals een tekening voor de juf maken of naar de wc gaan, terwijl je dat al minstens 10 keer hebt gevraagd ) Of wat denk je van broertjes en / of zusjes die werkelijk dol op elkaar zijn, maar wel regelmatig een scheidsrechter nodig hebben om de boel te sussen.
Wat volgt is een mengeling van tellen, zuchten en een schepje geduld en tactiek. Soms is de perfecte tactiek negeren, de volgende keer juist weer afleiden, maar af en toe....is de inspiratie der tactieken ver te zoeken en is mamas geduld echt even op. Van mijn kant alom bewondering en applaus voor mamas met dat enorme engelengeduld...
Anoniem
Oh ik heb ook geen engelengeduld hoor. En ik herken al je opsommingen van 'problemen' ook wel, alleen dat van die scheidsrechter spelen tussen mijn twee kinderen is vooralsnog niet nodig (maar de jongste is dan ook pas 8 maanden terwijl de oudste 3,5 jaar is). Ik begin niet eens aan 12 keer ontkennend antwoorden, daar heb ik echt het geduld niet voor. Na 3 keer ben ik het zat en is het: 'mama heeft nu al 3 keer nee gezegd, nu is het klaar en als dat je niet aanstaat dan kun je even in de hoek gaan nadenken'. En 9 van de tien keer is het dan ook echt klaar en over. Of hij gaat uit zichzelf dan even in de hoek staan om er na een minuut uit te komen en te vertellen dat hij klaar is met nadenken en nu weer verder kan spelen. Hysterisch kind in de supermarkt: laat me dit even afkloppen maar dat is slechts 1 keer gebeurd..... Genegeerd en daarna gevraagd of dat nou echt nodig was (antwoord was een snikkend nee) en sindsdien niet meer voorgevallen (waar is mijn stuk hout om af te kloppen). Ik zou het een volgende keer ofwel negeren ofwel juist omgekeerd benaderen, dus zeggen dat het nog lang niet hard genoeg is en dat je kind echt veel harder moet brullen. Meestal raken ze dan zo in de war dat het vrij snel over is. In theorie. Ik heb het nog nooit live uitgeprobeerd moet ik er bij zeggen. Mijn vriend wel overigens en die zegt dat het werkt, dus bij deze. Niet willen aankleden: heb ik nog niet meegemaakt, maar een collega van mij wel. Die heeft 1 keer kindlief in pyjama in de auto gezet en in pyjama op school afgeleverd (en stiekem een tas met kleren aan de juf gegeven). Daarna nooit meer voorgevallen. Die van mij is wel eens op zijn sokken naar buiten gegaan toen hij weigerde zijn schoenen aan te trekken. Komt nog steeds wel eens voor, schoenen neem ik uiteraard wel stiekem mee, net zoals droge sokken, maar ik maak er geen strijd van. Jij wil geen schoenen, prima, dan gaan we op sokken naar buiten. Het gebeurd niet vaak, maar soms, heel soms, haalt de oudste echt het bloed onder mijn nagels vandaan...en dan is tot tien tellen echt niet genoeg. Dat zijn de momenten dat ik hem even op zijn kamer parkeer als time out voor hem maar net zo goed voor mezelf omdat ik anders echt overga tot letterlijk achter het behang plakken. Tja.....er is geen kant en klare gebruiksaanwijzing en wat voor mij werkt hoeft voor jou absoluut niet te werken en omgekeerd. Maar ik leef met je mee en misschien heb je er iets aan.....