Toeval bestaat niet

Ja natuurlijk bestaat toeval wel. Alleen het verhaal wat ik je nu ga vertellen, nou ja, wat ik opgeschreven heb en jij gaat lezen, dat kan gewoon geen toeval meer zijn.

Laat ik allereerst even duidelijk maken dat ik een super nuchter persoon ben. Echt, alles behalve zweverig. Ik vind yoga al te zweverig. En als iemand naar me toe komt om mijn thee resten te 'lezen',  dan sla ik die theemok uit zijn of haar handen. Nou ja, bij wijze van spreken dan, ik drink geen thee. Maar goed, je snapt het. Nuchter ben ik. 

Dus, nu we dat gedeelte helder hebben, ga ik beginnen met mijn verhaal. Het is een lang verhaal hoor, dus pak lekker een kop thee (of in mijn geval een glas wijn) erbij en dan wens ik je veel plezier ;).

Robert en ik hebben elkaar in 2003 ontmoet. Eigenlijk al eerder, aangezien we op dezelfde school zaten, maar in 2003 kregen we verkering. Jaren later, in 2011, gingen we voor het eerst op vakantie naar Amerika. Een rondreis maken door het westen, iets wat we al heel lang wilden doen. Die reis was FANTASTISCH! Op een gegeven moment kwamen we aan in de Grand Canyon, één van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien. Hier hadden we een huisje in het park geboekt. Het was een hele leuke, kleine blokhut. Deze blokhut stond tussen allemaal andere blokhutten in, een soort klein vakantieparkje. We hadden de hele dag gelopen door de Grand Canyon en besloten daarna even terug naar de hut te gaan om te douchen, voor we zouden gaan eten in het restaurant. En toen werd ik verrast onder de douche (nee niet zo, dit wordt geen vies verhaal), Robert zat namelijk ineens op één knie en vroeg me ten huwelijk, in de blokhut dus. 

In 2012 zijn we getrouwd en zijn we op huwelijksreis gegaan naar Florida. 

In 2014 begonnen bij mij ineens, vanuit het niets, de spreekwoordelijke eierstokken te klapperen. Ineens moest ik een kind. Zo gek hoe dat gaat. Het was toen mei en we hadden in juli/augustus weer een rondreis door Amerika gepland, net zoals in 2011. We zouden onder andere weer naar Disneyland en Las Vegas gaan, oftewel, veel achtbanen en drank. Niet de beste combinatie voor een zwangere. Nou is de kans dat je tussen mei en juli in meteen zwanger raakt natuurlijk niet zo groot, maar we wilden dat risico niet nemen. Dus we zouden wachten. En dat was moeilijk. Iedereen die dit gevoel herkent, zal begrijpen dat dat echt heel moeilijk was. 

Eindelijk gingen we op vakantie! We zouden ruim 3 weken gaan. We startten meteen in Disneyland California en toen we daar eenmaal waren, hoefden we natuurlijk niet meer te wachten. Dus we begonnen met proberen. 

Een tijdje later kwamen we in de Grand Canyon aan, we hadden weer een blokhut in hetzelfde park geboekt. Toen we daar met onze koffers aankwamen, bleken we gewoon precies dezelfde blokhut te hebben als in 2011. Echt exact dezelfde als degene waar Robert mij dus 3 jaar eerder ten huwelijk had gevraagd. Dat was zo bijzonder!

We gingen verder naar Death Valley,  één van de warmste plekken op aarde. Een hele mooie en bijzondere plaats. Ook hier hadden we in een park een blokhut geboekt. Hier zaten we 's avonds buiten, op een schommelstoel. Het was 42 graden, 10 uur in de avond. Ik keek naar boven en zag de mooiste sterrenhemel ooit. Prachtig. Je zag echt overal alleen maar sterren. En toen zag ik een vallende ster. Moet jij raden wat ik gewenst heb ;). Juist ja, dat ik zwanger zou raken. 

Na Death Valley gingen we verder. Toen we in Las Vegas waren, logeerden we in het Aria hotel. We lagen daar op een middag aan het zwembad, met een heerlijke cocktail en zeiden quasi voor de grap tegen elkaar, dat als we daar nou zwanger zouden raken (Nou ja, niet we, maar ik) en het een meisje zou zijn, we haar Aria zouden noemen. 

Na een hoop drank en lol gingen we verder naar allemaal verschillende Nationale Parken, waarna we verder gingen naar San Francisco, ons eindpunt. Hier zouden we nog een paar dagen blijven. Ik voelde me wel een beetje gek en was er eigenlijk stiekem een beetje van overtuigd aan het raken dat ik al zwanger was. Dit was dus 3 weken nadat we gestart waren met proberen, dus in Roberts ogen onmogelijk. En toch wist ik het. Dus toen ik in alle vroegte een test deed, verbaasde het mij eigenlijk niet dat deze positief was. Ik was wel echt door het dolle heen. En Robert, na de eerste schok, ook. 

9 maanden later, in april 2015 werd ons meisje geboren, Amber Aria Dingemans.