7 jaar geleden
Tolken op het Notariskantoor
Druk in de weer geweest met een grote vertaalopdracht voor een groot notariskantoor. Hoe liep het af?
Er werd gebeld. We kunnen uw hulp goed gebruiken. Bent u beschikbaar?
Natuurlijk. Waar gaat het om?
Ik had de opdracht al toegezegd: tolken voor een Brits-Italiaans koppel die een huis wilde kopen. Les 1: vraag altijd vóóraf om hoeveel werk het gaat. Deze les kwam voor mij te laat.
Ik opende mijn e-mail, en de toegevoegde documenten.
Getversnottekusnogaantoe! Allejoreskrankjorumsevissticksopeenstokje!
Vierentwintig pagina's vol advokatengebrabbel, van vruchtgebruik tot comparanten, van metterwoon en pandrecht, tot onderhavige. Waar was mijn Nederlandse Dikke van Dale? Snel!
De meeste zinnen waren 12 regels lang. Andere éénentwintig.
Mijn laatste officiele baan was in Dubai, juli 2014. En nu dit. Ik had drie dagen de tijd om dit poezengemiauw in mooi, officeel Engels om te zetten.
Vliegensvlug regelde ik oppas. En nóg meer oppas. Terwijl ik zat te blokken op die twee ellenlange contracten, hoorde ik hoe blij Baby brabbelde tegen de oppas en dacht ik, Ik Wil Ook Meespelen!
Veel stress. Veel tijdsdruk. Faalangst borrelde op als kokende lava. Huppa, nog twee gebroken nachten ertussen door. Feest.
Vrijdagochtend vroeg arriveerde de oppas weer. Baby gilde het uit toen ik wegging. Met een zwaar hart stapte ik in de auto en reed meer dan een uur om bij mijn afspraak te komen. Ik zwaaide opgewonden naar een overvliegende helikopter. Zouden ze mij gezien hebben?
Ah. Op tijd. Phew! Een stoere politieagent hielp mij het kantoor te lokaliseren.
Gelukkig stelde de Italiaan mijn Prada op prijs, lachtte de Brit om mijn grapjes, en prees de notaris mij door te zeggen, "U bent zoveel beter dan Google Translate!"
Het ging goed. Het ging als een speer. Mijn tekst was soepel, mijn grote woorden gleden als exotische olie over mijn tong. Ik bleek een erg goede tolk te zijn. Phew. Wat was ik trots. I was back in the game! Ik was weer een zakenvrouw!
Eenmaal thuis ging ik bevend van de moeheid op bed liggen. De oppas zou nog wat langer blijven. En, guess what? Toen ik wakker werd - het zal de ontlading zijn geweest- kreeg ik, als een mokerslag, een grandioos grote paniekaanval. Trillend stond ik in de keuken, hield ik me staande aan de rand van de gootsteen, mijn knokkels wit van mijn geklemde vuisten. Baby lag gelukkig nog te slapen. Het lukte me een vriend te smsen. Nog iemand te bellen. Het duurde vier uur voordat de aanval zakte. De dag erna was zwaar. Het is nu zondag, en ik ben nog steeds niet zo OK als ik eerder in mijn herstellingsproces geweest ben.
Trots: ik heb de opdracht geweldig volbracht.
Teleurgesteld: ik ben dus toch nog niet zo sterk als ik had gehoopt.
Wat duurt herstellen toch lang!
MummySuze
Helemaal precies waar!!!
Chiara
Zo frustrerend dat je weet hoe het werkt en wat het is.. Maar op het moment ben je de controle compleet kwijt.. Over lichaam en geest... Heel moeilijk wanneer je eigenlijk een controlefreak bent, want op zulke momenten lukt het gewoon niet! Nee, dit wens je je ergste vijand niet eens toe.. Maar je bent niet alleen hierin.. Schrale troost..
MummySuze
Dank je Annemiek, ja dat rustig aan doen ga ik idd morgen doen. Samen met de Belasting en de was. Hou het bijna niet bij.
MummySuze
Heb toevallig nét je blog gelezen en gereageerd. Klote, hé?????? Doet pijn van binnen. Ook ik kan het allemaal prima beredeneren, maar wanneer er weer zo'n aanval komt, lijkt het een supersterke golf die je bijna compleet overspoelt. Ik wens het zelfs Hitler niet toe.